Για τον Δημήτρη

Της Ελένης Μαύρου

Για τον ∆ηµήτρη…

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγµή ν΄αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και
για το δίκαιο.

Θα βγεις στους δρόµους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα µατώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα µατώσει από τις σφαίρες – µα ούτε βήµα πίσω.
Κάθε κραυγή σου
µια πετριά στα τζάµια των πολεµοκάπηλων
Κάθε χειρονοµία σου
σαν να γκρεµίζει την αδικία.

Και πρόσεξε: µην ξεχαστείς ούτε στιγµή.
Έτσι λίγο να θυµηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κοµµατιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις
πολιτείες
µια στιγµή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεµα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέµου
έτσι και σταµατήσεις µια στιγµή να ονειρευτείς
εκατοµµύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.

∆εν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
µπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη µάνα σου,
την αγαπηµένη
ή το παιδί σου.
∆εν θα διστάσεις.

Θ΄απαρνηθείς τη λάµπα σου
και το ψωµί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση
στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόµο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δεν θα δειλιάσεις
κι ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όµορφο
ν΄ ακούς µια φυσαρµόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο,
να ονειρεύεσαι
είναι όµορφο σκυµµένος πάνω απ΄το κόκκινο στόµα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρά της
για το µέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρµόνικες του κόσµου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάµπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

***

Θάθελα να φωνάξω το όνοµά σου…
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να µην ξανακοιµηθεί κανένα όνειρο στον κόσµο
καµιά ελπίδα πια να µην πεθάνει.

(απόσπασµα από ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη)