Για να µην ξεχνούµε

Του Γιαννάκη Λ. Οµήρου*

Είναι µερικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας της Κύπρου που δεν νοείται ούτε να αποσιωπούνται, ούτε να διαγράφονται, ούτε να τα σκεπάζει το πέπλο της λήθης. Η προδοσία του πραξικοπήµατος του Ιουλίου του 1974 οδήγησε στην τουρκική εισβολή. Με τον δεύτερο Αττίλα, η Τουρκία είχε ολοκληρώσει τους στόχους της επί του εδάφους, καταλαµβάνοντας το 37% της επικράτειας της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Θα ήταν λογικώς αναµενόµενο ότι όσοι εντός Κύπρου συµµετείχαν στο πραξικόπηµα, που κατά αµάχητον πλέον τεκµήριον οδήγησε στην τουρκική εισβολή, θα αναζητούσαν έλεος, άφεση αµαρτιών, συγχώρεση και επιείκεια για το εγκληµατικό και εθνοκτόνο τους έργο.

Αναγνωρίζοντας είτε την εν πλήρη συνειδήσει προδοτική τους δράση, είτε τη βαρύτατη πλάνη µε την οποία ενήργησαν µε δήθεν πατριωτικά ελατήρια. Και όµως, τέλη Αυγούστου και αρχές Σεπτεµβρίου 1974, µε τον Τούρκο κατακτητή «εντός των πυλών», µε την Κύπρο αιµάσσουσα και καθηµαγµένη, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, συνέχιζαν την ολέθρια δράση τους σε πλήρη εξυπηρέτηση των τουρκικών στοχεύσεων. ∆ηµιουργώντας κλίµα περαιτέρω αποσταθεροποίησης και ανωµαλίας στις εναποµείνασες ελεύθερες περιοχές, δηµιουργώντας τον κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάληψης της Κύπρου.

Στις 30 Αυγούστου αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Βάσο Λυσσαρίδη και δολοφόνησαν το ηγετικό στέλεχος της νεολαίας της Ε∆ΕΚ, ∆ώρο Λοΐζου. Στις 8 Σεπτεµβρίου δολοφόνησαν τον αστυνοµικό ∆ηµοσθένη Γεωργίου, επειδή έγραφε συνθήµατα υπέρ του νόµιµου Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στο Μέσα Χωριό της Πάφου.

Στις 29 Σεπτεµβρίου δολοφόνησαν επίσης τον οδηγό λεωφορείου Ηλία Πελαβά, επειδή µετέφερε επιβάτες σε συλλαλητήριο στη Λεµεσό υπέρ της επιστροφής του Μακαρίου στην Κύπρο.
Αν θα µπορούσε να υπάρξει ένα ελάχιστο άλλοθι για την προδοσία της εσωτερικής ανωµαλίας και των αναρίθµητων εγκληµάτων της ΕΟΚΑ Β’ πριν το πραξικόπηµα και για την κορυφαία πράξη του εγκλήµατος της 15ης Ιουλίου στο όνοµα του πόθου για την Ένωση µε την Ελλάδα, ένα τέτοιο άλλοθι δεν θα µπορούσε να υπάρξει την περίοδο που ακολούθησε την τουρκική εισβολή.

Γιατί είδαν και µαρτύρησαν µε τα ίδια τους τα µάτια τι είχε προκαλέσει στην Κύπρο η προδοτική τους δράση και τα «ηρωικά τους κατορθώµατα», ενδεδυµένα µε πατριωτική πλειοδοσία, εθνοκαπηλία και ενωσιολογία.
Άρα το γεγονός ότι συνέχιζαν και µετά την τουρκική εισβολή την αποδεδειγµένα τουρκοφόρο δράση τους, αποδεικνύει αδιαµφισβήτητα ότι η όλη διαγωγή τους είχε ως στόχο τη εξυπηρέτηση εκείνων των ξένων κέντρων που είχαν οργανώσει τη συνωµοσία κατά της Κύπρου. Και ότι υπήρξαν είτε αργυρώνητοι είτε συνειδητοί εφιάλτες.

Υπάρχει άραγε άλλη λογική εξήγηση, δικαιολογία ή άλλοθι για τους άθλιους άθλους τους να δολοφονούν δηµοκρατικούς πολίτες, ενώ οι τάφοι των θυµάτων της τουρκικής εισβολής ήταν ακόµα νωποί;
Υπάρχει όµως και µια άλλη διάσταση της άθλιας διαγωγής τους.

Το γεγονός ότι προσπάθησαν µε κάθε τρόπο να αποτρέψουν την επιστροφή του νόµιµου Προέδρου της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Κύπρο.

Ένα γεγονός που θα αποκαθιστούσε τη διεθνή νοµιµότητα και υπόσταση του Κυπριακού Κράτους. Το οποίο, ως αποτέλεσµα των «κατορθωµάτων τους», κινδύνευε µε κατάρρευση και διάλυση. Αυτό το κείµενο δεν γράφεται για να «αναξέσει πληγές του παρελθόντος», όπως συχνά υποστηρίζουν οι θιασώτες της ιστορικής αµνησίας και της περιβόητης λήθης. Γράφεται για να διατηρείται αλώβητη η µνήµη και να φωτίζεται διδακτικά το µέλλον. Γιατί, όπως προσφυώς λέγεται, λαοί χωρίς µνήµη και συνείδηση της ιστορίας τους, είναι καταδικασµένοι να ξαναζήσουν εθνικές καταστροφές και τραγωδίες.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι 45 χρόνια µετά, παρά τα όσα έχουν πράξει, πριν, κατά και µετά τη διπλή τραγωδία του 1974, ούτε µεταµέλεια επέδειξαν ούτε απολογία κατέθεσαν ενώπιον του λαού και της ιστορίας.
∆εδοµένου, δε, ότι ο Μακάριος επέδειξε ανεπίτρεπτη µεγαλοθυµία µε τον γνωστό «κλάδον ελαίας», οι δε ελληνικές κυβερνήσεις της µεταπολίτευσης εγκληµατικά παρέλειψαν να παρουσιάσουν ενώπιον δικαστηρίων τους πρωταίτιους της εθνικής προδοσίας, αυτό που αποµένει, ως ετυµηγορία, είναι µόνο το ανάθεµα της ιστορίας.

*Τέως Πρόεδρος Βουλής