Για το «δημόσιο συμφέρον»!

Της Ελένης Μαύρου

 

Η Βουλή ψήφισε προχθές τροπολογίες στο νομοθετικό πλαίσιο που ρυθμίζει τις εκποιήσεις δημιουργώντας τις συνθήκες για διεκδίκηση των δικαιωμάτων φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων έναντι των τραπεζών και αναστέλλοντας -προσωρινά- τις εκποιήσεις.

Ας μη βιαστούν κάποιοι να πανηγυρίσουν. Με τη νομοθεσία δεν έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα της τράπεζας να προχωρεί σε εκποίηση ενυπόθηκης περιουσίας. Βελτιώνεται όμως η νομοθεσία που ψήφισε πέρσι η Βουλή -παρά τις διαφωνίες μας- και επαναφέρει προτάσεις του ΑΚΕΛ που καταψηφίστηκαν και που έδιναν τη δυνατότητα στον δανειολήπτη να αποταθεί στο δικαστήριο ζητώντας, τεκμηριωμένα, αναστολή της εκποίησης περιουσίας του.

Πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο Υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης έσπευσε να καλέσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αναπέμψει τη νομοθεσία με το επιχείρημα ότι «υπονομεύει το δημόσιο συμφέρον».

Ο κ. Γεωργιάδης θάπρεπε να αντιλαμβάνεται ότι οι αλλαγές που ενέκρινε η Βουλή είναι παιδί της κυβερνητικής πολιτικής, που άφησε τους δανειολήπτες έρμαιο στην αυθαιρεσία των τραπεζών.

«Ξεχνούν» οι κυβερνώντες ότι η κυβέρνηση, πέραν από το κούρεμα, φρόντισε να δώσει νομοθετικά υπερόπλα στον τραπεζικό τομέα, προπαγανδίζοντας ότι έτσι θα λυνόταν το πρόβλημα των Μη Εξυπηρετούμενων Δανείων. Άστε που ποτέ δεν αποδέχθηκαν τη θέση του ΑΚΕΛ ότι είναι ανάγκη να συμβάλουν και οι τράπεζες στη διαδικασία διαχείρισης των ΜΕΔ, δεδομένου ότι η κακή διαχείριση από μέρους τους έφερε την κρίση. Και βεβαίως, ποτέ δεν υιοθέτησαν το πασιφανές: ότι η βελτίωση της αποπληρωμής των δανείων είναι συνυφασμένη με την αποκατάσταση των εισοδημάτων.

Φαίνεται όμως ότι οι κυβερνώντες δεν ανησυχούν από τις εικόνες εξαθλίωσης, που έγιναν πλέον και «κυπριακές». Άνθρωποι σε παραπήγματα χωρίς βασικές υποδομές υγιεινής και ασφάλειας (ακόμα και οικογένειες με μικρά παιδιά), σε υπόγεια, σε κοντέινερ, σε αντίσκηνα, ακόμα και σε παγκάκια.

Πολλές φορές υπενθυμίσαμε ότι το κούρεμα καταθέσεων εξαφάνισε την περιουσία πολλών ή άφησε άλλους τόσους φορτωμένους με κόκκινα δάνεια, ενώ παράλληλα το κούρεμα μισθών στην πλειονότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα έχει καταστήσει πολύ δύσκολη, για μεγάλο μέρος της κοινωνίας, την εξεύρεση στέγης.

Αντί λοιπόν να αναζητήσουν τρόπους προστασίας του δικαιώματος στη στέγη, οι ιδεολογικές αγκυλώσεις των κυβερνώντων δεν τους αφήνουν να δουν πέρα από τις διευκολύνσεις προς τις τράπεζες για ταχύτερες εκποιήσεις. Ακόμα και το πολυδιαφημιζόμενο σχέδιο «Εστία» δεν είναι παρά «μια μορφή κρατικής ενίσχυσης προς τις τράπεζες», όπως παραδέχτηκε δημόσια ο ίδιος ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου. Επικοινωνιακού χαρακτήρα είναι και τα περισσότερα μέτρα που εξήγγειλε πρόσφατα η κυβέρνηση για αντιμετώπιση του προβλήματος εξεύρεσης στέγης, αφού επικεντρώνονται κυρίως στην… παραχώρηση επιπλέον πολεοδομικών κινήτρων σε επιχειρηματίες ανάπτυξης γης.

Αντί να κατηγορεί λοιπόν τη Βουλή ο κ. Γεωργιάδης, θάπρεπε, επιτέλους, να διερωτηθεί τι δεν έκανε (που δεν έκανε τίποτα) για να προστατεύσει το θεμελιώδες δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη στέγη.

Τελικά τι είναι «δημόσιο συμφέρον»; Να προστατεύεις την κοινωνία και τους πολίτες ή μόνο τις τράπεζες;