Ευρωζώνη, Υγεία και Ανεργία

Του Δρος Αμβρόσιου Προδρόμου*

Η συνεχιζόμενη πανδημία και η δυσπιστία των πολιτών σχετικά με την πραγματική της διάσταση, αφού η δυσπιστία είναι πλέον διάχυτη σε ολόκληρο τον πλανήτη, έχει δημιουργήσει μια σειρά από προβλήματα σε μια σειρά από τομείς της καθημερινότητάς μας. Σίγουρα, η προστασία της Υγείας πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό στόχο για την κάθε Πολιτεία και η επικέντρωση σε αυτό τον τομέα πρέπει να είναι στρατηγικής σημασίας, διαχρονική και σίγουρα όχι περιστασιακή. Αυτό είναι κάτι το οποίο έχουμε δει σε αρκετές χώρες, μη εξαιρουμένης και της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία στην προσπάθειά της να προστατεύσει τους πολίτες της(;) έχει επιβάλει τέτοια μέτρα τα οποία δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για το τελικό τους αποτέλεσμα.

Τα αποτελέσματα των μέτρων αυτών είναι πλέον ορατά στην οικονομία, και θα γίνουν ακόμα πιο ευδιάκριτα τους αμέσως επόμενους μήνες, και ειδικά μετά τον Νοέμβριο οπότε και θα τελειώσει η τουριστική περίοδος η οποία δίνει ακόμα κάποιες ανάσες στις οικονομίες. Στην περίπτωση της Κύπρου, η σημερινή οικονομική ψευδαίσθηση θα αλλοιωθεί μετά τον Ιανουάριο οπότε και θα τελειώσει η παράταση για την αναστολή των δόσεων σε ενοίκια και δόσεις δανείων, τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τα οικιστικά δάνεια. Αυτό θα πρέπει να συνδεθεί με την αυξητική τάση της ανεργίας, καθώς και την αύξηση του δημοσίου χρέους, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, η οποία προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση βασιζόμενη σε μια ενιαία βάση.

Η ανεργία στην Ευρωζώνη έχει φτάσει στο 7,7% κατά τον Ιούνιο, δηλαδή 12,7 εκατ., αύξηση κατά 281.000 από τον Μάιο, με το ποσοστό ανεργίας ανάμεσα στους νέους να φτάνει στο 17%, με αύξηση πέραν των 81.000 ατόμων. Με αυτά τα δεδομένα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) καλείται να πάρει άμεσα διορθωτικά μέτρα για να ανατρέψει την αυξανόμενα αρνητική εικόνα, η οποία απειλεί να επιδεινώσει όλους τους βασικούς μακροοικονομικούς δείκτες της. Μπορεί κάποια κράτη να αντέχουν, αλλά υπάρχουν και άλλα τα οποία βρίσκονται στα όρια τους, μεταξύ αυτών η Ελλάδα, η Κύπρος και η Ιταλία, δηλαδή μια από τα ίδια. Και αν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης κρίσης υπήρχε η φτηνή δικαιολογία για τους «οκνηρούς» Νότιους, τώρα αυτό δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γίνει αποδεκτό.

Η οικονομικά καταστροφική απόφαση του lockdown, καταστροφική από όποια πλευρά και να το δει κανείς, είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να επαναληφθεί. Η πράξη έχει δείξει ότι η επένδυση στην πληροφόρηση των πολιτών αποτελεί τη μοναδική ορθή επιλογή, αφού χωρίς την οικονομία σε πλήρη λειτουργία, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να μπορέσει να στηριχθεί κανένας τομέας κοινωνικών παροχών και ειδικότερα αυτός της Υγείας, ο οποίος δοκιμάζεται σκληρά. Η αναποφασιστικότητα της ΕΚΤ να λάβει έγκαιρα μέτρα έχει οδηγήσει σε όλη αυτή την καταστροφική κατάσταση σε σχέση με την ανεργία. Ακόμα χειρότερα, οι όροι που έχουν επιβληθεί για την απορρόφηση κονδυλίων για στήριξη της οικονομίας αποτελούν ακόμα ένα εργαλείο το οποίο οδηγεί στην εξόντωση της μικρομεσαίας τάξης εντός της Ένωσης. Ουσιαστικά, οι χώρες οι οποίες θα αποφασίσουν να πάρουν πέρα από το 50% της βοήθειας, θα πρέπει να μπουν σε ένα νέο Μνημόνιο, του οποίου τα 18 βασικά προαπαιτούμενα δεν διαφέρουν και πολύ από τα Μνημόνια τα οποία ζήσαμε την περίοδο 2013-2018.

Όσο η ΕΚΤ δεν μπορεί να απαλλαγεί από τις εμμονές της και όσο οι βόρειες χώρες προσπαθούν ακόμα και εν μέσω πανδημίας να εξουθενώσουν τον Νότο, τόσο απομακρυνόμαστε από το στόχο της ουσιαστικής ενοποίησης της Ένωσης. Τα λόγια παραμένουν λόγια. Οι αριθμοί και οι πράξεις είναι εκεί για να μας δείχνουν τη σκληρή πραγματικότητα. Τα 12,7 εκατ. ανέργων στην Ευρωζώνη αποτελούν την απόλυτη ντροπή.

 

*Ακαδημαϊκός – Σύμβουλος Επιχειρήσεων και Εκπαίδευσης