Φεστιβάλ Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας – Γιορτή διεθνισμού και αντιφασισμού

Το Φεστιβάλ του ΚΚ Ισπανίας, ή αλλιώς η “Fiesta PCE”, πραγματοποιήθηκε και φέτος το τριήμερο 28, 29 και 30 Σεπτεμβρίου σημειώνοντας και πάλι επιτυχία με κυρίαρχη την παρουσία της νεολαίας σε αυτό. Δεκάδες θεματικές συζητήσεις για τους σημερινούς αγώνες του εργατικού κινήματος της Ισπανίας, για τη θρυλική Ιστορία του ΚΚ Ισπανίας, για τη διεθνιστική πάλη των λαών, για τις εξελίξεις στην ΕΕ, το φεμινισμό, την οικολογία και τις τέχνες συμπλήρωναν την «παρέλαση» σειράς νεανικών συγκροτημάτων και καλλιτεχνών από τη μουσική σκηνή του φεστιβάλ. Στο χώρο του φεστιβάλ δέσποζε παντού η τρίχρωμη σημαία της Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας (η περίοδος 1931-1939 όπου η Ισπανία ήταν αβασίλευτη προεδρική κοινοβουλευτική δημοκρατία) που αποτελεί μέχρι σήμερα στην Ισπανία σύμβολο δημοκρατίας, αντιφασισμού και μνήμης του αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Φράνκο.

Διεθνιστική γιορτή
Παράλληλα, έντονη ήταν η παρουσία απελευθερωτικών κινημάτων από την Παλαιστίνη και τη Δυτική Σαχάρα, Κομμουνιστικών Κομμάτων από χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης. Ανάμεσά τους και το ΑΚΕΛ το οποίο εκπροσωπήθηκε από το μέλος της Κ.Ε. και του Γραφείου Διεθνών Σχέσεων, Γιώργο Κουκουμά. Στο περίπτερο του ΑΚΕΛ διανέμονταν φυλλάδια στα Ισπανικά για την ιστορία και τους αγώνες του ΑΚΕΛ, για τις εξελίξεις στο Κυπριακό και την ανάγκη διεθνούς αλληλεγγύης στον αντικατοχικό αγώνα της Κύπρου, ενώ μεγάλο ενδιαφέρον προσέλκυσε η ιστορική παρουσίαση για τη συμμετοχή Κυπρίων στις Διεθνείς Ταξιαρχίες στα χρόνια του Ισπανικού Εμφυλίου, με πιο γνωστό τον αείμνηστο ιστορικό ηγέτη του ΑΚΕΛ Εζεκία Παπαϊωάννου. Κορυφαία στιγμή της Fiesta 2018 ήταν η παρουσία της 17χρονης Παλαιστίνιας ακτιβίστριας, Αχέντ Ταμίμι -που είχε φυλακιστεί από το Ισραήλ γιατί χτύπησε Ισραηλινούς στρατιώτες- η οποία έγινε δεκτή από χιλιάδες Ισπανούς κομμουνιστές με ενθουσιώδη συνθήματα υπέρ του αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Άλλωστε χάρη στις προσπάθειες της κοινοβουλευτικής ομάδας των “Unidos Podemos” (όπου συμμετέχει και το ΚΚ Ισπανίας), η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Σάντσεθ ανακοίνωσε ότι θα αναγνωρίσει σύντομα την Παλαιστίνη ως πλήρως ανεξάρτητο κράτος.

 

