Γιατί φταίει, συλλήβδην, η αντιπολίτευση;

Του Κυριάκου Λοΐζου

 

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ξανά Πρόεδρος της Τουρκίας και το μόνο που απομένει είναι να δούμε τις επόμενες του κινήσεις, οι οποίες αναμένεται να βυθίσουν ακόμη περισσότερο την τουρκική κοινωνία. Εκλογικά, ωστόσο, το προχθεσινό αποτέλεσμα μας δίνει τροφή για σκέψη, η οποία αφορά την ηττημένη αντιπολίτευση, όχι μόνο στην Τουρκία αλλά και αλλού.

Η εκπαραθύρωση του δημάρχου της Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε αν για τις εκλογικές ήττες φταίει πάντοτε η αντιπολίτευση, και δη η αριστερή αντιπολίτευση. Η χειραγώγηση της δικαιοσύνης, πολλές φορές η σκανδαλώδης σχέση δικαιοσύνης και κυβερνητικής εξουσίας, δεν γίνεται για το βίτσιο, αλλά με ξεκάθαρο στόχο που δεν είναι άλλος από την πλήρη κυριαρχία.

Η διαφορά των 20 μονάδων μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν εξ ολοκλήρου ήττα του κόμματος της Αριστεράς, ενώ το ερώτημα που προκύπτει είναι ξεκάθαρο: Αν έχανε με 3 μονάδες, τι θα γραφόταν; Ότι όλα ήταν υπέροχα και έχασε στα σημεία ή ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες ζούσαν και ζουν το παραμύθι και απλώς είχε αστοχίες η Κουμουνδούρου στο επικοινωνιακό κομμάτι;

Στην Τουρκία του Ερντογάν, στη Βραζιλία του Μπολσονάρο, στις ΗΠΑ του Τραμπ, στην Ελλάδα του Μητσοτάκη, στην Ουγγαρία του Όρμπαν και στην Κύπρο του Αναστασιάδη, τι ήταν εκείνο που έσπευσαν να χειραγωγήσουν; Η δικαιοσύνη, φυσικά.

Είναι λάθος ελαφρά τη καρδία να επιρρίπτουμε την ευθύνη ολοκληρωτικά στο κόμμα που ηττάται, αφού στα πιο πάνω παραδείγματα ο σκοπός είναι κάτι περισσότερο από ξεκάθαρος. Με αποδεδειγμένες παρανομίες και σε μερικές περιπτώσεις σκάνδαλα ολκής, όλες οι κυβερνήσεις βρέθηκαν στο απυρόβλητο… επειδή ακριβώς ο μεγάλος ασθενής είναι η δικαιοσύνη. Αν σκεφτούμε μόνο δύο παραδείγματα, ίσως το αντιληφθούμε πιο ψύχραιμα: Ο Νίκος Αναστασιάδης μετά τα σκάνδαλο των «χρυσών» διαβατηρίων και μετά την πρωτοφανή μεταχείριση του Ταλ Ντίλιαν που τον έστειλαν με την ευχή τους στην Ελλάδα, θα έπρεπε να παραιτηθεί, ενώ θα έπρεπε να παρελάσουν από τα δικαστήρια ουκ ολίγα άτομα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αποδεδειγμένα πάλι, παρακολουθούσε μέχρι και τον αρχηγό του τρίτου κόμματος… και δεν άνοιξε ρουθούνι, για να μην πούμε για τα άλλα που έχει κάνει ο ίδιος και οι βουλευτές του (βλέπε έγκλημα στα Τέμπη).

Μπορεί ο Κλιντσντάρογλου να έκανε λάθη, μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να διάβασε πολύ λάθος πολλά πράγματα, ωστόσο αν τα πράγματα λειτουργούσαν στο πνεύμα του κράτους δικαίου και της ελάχιστης ηθικής, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Όσο ο λαός βλέπει τους δυνάστες του να απολαμβάνουν την ελευθερία τους και να μην τους αγγίζει κανείς, τόσο δυσκολεύονται να τους «ρίξουν» από το θρόνο τους.