Γαλλία: Η εκλογή του Ερίκ Τζιότι στην ηγεσία των Ρεπουµπλικανών, προάγγελος της στροφής του κόµµατος ακόµα πιο δεξιά

• Ενώ στην αντιπολίτευση ήταν σε εξέλιξη αυτές οι διεργασίες, οι εισαγγελικές Αρχές της χώρας έκαναν έρευνα στην έδρα της εταιρείας McKinsey και στα γραφεία του κόµµατος «Αναγέννηση» του Εμµανουέλ Μακρόν, µε αφορµή την υπόθεση της αµφιλεγόµενης παρέµβασης εταιρειών συµβούλων στις προεκλογικές εκστρατείες του Γάλλου Προέδρου το 2017 και το 2022.
• Την ίδια περίοδο, οξύνεται η αντιπαράθεση του µετώπου που έχουν συγκροτήσει η γαλλική αριστερά και οι Οικολόγοι κατά του αµφιλεγόµενου σχεδίου αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 65 χρόνια, µε τις συντεχνίες να προειδοποιούν ότι «αν η κυβέρνηση επιµείνει να περάσει την κακή µεταρρύθµιση» του συνταξιοδοτικού, θα υπάρξουν «κινητοποιήσεις και απεργίες από τον Ιανουάριο».

Της ειδικής µας συνεργάτιδας Μαρίας ∆εναξά

Η επικράτηση του 58χρονου Ερίκ Τζιότι στην ηγεσία της γαλλικής δεξιάς ήταν µια ρεβάνς µετά την ήττα του τον ∆εκέµβριο του 2021 από τη Βαλερί Πεκρές, κατά τη διάρκεια των προκριµατικών εκλογών για το χρίσµα της δεξιάς, στις προεδρικές εκλογές του περασµένου Απριλίου.

Όπως ήταν σχεδόν αναµενόµενο, νέος αρχηγός της γαλλικής δεξιάς ο 58χρονος βουλευτής της περιφέρειας Αλπ-Μαριτίµ, Ερίκ Τζιότι, ύστερα από εσωκοµµατική ψηφοφορία, όπου κλήθηκαν στις κάλπες 90.000 οπαδοί της δεξιάς. Υπέρµαχος της σκληρής γραµµής του κόµµατος των Ρεπουμπλικανών, κυρίως πάνω σε θέµατα που αφορούν το µεταναστευτικό και την ασφάλεια, το αιώνιο «νούµερο δύο» της γαλλικής δεξιάς, όπως αποκαλούν τον Τζιότι, φίλοι και αντίπαλοι, εκλέχθηκε µε το 53,7% των ψήφων έναντι 46,3% του αντιπάλου του, του µετριοπαθούς Μπρούνο Ρεταγιέ.

Το πρώην µεγάλο κόµµα της παραδοσιακής ∆εξιάς της Γαλλίας, το γκολικό κόµµα, στο οποίο κυριάρχησε επί µακρόν ο Νικολά Σαρκοζί, στις εθνικές αναµετρήσεις των τελευταίων ετών, συγκεντρώνει µόλις και µετά βίας το 5% των ψήφων στις προεδρικές εκλογές και το 7% στις βουλευτικές.

Αναζητώντας µια δική του γραµµή για ένα βιώσιµο µέλλον

Φλερτάροντας προς τα αριστερά µε τον Μακρονισµό και στα δεξιά µε την ακροδεξιά Λεπέν και τον εθνικιστή Ζεµούρ, το ρεπουµπλικανικό κόµµα, που µετράει ήδη τρεις ήττες σε προεδρικές εκλογές από το 2012, προσπαθεί ακόµη και σήµερα να διακηρύξει τη διαφορετικότητά του, προκειµένου να βρει µια δική του γραµµή για ένα βιώσιµο µέλλον.

Σε αυτό το πλαίσιο, η επικράτηση του Ερίκ Τζιότι στην αρχηγία της γαλλικής δεξιάς, είναι πάνω απ’ όλα για τους πολιτικούς αναλυτές «ο προάγγελος µιας σχεδόν προβλεπόµενης εξέλιξης: µιας πιο δεξιάς στροφής των Ρεπουµπλικάνων, όπου τα όρια δεξιάς – ακροδεξιάς θα είναι δύσκολα ευδιάκριτα».

