Ευρωπαϊκό Εξάµηνο για το συντονισµό των οικονοµικών πολιτικών του 2023

Ένα ακόµη θέµα στην ατζέντα της τελευταίας Ολοµέλειας ήταν η ετήσια έκθεση για το Ευρωπαϊκό Εξάµηνο για το συντονισµό των οικονοµικών πολιτικών του 2023.

Τα Ευρωπαϊκά Εξάµηνα αποτελούν -ακόµη- ένα µηχανισµό σε ενωσιακό επίπεδο, που επί της ουσίας χρησιµοποιείται για τον έλεγχο και την παρέµβαση στην άσκηση εθνικής οικονοµικής πολιτικής µε σκοπό τη µετατόπισή της σε πιο αντιλαϊκές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Η όλη διαδικασία ξεκινά τον Νοέµβρη κάθε προηγούµενου έτους, όπου η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κοµισιόν) εκπονεί έκθεση µε την ανάλυση των «µακροοικονοµικών ανισορροπιών» που επικρατούν σε κάθε χώρα και δηµοσιοποιεί την «ετήσια επισκόπηση ανάπτυξης», προτείνοντας συστάσεις για τους προϋπολογισµούς των κρατών-μελών.

Στη βάση αυτής της έκθεσης, το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο καθορίζει τις οικονοµικές προτεραιότητες της ΕΕ και ακολούθως τα κράτη-μέλη οφείλουν να παρουσιάσουν συγκεκριµένους στόχους, προτεραιότητες και σχέδια, τα οποία όµως δεν πρέπει να διαφέρουν από τις συγκεκριµένες κατευθύνσεις της ΕΕ. Τέλος, καταρτίζονται από την Κοµισιόν συστάσεις ανά χώρα, οι οποίες εγκρίνονται από το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο τον Ιούλιο, µε τον ίδιο κύκλο να αρχίζει και να επαναλαµβάνεται από τον επόµενο Νοέµβρη.

Η φετινή έκθεση, όπως και κάθε χρόνο, εκθειάζει τα Ευρωπαϊκά Εξάµηνα και οδηγεί στην ενσωµάτωση ολοένα και περισσότερων αρµοδιοτήτων σε αυτά. Ενώ ο θεσµός των Ευρωπαϊκών Εξαµήνων αρχικά είχε τη µορφή µιας οικονοµικής άσκησης, σήµερα συµπεριλαµβάνει ολοένα και περισσότερους τοµείς. Για παράδειγµα, διασυνδέονται τα Ευρωπαϊκά Εξάµηνα µε το µηχανισµό ανάκαµψης και ανθεκτικότητας, ενώ την ίδια ώρα αυξάνονται και οι µηχανισµοί επιτήρησης, όπως αναφέρεται και στη φετινή έκθεση, µε την ανάγκη ενίσχυσης του µηχανισµού εφαρµογής και την υποβολή κυρώσεων σε χώρες που δεν υιοθετούν τις εισηγήσεις.

Ο αντιλαϊκός χαρακτήρας του θεσµού αναδεικνύεται και µέσα από την αναφορά για το σύµφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης. Ενώ -ορθώς- αναφέρεται η ανάγκη για αναθεώρηση του συµφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης, δεν ασκείται καθόλου κριτική στα αυθαίρετα όρια του 60% και 3% (δηµόσιο χρέος και δηµόσιο έλλειµα αντίστοιχα), τα οποία χρησιµοποιήθηκαν και χρησιµοποιούνται ως πρόσχηµα για την επιβολή πολιτικών λιτότητας.

Η οµάδα της Αριστεράς κατέθεσε σχετική τροπολογία, µε την οποία «εκφράζει τη λύπη της για την απροθυµία, µετά από µακρά δηµόσια συζήτηση, να αλλάξουν τα αυθαίρετα δηµοσιονοµικά όρια του 3% του ΑΕΠ για τα δηµόσια ελλείµµατα και του 60% του ΑΕΠ για το δηµόσιο χρέος» και ότι «τα όρια αυτά στερούνται οικονοµικής αιτιολόγησης, έχουν οδηγήσει σε µη διαφοροποιηµένη µείωση των δηµόσιων δαπανών στο παρελθόν και καταστρατηγούνται συστηµατικά». Η τροπολογία αυτή καταψηφίστηκε από τις υπόλοιπες οµάδες -πλην των Πρασίνων- αναδεικνύοντας εκ νέου την προσήλωσή τους στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας που εκπονούνται από τα διευθυντήρια των Βρυξελλών.

Ακόµη µια τροπολογία που χρήζει αναφοράς αφορά το γεγονός ότι «η Επιτροπή και το Συµβούλιο έχουν προβεί σε τουλάχιστον 139 συστάσεις προς τα κράτη-µέλη για τη µεταρρύθµιση των συνταξιοδοτικών τους συστηµάτων από το 2011, εκ των οποίων οκτώ προς τη Γαλλία, όπου ένα τεράστιο κοινωνικό κίνηµα αντιτίθεται σήµερα σε µια τέτοια µεταρρύθµιση», καλώντας «την Επιτροπή και το Συµβούλιο να σταµατήσουν να εκδίδουν συστάσεις που ενισχύουν τη φτώχεια, την ανισότητα και την κοινωνική ανασφάλεια χωρίς να έχουν αποδεδειγµένα οικονοµικά οφέλη». Την τροπολογία στήριξε µόνο η οµάδα της Αριστεράς.

Την εν λόγω έκθεση καταψήφισε ο ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ Γιώργος Γεωργίου, ενώ υπερψήφισαν οι ευρωβουλευτές του ∆ΗΣΥ και ο ανεξάρτητος ∆ηµήτρης Παπαδάκης.