Fountains Of Mohitos: αφήνοντας την οικειότητα να ρέει

Ορίζοντας/ Συναντήσεις

Fountains Of Mohitos: αφήνοντας την οικειότητα να ρέει

Ο τρόπος που η κοινωνία προσδιορίζει την γυναίκα δημιουργεί ενοχές από πολύ μικρή ηλικία.

Ο Αντώνης Γεωργίου συζητά με την Εύη Δημητρίου που χορογραφεί σε συνεργασία με τις περφόρμερ της Μιλένα Ούγκρεν Κούλας, Ράνια Γλυμίτσα, Ελευθερία Σωκράτους, Julia Brendle την παράσταση Fountains Of Mohitos

 

Τι αφορά η καινούργια σας δουλειά και πώς σχετίζεται με τις προηγούμενες;

Το “Fountains of Mojitos”  διερευνά τους τρόπους με τους οποίους τέσσερις γυναίκες βιώνουν τη φιλία, την αγάπη, την σεξουαλικότητα. Μέσω μίας παρέας γυναικών δημιουργείται ένα σύμπαν όπου ο θεατής είναι ελεύθερος να ταξιδέψει.

Θεωρώ ότι αυτή η ομαδική χορογραφία είναι η εξέλιξη μιας πορείας σόλο παραστάσεων που έχω παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια και συνεχίζω να τα παρουσιάζω στην Κύπρο και εξωτερικό. Ακόμη τα βιώνω. Έχουν να κάνουν αρχικά με την δική μου πορεία ως γυναίκα,  χορεύτρια, χορογράφο, μητέρα και όλα τα θέματα που σχετίζονται με αυτό, όπως η αλλαγή του σώματος, η διαχείριση του χρόνου, τα κοινωνικά στερεότυπα και ταμπού. Τα θέματα αυτά αρχίζουν από το προσωπικό για να επεκταθούν στο συνολικό.

Στην τελευταία σόλο μου παράσταση “genes and tonic” που θα παρουσιαστεί και στα πλαίσια του Nobody festival στη Λευκωσία τέλος Νοέμβρη επικεντρώθηκα στο πώς το παρελθόν επηρεάζει το πώς είμαστε σήμερα ιδιαίτερα ως γυναίκες, αν μπορούμε όντος να αφήσουμε το παρελθόν και να ζήσουμε το παρόν με τον τρόπο που εμείς θέλουμε.

Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί είναι ενταγμένοι στην παράσταση «Fountains of Mojitos” με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο.  Μέσα  στο σύμπαν τεσσάρων γυναικών, μιας παρέας και των μεταξύ τους σχέσεων, διεισδύουμε σε αυτές τις θεματικές ίσως πιο αφαιρετικά αυτή τη φορά, σίγουρα σωματικά.

 Διερευνά τους τρόπους με τους οποίους τέσσερις γυναίκες βιώνουν τη φιλία, την αγάπη, την σεξουαλικότητα. Μέσω μίας παρέας γυναικών δημιουργείται ένα σύμπαν όπου ο θεατής είναι ελεύθερος να ταξιδέψει.

«Fountains of mojitos», πείτε μας λίγα περισσότερα για το τίτλο της παράστασης σας.

Ο τίτλος προέρχεται από ένα από τα δοκίμια της συγγραφέας Rebecca Solnit την οποία ακολουθώ γιατί η βιβλιογραφία της μου πρόσφερε μια άλλη ματιά στον τρόπο που κατανοώ την κοινωνία σε σχέση με την γυναίκα.  Μιλά ιδιαίτερα για την σιωπή, ειδικότερα σε σχέση με τη σεξουαλική βία, η οποία έχει κορυφωθεί σε συχνότητα και μέγεθος. Σπάζοντας την σιωπή, όπως επεξηγεί, έρχεται και η απελευθέρωση.

Για τον τίτλο της παράστασης δανείζομαι την επεξήγηση από τον δραματουργό της παράστασης ”Guy Cools” στο το κείμενο του προγράμματος:

«Σε ένα από τα θαυμάσια, ειρωνικά της δοκίμια, η φεμινίστρια συγγραφέας Rebecca Solnit (Men Explain Things to Me και Whose Story is This?), αποδομεί τους μύθους που θέλουν τις γυναίκες να έχουν ανάγκη το ποτό για να απελευθερωθούν σεξουαλικά  και να νιώσουν πιο άνετα – συμπεριφορά την οποία κρίνουν ως μια από της κύριες αιτίες για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες- επιρρίπτοντας έτσι ολόκληρο το μερίδιο της ευθύνης στις γυναίκες και κανένα στους άντρες. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες γυναικών, υποστηρίζει η Solnit, που δεν ταιριάζουν σε αυτό το στερεότυπο. Ούτε με “fountains of mohitos”, να ξεπετάγονται από το έδαφος σαν πίδακες δεν πρόκειται να μείνουν έγκυες, ό,τι και να γίνει”. (Solnit, The Mother of all Questions, p. 168).