«Η γραµµή µου είναι δεξιά και δεν θα απολογηθώ γι’ αυτό», επαναλάµβανε συχνά ο Ερίκ Τζιότι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Βουλευτής από το 2007 και πρόεδρος του διαµερίσµατος Αλπ-Μαριτίµ, από το 2008, ο γεννηµένος στη Νίκαια πολιτικός είναι γνωστό πως δεν «βάζει νερό στο κρασί του».

Υποστηρικτής της πολιτικής της «τάξης», την οποία διαχωρίζει σε τρεις άξονες: εξουσία, ταυτότητα, ελευθερία, ο Τζιότι είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών ότι προτιµούσε να ψηφίσει τον εθνικιστή Ζεµούρ από τον Εµµανουέλ Μακρόν. Κι όταν ρωτήθηκε τι διαφοροποιεί τη δεξιά από τον Εθνικό Συναγερµό της Μαρίν Λεπέν, είχε απαντήσει «η ικανότητά µας να κυβερνάµε».

«Η Γαλλία ας παραµείνει Γαλλία»

Ο νέος πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών δεν µιλάει πλέον για την κατασκευή ενός «Γκουαντάναµο» γαλλικού τύπου. Συνεχίζει όµως να υπερασπίζεται την κατασκευή 30.000 κελιών στις φυλακές και να είναι υπέρ της έκτισης ελάχιστης ποινής φυλάκισης, σε περίπτωση διάπραξης αδικήµατος.

Αντίθετος µε την ένωση των κοµµάτων του συντηρητικού χώρου δεν αρνείται τον όρο «µεγάλη αντικατάσταση» τον οποίο πολλές φορές χρησιµοποίησε στη ρητορική του ο Ερίκ Ζεµουρ, ενώ επαναλαµβάνει και ένα από τα κύρια συνθήµατά του. «Η Γαλλία ας παραµείνει Γαλλία».

Κατά τη διάρκεια της µοναδικής αναµέτρησής του µε τους εσωκοµµατικούς του αντιπάλους, «εξήρε» το θάρρος της ακροδεξιάς Ιταλίδας Πρωθυπουργού, Τζόρτζια Μελόνι, η οποία είχε αρνηθεί να υποδεχθεί τους µετανάστες του πλοίου Ocean Viking. ∆ήλωσε ότι µαζί του οι παράνοµοι µετανάστες δεν θα έχουν πλέον κανένα δικαίωµα: «Ούτε επιδόµατα, ούτε στέγαση, ούτε εκπαίδευση».

Στο οικονοµικό σκέλος, είναι υποστηρικτής ενός «δηµοσιονοµικού σοκ». Επιθυµία του είναι να µειώσει τις υποχρεωτικές εισφορές στο 40% του ΑΕΠ και να καταργήσει το φόρο κληρονοµίας, «φόρο θανάτου», όπως τον αποκαλεί. Κι όλα αυτά σε µια ύστατη προσπάθεια για να δώσει νέα πνοή στο παρηκµασµένο κόµµα.

Πάντως, στο τέλος της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Τζιότι επιχείρησε να αµβλύνει την πολύ έντονη δεξιά εικόνα του. Συζήτησε κοινωνικά θέµατα όπως η ενδοοικογενειακή βία, η αναπηρία, η ισότητα ανδρών – γυναικών, παρουσιάζοντας και «µια δεξιά πτυχή ανοιχτή στην κοινωνία, στην ελευθερία, που µιλά γι’ αυτά τα θέµατα».

Στην ανακοίνωση της επικράτησης του Ερίκ Τζιότι στις εσωκοµµατικές εκλογές της δεξιάς για την ανάδειξη αρχηγού, ο εκπρόσωπος της γαλλικής κυβέρνησης, Ολιβιέ Βεράν, κάλεσε τους Ρεπουµπλικανούς «να βρουν µια ιδεολογική πυξίδα γιατί πρέπει να συνεργαστούµε µε τη ρεπουµπλικανική δεξιά», όπως δήλωσε.

