Έτρεχε με 190 km/h αλλά «δεν ήξερε» ότι είναι πάνω από το όριο ο Θεμιστοκλέους

Ομόφωνα αποδεκτή την απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου απορρίπτωντας την έφεση του πρώην βουλευτή του ΔΗΣΥ, Ανδρέα Θεμιστοκλέους, για την περιβόητη υπόθεση της παραβίασης του ορίου ταχύτητας

Επικαλέστηκε την βουλευτική του ιδιότητα για να γλιτώσει το πρόστιμο

Ο κ. Θεμιστοκλέους είχε ανακοπεί από αστυνομικούς της Τροχαίας στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού – Λευκωσίας κοντά στην έξοδο Καλαβασού και Ζυγίου, δύο φορές να τρέχει με ταχύτητες 170 και 190 km/h. Και τις δύο φορές επικαλέστηκε τη βουλευτική του ιδιότητα και δεν πλήρωσε τα εξώδικα.

Οπως αναφέρει και στο ρεπορτάζ της η εφημερίδα Φιλελευθερος, στην πρώτη περίπτωση όταν τον πληροφόρησαν ότι θα καταγγελθεί, η απάντηση του ήταν πως είναι βουλευτής και δεν μπορούσαν να τον καταγγείλουν, ενώ στη δεύτερη όταν τον πληροφόρησαν ότι η ταχύτητα του ήταν πολύ μεγάλη και θέτει σε κίνδυνο τόσο τον εαυτό του όσο και τους άλλους, η απάντηση του ήταν πως αυτό που πήγαινε να κάνει ήταν πιο σημαντικό από την ασφάλεια του και αμέσως εγκατέλειψε τη σκηνή, προτού ο αστυνομικός προλάβει να του επιστήσει την προσοχή του Νόμο και να προχωρήσει σε καταγγελία.

 

Το πρωτόδικο δικαστήριο του επέβαλε πρόστιμο 2,800 ευρώ, 8 βαθμούς ποινής και στέρηση της άδειας οδήγησης για έξι μήνες.

 

«Δεν φαίνονταν οι πινακίδες του ορίου»

Πρωτοδίκως η υπεράσπιση του πρώην βουλευτή είχε υποστηρίξει, μεταξύ άλλων, ότι το όριο ταχύτητας δεν επιδεικνυόταν στους οδηγούς με «ευκρινώς διακρινόμενες πινακίδες». Η θέση αυτή απορρίφθηκε από τον δικαστή, αλλά η υπεράσπιση επανάφερε το συγκεκριμένο επιχείρημα και στο Eφετείο.

 

Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε την έφεση με το σκεπτικό ότι το αδίκημα της υπέρβασης του ορίου ταχύτητας καθορίζεται από το νόμο και δεν αποτελεί συστατικό στοιχείο του αδικήματος η ύπαρξη πινακίδων που να αναγράφουν το όριο ταχύτητας.

 

Όπως καταλήγει το δικαστήριο στο σκεπτικό της απόφασης «Εν πάση περιπτώσει η ύπαρξη πινακίδων στον αυτοκινητόδρομο Λεμεσού – Λευκωσίας συνιστά πασίγνωστο γεγονός, σε βαθμό που αποτελεί κοινή γνώση – και ως εκ τούτου και δικαστική – με αποτέλεσμα η υπό αναφορά εισήγηση του εφεσείοντα να στερείται οποιασδήποτε πραγματικής ή νομικής βάσης».