Ποια Ευρώπη θέλουν οι λαοί;
Στο χώρο του φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε ανοιχτή συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης όπου πέρα από το ΑΚΕΛ συμμετείχαν επίσης τα ΚΚ Ισπανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, Πορτογαλίας και το Κόμμα Εργατών Βελγίου. Ο εκπρόσωπος του ΚΕΒ έκανε ιδιαίτερη αναφορά στους αγώνες των εργαζομένων που σταδιακά δυναμώνουν σε ολόκληρη την ΕΕ και έφερε ως παράδειγμα την πρόσφατη απεργιακή κινητοποίηση των εργαζομένων στη Ryanair σε Γερμανία, Ισπανία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Ιταλία και Ολλανδία. Αναφερόμενος στο ζήτημα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της ΕΕ, ο εκπρόσωπος του Γαλλικού ΚΚ υπογράμμισε την ανάγκη για σχέσεις μεταξύ της ΕΕ και των γειτονικών χωρών που να είναι βασισμένες στην προώθηση της ειρήνης και της συνεργασίας, υπογραμμίζοντας ότι η ΕΕ δεν μπορεί να ανέχεται την τουρκική κατοχή στην Κύπρο.
Ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ, Γ. Κουκουμάς, υπογράμμισε ότι οι διαχρονικές προειδοποιήσεις των Κομμουνιστικών Κομμάτων για τις πολιτικές, την πορεία και το χαρακτήρα της ΕΕ ως προωθημένης μορφής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης έχουν επαληθευτεί από τη σημερινή δραματική πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι στα κράτη-μέλη. Στη συζήτηση αναδείχθηκε ξανά ότι πέρα από διαφορές σε θέματα στρατηγικής και τακτικής, τα κόμματα αυτά μοιράζονται την κοινή θέση ότι το σημερινό οικοδόμημα της ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται προς όφελος των εργαζομένων και των λαών και για αυτό χρειάζεται αγώνας για μια άλλη Ευρώπη, την Ευρώπη των Λαών και του Σοσιαλισμού. Ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ έκανε ιδιαίτερη αναφορά στο ζήτημα της διαρκούς στρατιωτικοποίησης της ΕΕ με συνεχή αύξηση των στρατιωτικών δαπανών, αλλά και τη δημιουργία της PESCO που αποτελεί ουσιαστικά πρόδρομο ενός ευρωστρατού σε «διαλειτουργικότητα με το ΝΑΤΟ». Έθεσε δε το ερώτημα αν δεν υπάρχουν άλλες επείγουσες ανάγκες των λαών που χρειάζονται κοινωνικές δαπάνες αντί της διάθεσης 13 δις ευρώ για τη δημιουργία Ευρωπαϊκού Ταμείου για την Άμυνα. Είπε δε, χαρακτηριστικά, ότι στις επερχόμενες ευρωεκλογές οι πολίτες θα πρέπει να δώσουν τις απαντήσεις τους σε αυτού του είδους τα ερωτήματα. Κατέληξε υπογραμμίζοντας ότι «η Ευρώπη δεν είναι μόνο η ΕΕ και τα διευθυντήρια των Βρυξελλών. Ευρώπη είναι οι παρακαταθήκες των λαών της στους ταξικούς και κοινωνικοπολιτικούς αγώνες. Ευρώπη είναι οι Επαναστάσεις που συγκλόνισαν τον κόσμο. Από τη Γαλλική Επανάσταση και τον Ρωσικό Οκτώβρη μέχρι την Ισπανία της Δημοκρατίας και την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών. Το Πολυτεχνείο της Ελλάδας και την Επανάσταση του Απρίλη στην Πορτογαλία. Αυτή είναι η Ευρώπη που ενώνει τους λαούς της».

 

Διεφθαρμένη δεξιά, αναξιόπιστη σοσιαλδημοκρατία
Η δυναμική πορεία που πραγματοποιήθηκε τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ από εκατοντάδες νέους της Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας Ισπανίας (UJCE) μέσα στο χώρο του φεστιβάλ κατέληξε στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ για την ομιλία του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΙ, Ενρίκε Σαντιάγο, που ήταν το κορυφαίο πολιτικό γεγονός του φεστιβάλ. Ο Ενρίκο Σαντιάγο υπογράμμισε ότι η αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας -μετά από το σκάνδαλο εκτεταμένης διαφθοράς στο δεξιό «Λαϊκό Κόμμα» του τέως Πρωθυπουργού Ραχόι- «έδωσε μια ευκαιρία που δεν πρέπει να την χάσουμε», έχοντας επίγνωση ότι το σοσιαλδημοκρατικό PSOE αμφιταλαντεύεται απέναντι στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Ενόψει και του καταρτισμού του νέου κρατικού προϋπολογισμού που αποτελεί ευκαιρία για αναστροφή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της περασμένης δεκαετίας, ξεκαθάρισε ότι το ΚΚΙ δεν θα προχωρήσει σε συμφωνίες με την κυβέρνηση αν δεν προνοούν τερματισμό των περικοπών, αύξηση των κοινωνικών δαπανών, ανατροπή των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων και αναδιανομή του πλούτου μέσα από φορολογικά μέτρα.

Αγώνες για το λαό και τους εργαζομένους
Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα 10 εκατομμύρια Ισπανοί ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και η χώρα είναι η τρίτη στις ανισότητες στην Ευρώπη. Η παιδική φτώχεια, μια από τις υψηλότερες στην Ευρώπη, πλήττει ένα στα τρία παιδιά της Ισπανίας. Ένας νεοεισερχόμενος στην αγορά εργασίας της Ισπανίας παίρνει σήμερα μισθό χαμηλότερο κατά 1/3 από αυτόν που ίσχυε το 2008. Παράλληλα, τα συμβόλαια μερικής απασχόλησης τριπλασιάστηκαν ξεπερνώντας το 54%. 7 στους 10 χαμηλόμισθους είναι γυναίκες και το χάσμα αμοιβών μεταξύ των δύο φύλων βρίσκεται στο 14%. 60 χιλιάδες εργαζόμενοι σε συγκεκριμένες πολυεθνικές επιχειρήσεις που δεν καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις παίρνουν ετήσιο μισθό μεταξύ 5.800 και 8.400 ευρώ. Το φορολογικό σύστημα αναπαράγει τις ανισότητες, αφού το 83% των φόρων που εισπράττει το κράτος προέρχεται από τους μισθωτούς και τις εργαζόμενες οικογένειες, ενώ ο επιχειρηματικός φόρος αποτελεί το 12% παρ’ όλο που τα κέρδη των επιχειρήσεων, έχοντας ανοδική τάση από το 2013, ξεπέρασαν το 200%.