Στη νέα ομαδική, χορογραφική της δουλειά, η Εύη Δημητρίου μαζεύει γύρω της τέσσερεις χορεύτριες, τέσσερεις γυναίκες, τέσσερεις φίλες, τέσσερεις μητέρες, που δεν χρειάζονται τα  «fountains of mohitos» για να αφήσουν την οικειότητα να ρέει ανάμεσά τους: πώς βιώνουν τη σεξουαλικότητα τους, την εγκυμοσύνη τους, τα αλλαγμένα σώματά τους και τα διάφορα συναισθήματα που δημιουργούνται, από την ντροπή μέχρι την ευχαρίστηση, από τη σιωπηλή αμηχανία στα γέλια, από την ντροπαλή αυτο-εξερευνηση αισθησιακών ή δυναμικών συναντήσεων σε ενθουσιώδεις συναντήσεις συνύπαρξης…»

Με αυτό το πνεύμα της αποδοχής του σώματος και της σεξουαλικότητας, οι περφόρμερς ΝΑΙ δεν χρειάζονται τα μοχίτος να εκφραστούν  αλλά δημιουργoύν από μόνες τους ένα σύμπαν που ίσως να μπορεί να παρομοιωθεί με «Fountains of Mojitos”!

Θεωρώ ότι αυτή η ομαδική χορογραφία είναι η εξέλιξη μιας πορείας σόλο παραστάσεων που έχω παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια και συνεχίζω να τα παρουσιάζω στην Κύπρο και εξωτερικό.

Πως είναι η συνεργασία με τις τέσσερεις χορεύτριες που συνεργάζεστε; 

Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα μιας συλλογικής εμπειρίας, μιας ανοιχτής συνεργασίας με  τις συνδημιουργούς και περφόρμερ της παράστασης, την Μιλένα Ούγκρεν Κούλας, Ράνια Γλυμίτσα, Ελευθερία Σωκράτους, Julia Brendle.

Όπως ανέφερα κα πριν, τα τελευταία χρόνια έχω ασχοληθεί με σόλο χορογραφίες, που απαιτούν διαφορετική προσέγγιση. Είναι η πρώτη φορά που χορογραφώ για ομάδα τεσσάρων ατόμων κάτι που με φόβιζε αρχικά, γιατί η χορογραφική διαδικασία που ακολουθώ έχει να κάνει με προσωπική έκθεση, με βιώματα, με αυτοβιογραφία του περφόρμερ. Για να μπορεί να ακολουθήσει κάποιος αυτή την διαδικασία χρειάζεται μεγάλη οικειότητα με τους περφόρμερ. Και είμαι πολύ χαρούμενη, περήφανη και ευγνώμων που δημιουργήθηκε αυτή η οικειότητα,  που εκφράζεται και στη σκηνή.

Επέλεξα τέσσερις χορεύτριες που έχουν ήδη προσωπική πορεία στο χορό και είναι συνάμα μητέρες. Επέλεξα αυτές τις γυναίκες, δηλαδή, που ήξερα ότι ανάμεσά μας, μπορούν να συζητηθούν πολλά από τα θέματα που με απασχολούν, όπως η θέση της γυναίκας στη κοινωνία, το πώς μια γυναίκα- μητέρα -χορεύτρια συνεχίζει την καριέρα της, αν το σύστημα ή η κοινωνία βοηθούν σε αυτό.  Μέσω όλων αυτών των συζητήσεων είτε σε φιλοσοφικό επίπεδο είτε σε σωματικό στο στούντιο, δημιουργήσαμε την παράσταση «Fountains of Mojitos”.

«Άρχισα να προσέχω συμπεριφορές που μείωναν τις γυναίκες […] Από όλες αυτές μου τις παρατηρήσεις, άρχισα να αντιλαμβάνομαι από πού μπορεί να πηγάζει η ντροπή και η ενοχή», αναφέρετε στο δελτίο τύπου. Σχολιάστε περισσότερο.

Ένα πολύ μεγάλο θέμα. Προσωπικά πιστεύω ότι ο τρόπος που η κοινωνία προσδιορίζει την γυναίκα δημιουργεί ενοχές από πολύ μικρή ηλικία.

Πως θα όριζες τον «σύγχρονο χορό» στην εποχή μας;

Είναι δύσκολο να ορίσεις τον σύγχρονο χορό σήμερα. Θα έλεγα ότι είναι μία μορφή ζωντανής τέχνης που έχει ως κύριο άξονα το σώμα. Υπάρχουν τόσα διαφορετικά είδη παραστάσεων σύγχρονου χορού, άλλες με βάση την κίνηση, άλλες πιο εικαστικές, άλλες ένα κράμα τεχνών. Για μένα αυτό είναι που κάνει το σύγχρονο χορό ενδιαφέρον. Το γεγονός ότι είναι μία ζωντανή τέχνη ανοιχτή στο όραμα των συντελεστών  που αφήνεται να εξελιχθεί για να παραμείνει σύγχρονη.

Έχει δημιουργηθεί κοινό σύγχρονου χορού στην Κύπρο;

Υπάρχει ένα πιστό κοινό του σύγχρονου χορού το οποίο μεγαλώνει μέσα από τον χρόνο. Καθώς εξελίσσονται οι παραστατικές τέχνες στην Κύπρο έτσι εξελίσσεται, μεγαλώνει και το κοινό.

Θέατρο Ριάλτο, Επί Σκηνής

4 και 5 Δεκεμβρίου, 20:30

Φωτογραφίες: Παύλος Βρυωνίδης