«Φωνή» στα παιδιά, στα Τάρταρα η ψυχολογία τους

Της Γιώργιας Ερωτοκρίτου

 

Εδώ και δυο χρόνια, τόσο η κυπριακή κοινωνία όσο και ολόκληρος ο πλανήτης ταλανίζεται από την πανδημία του κορονοϊού. Μια πανδημία που στην αρχή φάνταζε ότι βρίσκεται κάπου πολύ μακριά. Έλα όμως που κάθε γωνιά ανά το παγκόσμιο έχει επηρεαστεί. Κάποιες περιοχές περισσότερο, κάποιες λιγότερο. Κάθε οικογένεια, έχει να εξιστορήσει το δικό της περιστατικό, τη δική της ιστορία. Μικροί, μεγάλοι, γυναίκες και άνδρες έχουν βιώσει τον ιό με τον δικό τους τρόπο. Και δεν είναι μόνο η σωματική αντιμετώπιση του κορονοϊού που δυστυχώς για εκατομμύρια ανθρώπους ήταν από οδυνηρή έως θανάσιμη. Η πανδημία αφήνει πίσω της ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις, που επηρεάζουν κυρίως νεαρές ηλικίες, έφηβους και παιδιά. Μια ευαίσθητη ηλικιακή ομάδα που δεν θα έπρεπε να «φοβάται» την κοινωνικοποίηση, από τη στιγμή που είναι σημαντική για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη ενός παιδιού. Η κοινωνικοποίηση συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα ενός ατόμου. Έλα όμως που οι υγειονομικές συνθήκες δυσκολεύουν την όλη κατάσταση, με αποτέλεσμα παιδιά να γίνονται εσωστρεφείς και να έρχονται αντιμέτωπα με διάφορες μορφές ψυχοκοινωνικής ανισορροπίας.

Δυστυχώς, λόγω των καταστάσεων που βιώνουμε καθημερινά εδώ και δύο χρόνια, ουκ ολίγα είναι τα παιδιά που παρουσιάζουν μετατραυματικό στρες, διαταραχές στον ύπνο τους και διατροφικές διαταραχές. Επίσης, μερίδα παιδιών εκδηλώνουν ελλειμματική διαταραχή, αλλά και συμπτώματα σύγχυσης για το πώς πρέπει να διαχειριστούν την καθημερινότητά τους, η οποία άλλαξε κατά κόρον. Επίσης, αυξημένα είναι τα ποσοστά κατάθλιψης κυρίως στους νέους, ενώ αυξήθηκαν τα περιστατικά της ενδοοικογενειακής βίας.

Στο μεταξύ, χθες η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, Δέσπω Μιχαηλίδου, κατά την παράδοση της ετήσιας έκθεσης του γραφείου της για το 2020 στον Πρόεδρο Αναστασιάδη κατήγγειλε ανάμεσα σε άλλα ότι ένα από τα παράπονα των παιδιών είναι ότι δεν ακούγεται η φωνή τους και ότι δεν λήφθηκαν υπόψη οι δικές τους ανάγκες.

Κάτι πρέπει να γίνει όμως άμεσα για την ψυχική υγεία των παιδιών. Πρέπει να τυγχάνουν υποστήριξης εκεί και όπου χρειάζεται. Δεν φτάνει μόνο να λέμε τη διαδεδομένη φράση ότι η νέα γενιά είναι το μέλλον αυτού του τόπου. Πρέπει και στην πράξη αυτό να αποδεικνύεται. Να παρέχεται εκείνη η υποστήριξη ούτως ώστε η νεολαία, ως θεμέλιος λίθος, να μπορεί να συμβάλει στην οικοδόμηση της χώρας και στη διαμόρφωση των χαλεπών ετούτων συνθηκών που βιώνουμε. Πρέπει να υπάρξει εκείνη η πολιτική μέσω της οποίας θα ακούγεται η φωνή τους, τα προβλήματα, οι απόψεις και οι εισηγήσεις τους.

Πρέπει λοιπόν οι κυβερνώντες και οι αρμόδιοι λειτουργοί να καθίσουν κάτω και να δουν πώς μπορούν να στηρίξουν τη νέα γενιά, η οποία εκτός από την πανδημία ταλανίζεται και από τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες, λόγω της ανεργίας και των χαμηλών μισθών.