Να ξεθαφτεί ο Φράνκο, να θαφτεί ο φασισμός
Κορυφαίο ζήτημα για τους Ισπανούς κομμουνιστές και ευρύτερα τον δημοκρατικό κόσμο της χώρας είναι η οριστική αντιμετώπιση των απομειναριών του φρανκισμού. Το ΚΚΙ δίνει εδώ και δεκαετίες αγώνα για την υπεράσπιση της Δημοκρατικής Μνήμης, ενώ η «Ενωμένη Αριστερά» έχει προτείνει νομοθεσία για την αναγνώριση και την αποζημίωση των θυμάτων του Φράνκο και της «μεταβατικής περιόδου». Το ζήτημα αυτό επανήλθε στην επικαιρότητα μετά την απόφαση της κυβέρνησης να διατάξει την εκταφή του Φράνκο από το μνημειώδες «μαυσωλείο» στην «Κοιλάδα των Πεσόντων», όπου μάλιστα δεσπόζει και ένας σταυρός 150 μέτρων, το οποίο κτίστηκε με την εξαναγκαστική εργασία χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων. Όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ε. Σαντιάγο, είναι το μοναδικό «θεματικό πάρκο» φασισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη. Τον περασμένο Σεπτέμβρη το Κοινοβούλιο ενέκρινε την εκταφή, όμως τόσο το δεξιό «Λαϊκό Κόμμα» όσο και το φιλελεύθερο «Πολίτες» τήρησαν αποχή. Επιπρόσθετα, σε μια εξέλιξη που προκάλεσε μεγάλη αγανάκτηση, 600 υψηλόβαθμοι απόστρατοι αξιωματικοί δημοσίευσαν δήλωση αντίθεσης στην εκταφή και υπερασπίστηκαν «την προσφορά του Φράνκο στην Ισπανία». Όπως υπέδειξε η ηγέτης του ΚΚΙ, «ο φρανκισμός είναι ασύμβατος με την ειρηνική συνύπαρξη των εθνών και των λαών εντός της Ισπανίας», επαναλαμβάνοντας τη θέση του ΚΚΙ για μετεξέλιξη της Ισπανίας σε ένα ομοσπονδιακό πολυεθνικό κράτος, ως την πραγματικά προοδευτική λύση στο ζήτημα της Καταλονίας. Συνδεδεμένο με αυτό τον αγώνα είναι και το διαχρονικό αίτημα του ΚΚΙ και μιας σημαντικής μερίδας της ισπανικής κοινωνίας για τερματισμό της μοναρχίας. Άλλωστε το σύνθημα “España, mañana, será republicana”, «Η Ισπανία αύριο θα είναι δημοκρατική» (αβασίλευτη), ακουγόταν διαρκώς και σε κάθε ευκαιρία στο χώρο του φεστιβάλ.

ΚΚ Ισπανίας
Το ΚΚ Ισπανίας, από το 1921 που ιδρύθηκε, έχει μια ιστορία αγώνων και θυσιών ιδιαίτερα στα χρόνια του Ισπανικού Εμφυλίου και στις αιματηρές διώξεις από τη δικτατορία του Φράνκο. Με τη νομιμοποίησή του το 1977, το Κόμμα μέσα σε μερικές μόνο εβδομάδες έφτασε τις 200 χιλιάδες μέλη. Στα χρόνια που ακολούθησαν αποστασιοποιήθηκε από τη Σοβιετική Ένωση προσχωρώντας στο ιδεολογικό ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, ενώ δοκιμάστηκε έντονα από εσωτερικές διαφωνίες και εκλογικές αποτυχίες. Από το 1986 κατέρχεται στις εκλογές με τον εκλογικό συνασπισμό «Ενωμένη Αριστερά» («Izquierda Unida») μαζί με άλλα αριστερά κόμματα και προσωπικότητες. Στις ευρωεκλογές του 2014, η «Ενωμένη Αριστερά» έλαβε ποσοστό 10% και εξέλεξε 6 ευρωβουλευτές. Στις γενικές εκλογές του 2016, η «Ενωμένη Αριστερά» κατήλθε σε συμμαχία με τους «Podemos», υπό την ονομασία «Unidos Podemos» (“Ενωμένοι Μπορούμε”) καταγράφοντας ποσοστό 21% και καταλαμβάνοντας 71 έδρες στη Βουλή, εκ των οποίων οι 5 ανήκουν στο ΚΚΙ και άλλες 8 στην «Ενωμένη Αριστερά». Τον Δεκέμβρη του 2017, το 20ό Συνέδριο του ΚΚΙ επανέφερε το λενινισμό στο καταστατικό του (μετά από 40 χρόνια), ενώ παράλληλα διατύπωσε θέση σαφούς απόρριψης της σημερινής ΕΕ προτάσσοντας το αίτημα αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών ώστε να οικοδομηθεί μια άλλη Ευρώπη στην υπηρεσία των λαών και των εργαζομένων.