«Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε» (Μάνος Χατζιδάκις).
Κείμενα: Γιάννης Κακαρής
Στις 18 Σεπτεμβρίου συμπληρώνονται 10 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα από τη «Χρυσή Αυγή». Η δολοφονία του σόκαρε την ελληνική κοινωνία και αποτέλεσε το έναυσμα για τη μεγάλη «Δίκη της Χρυσής Αυγής», που τον Οκτώβρη του 2020 κατέληξε στην καταδίκη της ως εγκληματική οργάνωση.
Η αλήθεια, όμως, είναι πως «στο μαχαίρι του δολοφόνου του Φύσσα εντοπίζονται χιλιάδες δακτυλικά αποτυπώματα»… Της δολοφονίας του προηγήθηκαν δεκάδες επεισόδια βίας, εκφοβισμού και θανάτου. Όμως όλα τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ξέπλεναν συστηματικά τη «Χρυσή Αυγή» παρουσιάζοντάς την ως «ακόμα μια άποψη στη δημοκρατία», ενώ την ίδια ώρα τα αστικά κόμματα συνεργάζονταν μαζί της και έχυναν το δηλητήριο του φασισμού στην κοινωνία.
Ακόμα και μετά την καταδίκη της επιβεβαιώθηκε ότι δεν αρκεί η απόφαση ενός δικαστηρίου για να καταπολεμηθεί ο φασισμός. Πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, για παράδειγμα, ο Ηλίας Κασιδιάρης παρεμβαίνει και πάλι στην ελληνική πολιτική σκηνή, πετυχαίνοντας τη νομιμοποίηση των νεοναζί με την ταμπέλα «Σπαρτιάτες».
Επαναλαμβανόμενο το μοτίβο… και στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου και εδώ στην Κύπρο. Και θάπρεπε να μας ταρακουνήσει, να μας ξυπνήσει!
Τα φασιστικά πογκρόμ που έγιναν πρόσφατα σε Χλώρακα και Λεμεσό δεν ήρθαν από το πουθενά.
Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Κύπρο, το ΕΛΑΜ και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις φούσκωσαν σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Η φτώχεια, η ανεργία, η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και η κοινωνική περιθωριοποίηση όλο και περισσότερων τμημάτων του πληθυσμού δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για συνειδήσεις τρωτές και ευάλωτες στο φασισμό. Πρόσφορο έδαφος αναδεικνύονται και οι μεγάλες προσφυγικές / μεταναστευτικές ροές που φέρνουν οι πόλεμοι και η κλιματική κρίση, αφήνοντας τους πραγματικούς αίτιους, τις κυβερνήσεις και τις «ανθρωπιστικές» (βλέπε ιμπεριαλιστικές) τους επεμβάσεις στο απυρόβλητο.
Τεράστιες είναι οι ευθύνες όσων επέτρεψαν στους νεοναζί να βγουν από τις σκιές πουλώντας φτηνό πατριωτισμό και πατώντας στη διαστρέβλωση της ιστορίας -των κυβερνήσεων, των κομμάτων και των πολιτικών που εδώ και χρόνια δίνουν κάλυψη στο φασισμό για λίγες ψήφους και συμβάλλουν στην κανονικοποίηση του ρατσιστικού και ακροδεξιού λόγου με τις δηλώσεις και τις πολιτικές τους. Ευθύνες βαραίνουν και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, που όλο αυτό το διάστημα, κρατώντας ίσες αποστάσεις ή ψάχνοντας δικαιολογίες, προσφέρουν βήμα στο ΕΛΑΜ να χύνει το δηλητήριό του στην κυπριακή κοινωνία.
Η κοινωνία της Κύπρου έχει αντιστάσεις. Οι δημοκρατικά και λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι έχουν σταθεί πολλές φορές απέναντι στην ιδεολογία του ροπάλου, του μίσους, του πογκρόμ. Αντιλαμβάνονται ότι ο φασισμός τσακίζεται μόνο με την καθημερινή και ανειρήνευτη πάλη εντός της κοινωνίας. Στις γειτονιές, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια…
Η αναχαίτιση του φασισμού απαιτεί συστηματική κοινωνική δράση και πολιτική πράξη. Οι φασίστες πρέπει να βρίσκουν απέναντί τους ένα μαζικό και δυναμικό μέτωπο εκεί όπου εμφανίζονται και αρθρώνουν τον απάνθρωπο λόγο τους. Απέναντι στις κουκούλες και τα ρόπαλα πρέπει να στέκεται η συλλογική δύναμη της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας!
Aκολουθήστε μας στο Google News
