Γι’ αυτά φωνάζαμε τόσα χρόνια…

Του Τάσου Περδίου

Όπως μπορείτε να διαβάσετε σε άλλη σελίδα αυτού του φύλλου, ο Δήμος Λάρνακας φιλοδοξεί να δημιουργήσει τον δικό του Μόλο στην περιοχή όπου υπάρχουν σήμερα τα απομεινάρια των εγκαταστάσεων πετρελαιοειδών.

Το μεγαλεπήβολο σχέδιο της επίχωσης, το οποίο θα τεθεί και ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας για χρηματοδότηση από το κράτος, στοχεύει στη δημιουργία μιας μεγάλης πολυλειτουργικής πλατείας – πάρκου με προκυμαία, με δαπεδοστρώσεις, τοποθέτηση πρασίνου και δημιουργία κήπων στις ασφράγιστες επιφάνειες, σκίαστρα με τη χρήση ποικιλίας υλικών, κανάλια, πίδακες και συντριβάνια. Προβλέπονται επίσης, στο επίπεδο των προνοιών του Σχεδίου Περιοχής, πλωτές κατασκευές/ πλατφόρμες για σκοπούς δημιουργίας καθιστικών χώρων αλλά και ενεργού ψυχαγωγίας σε σχέση με τη θάλασσα.

Αυτά προτείνονται ως έργα άμεσης προτεραιότητας. Στις δύο επόμενες φάσεις μιλάμε για πλήρη αναδιαμόρφωση του οδικού δικτύου, ανάπλαση της κοίτης του ποταμού στα Λειβάδια, διαμόρφωση των υδατορεμάτων, δημιουργία δικτύου πεζοδρόμων/ ποδηλατοδρόμων και σύνδεση με τη λίμνη της Ορόκλινης και πολλά άλλα, τα οποία, σε συνδυασμό με τις ιδιωτικές αναπτύξεις οι οποίες θα επιτρέπονται πια με βάση το νέο Σχέδιο Περιοχής, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να εκτιναχθούν οι προοπτικές της Λάρνακας σε δυσθεώρητα ύψη. Πόσω μάλλον τώρα που ξεκινά και η κοινή ανάπτυξη του λιμανιού και της μαρίνας, ακριβώς δίπλα.

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Για να καταδείξουμε ότι οι τόνοι μελανιού που έχουμε χρησιμοποιήσει για να καταγγέλλουμε όλα τα προηγούμενα χρόνια τη σκανδαλώδη καθυστέρηση στην υλοποίηση των αποφάσεων για μετακίνηση των εγκαταστάσεων πετρελαιοειδών δεν ήταν ούτε από καπρίτσιο, ούτε επειδή είμαστε απλώς γκρινιάρηδες. Το ίδιο ισχύει και για το έργο του λιμανιού και της μαρίνας, όπου εκτός από το ότι χρειάστηκαν 15 χρόνια συζητήσεων και κόντρα συζητήσεων, χρειάστηκε να δοθεί και μια μάχη για να μην παραδοθεί το λιμάνι στις εταιρείες υδρογονανθράκων και να καταλήξει να γίνει μια χωματερή με τις Φοινικούδες από τη μια πλευρά και όλα όσα σχεδιάζονται τώρα στο πρώην διυλιστήριο από την άλλη πλευρά.

Όλα αυτά τα έργα μπορούσαν και έπρεπε κανονικά να ξεκινούσαν περίπου αμέσως μετά το 2012, όταν υποτίθεται ότι θα τελείωνε η περιβαλλοντική αποκατάσταση στην περιοχή των πετρελαιοδεξαμενών, με βάση τη συμφωνία του 2001. Φανταστείτε λοιπόν τι μπορούσε να δημιουργηθεί εκεί μέσα σε 9 χρόνια. Πόσα ξενοδοχεία, πόσα πάρκα, πλατείες, πόση κοινωνική και συνεπώς και οικονομική δραστηριότητα, πόσες θέσεις εργασίας, πόσες συναφείς οικονομικές δραστηριότητες, πόσο εισόδημα για τις Τοπικές Αρχές.  Μια ατέλειωτη αλυσίδα ανάπτυξης, την οποία στερήθηκε η πόλη και επαρχία Λάρνακας με ευθύνες άλλων.

Αλλά… κάλλιο αργά παρά ποτέ…