Αλλαγή ηγεσίας και στους Οικολόγους-Πράσινους µε την 30χρονη Σαντρίν Τοντελιέρ

Εσωκοµµατικές εκλογές διεξήχθησαν και στους Οικολόγους-Πράσινους της Γαλλίας, για την ανάδειξη αρχηγού. Η 30χρονη Σαντρίν Τοντελιέρ είναι η νέα επικεφαλής του κόµµατος, καθώς επικράτησε άνετα στον δεύτερο γύρο των εκλογών του κόµµατος, µε το 90% των ψήφων, έναντι των αντιπάλων της, µεταξύ των οποίων ήταν και η Έλεν Χαρντί, η πρώτη υποψήφια τρανσέξουαλ που διεκδίκησε την ηγεσία των Οικολόγων-Πράσινων στη Γαλλία.

Στα 36 της χρόνια, η Μαρίν Τοντελιέρ είναι ελάχιστα γνωστή στο ευρύ κοινό. Είναι µέλος της αντιπολίτευσης στο δήµο του Ενίν-Μποµόν, µια πόλη της οποίας ηγείται ακροδεξιός δήµαρχος, αλλά και περιφερειακή σύµβουλος στην περιφέρεια Οτ-ντε-Φρανς. Η Τοντελιέρ έχει θέσει ως στόχο να ενσαρκώσει µια κοινωνική οικολογία. Η αποστολή της όµως στην ηγεσία των Πρασίνων δεν θα είναι εύκολη. Ο προκάτοχος του αξιώµατός της, ο οικολόγος Γιανίκ Ζαντό, συγκέντρωσε λιγότερο από 5% στις τελευταίες προεδρικές εκλογές και το κόµµα, το οποίο αριθµεί µόλις 11.000 µέλη, δυσκολεύεται να συµβαδίσει µε µια κοινωνία που µεταξύ άλλων ανησυχεί για την υπερθέρµανση του πλανήτη. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως δύο φορές, υπό τον Λιονέλ Ζοσπέν το 1997 και υπό τον Φρανσουά Ολάντ, το 2012, οι Οικολόγοι εισήλθαν στην κυβέρνηση, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να πείσουν τους πολίτες για την ικανότητά τους να αλλάξουν την πραγµατικότητα.

Στις τελευταίες δηµοτικές εκλογές, το 2020, επικράτησαν για πρώτη φορά σε πολύ µεγάλες πόλεις-τρόπαια (Στρασβούργο, Μπορντό, Λιόν κ.λπ.). Αλλά οι σύµβουλοί τους δεν ξέφυγαν από την πολεµική για µια πολύ «δογµατική» δηµοτική διαχείριση.

Άµεσος στόχος η «επανίδρυση» του κόµµατος

Η Mαρίν Τοντελιέρ ωστόσο σκέφτεται µεγαλεπήβολα. Σχεδιάζει τη διοργάνωση µιας γενικής συνόδου των Οικολόγων-Πράσινων αυτόν το χειµώνα και την επανίδρυση του κόµµατος το επόµενο καλοκαίρι, µε αφετηρία την αλλαγή ονοµασίας και την προσέλκυση ενός εκατοµµυρίου υποστηρικτών µέσα σε µια πενταετία. Άλλος στόχος είναι να µαζέψει τα κοµµάτια του κατακερµατισµένου κόµµατος, µετά την υπόθεση του Ζιλιέν Μπαγιού (πρώην αρχηγού των Οικολόγων-Πράσινων, που κατηγορήθηκε για ψυχολογική βία κατά πρώην συντρόφου του). Θα πρέπει επίσης να διατηρήσει την ταυτότητα του κόµµατος στο πλαίσιο της αριστερής συµµαχίας (Nupes), για την οποία η Τοντελιέρ αρέσκεται να δηλώνει πως «καλλιεργεί στον κήπο της» και δεν προτίθεται να διαλύσει.

Το ενωτικό της προφίλ πάντως θα την βοηθήσει. Η νέα ηγέτιδα των Οικολόγων-Πράσινων είναι κοντά στην Ανυπότακτη Γαλλία και τον βουλευτή Φρανσουά Ραφάν, µε τον οποίο µοιράζεται την ιδέα ότι η οικολογία δεν πρέπει να είναι υπόθεση των αστών, αλλά να αφορά και τους πιο µετριοπαθείς στις εργατικές γειτονιές ή στις αγροτικές περιοχές.

Η πρώτη εκλογική δοκιµασία για την Τοντελιέρ θα λάβει χώρα κατά τη διάρκεια των ευρωεκλογών του 2024, εκλογές που συνήθως ευνοούν τους Πράσινους.