Γι’ αυτούς που «φεύγουν»…

Του Κώστα Κατσώνη

 

Ανάµεσα στα πολλαπλά και επώδυνα επίχειρα της πανδηµίας, την πιο τραγική πτυχή αποτελούν, αναµφίβολα, αυτοί που «δεν τα καταφέρνουν». Έτσι απλά και ψυχρά ανακοινώνεται η κατάληξή τους, η αιφνίδια και τόσο απρόσµενη για τις οικογένειες και τους φίλους των πλείστων από αυτούς εκδηµία τους, εξαιτίας του COVID-19.

Αναφερόµαστε στους πέραν των 400 συµπατριωτών µας -και όχι 370, όπως ανακοινώθηκε, αφού υπάρχουν και γύρω στους 30-40 ασθενείς που έφυγαν µετά τη νόσησή τους, αλλά αρχικά οι «ειδήµονες» απέδιδαν το θάνατό τους σε υποκείµενα νοσήµατα και όχι στον νέο κορονοϊό! Αυτοί οι άνθρωποι, όσο βεβαρηµένο και να ήταν το ιατρικό τους ιστορικό, θα µπορούσαν ίσως σήµερα να είναι µαζί µας, αν δεν προσβάλλονταν από τον ιό!

Αυτό το παραµύθι σταµάτησε σταδιακά. Τώρα πια δεν µας ανακοινώνουν ούτε καν αν όσοι δεν τα «καταφέρνουν» είχαν ή όχι εµβολιαστικό ιστορικό! Συµπέρασµα; Τους σκότωσε ο κορονοϊός! Κι ύστερα από την ανακοίνωση του θανάτου και την ενηµέρωση των οικείων -που δεν τους επιτρέπουν καν να βρίσκονται δίπλα από τα αγαπηµένα τους πρόσωπα για να τους απευθύνουν το στερνό αντίο, ακολουθεί ο Γολγοθάς της µαρτυρικής άγνοιας, ο ανείπωτος πόνος και τα αναπάντητα γιατί, που προκύπτουν πάντα, ιδιαίτερα όταν φεύγουν νέοι άνθρωποι αλλά και µεγαλύτεροι, κατά τα άλλα υγιείς, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Και δεν επιτρέπεται ούτε η διενέργεια νεκροψίας! Γιατί άραγε; Πόσο εύκολο είναι να αποδεχθούν τα παιδιά, τα εγγόνια, η απαρηγόρητη σύζυγος, οι συντετριµµένοι συγγενείς και φίλοι ότι ο δικός τους άνθρωπος, που ήταν π.χ. 56 ή 68 ετών και ήταν γεµάτος ζωή και όνειρα για το αύριο, δραστήριος, δηµιουργικός και κατά τα άλλα υγιής, έφυγε ξαφνικά µέσα σε 15 µέρες αφότου νόσησε, δύο µέρες µετά που διασωληνώθηκε; Πήραν απλά ένα τηλεφώνηµα ότι «δεν τα κατάφερε», χωρίς να τους δοθεί οποιαδήποτε άλλη εξήγηση! Κι όµως, θα µπορούσε και θα έπρεπε να γνωρίζουν οι συγγενείς: Πόσο σοβαρή ήταν η νόσηση; Τι είδους φαρµακευτική αγωγή δόθηκε; Γιατί δεν ανταποκρίθηκε στη θεραπεία; Ποια υποκείµενα νοσήµατα διαγνώστηκαν; Γιατί διασωληνώθηκε και γιατί δεν άντεξε; Όλα αυτά τα βασανιστικά ερωτήµατα θα κατατρύχουν τους συγγενείς, που ενδέχεται -και πρέπει ίσως, κάποιοι από αυτούς να καταφύγουν στη δικαιοσύνη. Για να διερευνηθούν οι ανεξήγητοι θάνατοι προσφιλών προσώπων που έφυγαν τόσο αιφνίδια και εντελώς άδικα και ανεξήγητα!

Κάθε ανθρώπινη απώλεια είναι σηµαντική! ∆εν αρκεί να κοκορευόµαστε ότι είχαµε τους λιγότερους θανάτους, κατ’ αναλογίαν πληθυσµού πανευρωπαϊκά! Υπάρχουν πολύ µεγαλύτερες χώρες µε ελάχιστες απώλειες. Θα µπορούσαµε να είχαµε ακόµα λιγότερους θανάτους αν γινόταν η σωστή διαχείριση της πανδηµίας και όχι το µπάχαλο των τριών εγκλεισµών και των έξι εκατοµµυρίων διαγνώσεων της ταχείας διάγνωσης (rapid test) και της ασύγγνωστης ταλαιπωρίας, που µας στοίχισαν, σηµειωτέον, 24 εκατοµµύρια ευρώ, ποσό ισοδύναµο µε την αξία τριών εκατοµµυρίων εµβολίων!

Και τι να πούµε για το αδιέξοδο -ελέω «τεχνολογίας» και κρατικής αβελτηρίας, εµβολιαστικό µας πρόγραµµα; Γιατί δεν υπήρξε πολιτική βούληση για την άµεση εξεύρεση και αγορά εµβολίων από τη διεθνή αγορά -όπως έκανε η Μάλτα π.χ., ώστε να είχε ήδη εµβολιαστεί µέχρι σήµερα πέραν του 70 ή και 80% του ενήλικου πληθυσµού, για να ανοίξει η οικονοµία και να επανέλθει η κανονικότητα που όλοι τόσο εναγώνια προσµένουµε;

Αυτά κι άλλα πολλά ταλανίζουν τον «µάρτυρα» λαό µας και πολύ περισσότερο τους οικείους και τους συγγενείς όσων τόσο άδικα χάθηκαν, την ίδια ώρα που οι κυβερνώντες περί άλλα τυρβάζουν: εκλογικά ποσοστά, διασπάθιση δηµοσίου χρήµατος, κατ’ εξακολούθησιν διαπλοκή, σκάνδαλα που δεν έχουν τελειωµό κ.τ.λ. Ας µην ξεχνάµε όµως, καθώς µνηµονεύουµε και όσους τόσο άδικα χάθηκαν: Η ώρα της κάλπης, σε κάθε ευνοµούµενη και δηµοκρατική πολιτεία, είναι για τον κάθε πολίτη ώρα ευθύνης, αλλά και απόδοσης ευθύνης!