Γιάννα Αμερικάνου:  Είναι μια ταινία για αδέσποτους ανθρώπους που απεγνωσμένα ψάχνουν να αγαπηθούν

Συναντήσεις/ Ορίζοντας/ Φωτογραφία: Άρης Ράμμος

Γιάννα Αμερικάνου:  Είναι μια ταινία για αδέσποτους ανθρώπους που απεγνωσμένα ψάχνουν να αγαπηθούν

Ο Αντώνης Γεωργίου συναντάει τη Γιάννα Αμερικάνου και μιλάνε για τον κινηματογράφο και την ταινία της .dog που παρουσιάζεται στο 20^ο Cyprus Films Days που οργανώνεται από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες και το Θέατρο Ριάλτο (8- 16 Απριλίου 2022). Προβολές: Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός και Ζήνα Πάλλας, Λευκωσία

Να δώσει το κράτος περισσότερα λεφτά! Πως περιμένουμε εξέλιξη με ψίχουλα.

Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σας αλλά όχι η πρώτη επαφή σας βέβαια με τον κινηματογράφο. Από πότε ασχολείστε με τον κινηματογράφο και τι σας τράβηξε σε αυτόν;

Η πρώτη μου επαφή με τον κινηματογράφο ήταν παρέα με την γιαγιά μου – Κυριακές απόγευμα να βλέπω Ελληνικές ταινίες – αργότερα στο σινεμά Οθέλλο οι Κυριακές έγιναν Σάββατα. Μεγάλωσα με τις ταινίες του Jackie Chan και Chuck Norris και Καμικάζι Αγάπη μου με τον Στάθη Ψάλτη. Έβλεπα τα πάντα στις απογευματινές προβολές. Θυμάμαι από μικρή να θέλω να κάνω κινηματογράφο – να λέω ιστορίες – να μπαίνω σε αυτό τον μαγικό κόσμο όπου με άφηνε να είμαι ο εαυτός μου.

Η οικογένεια είναι η ανάγκη του Δημήτρη στο να νιώσει πως ανήκει – μια απεγνωσμένη προσπάθεια να καθορίσει το ποιος είναι

Ποιο το «θέμα» της ταινίας σας; Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτό; 

Το θέμα της ταινίας μου έχει να κάνει με τον Δημήτρη, στα πρόθυρα της ενηλικίωσης, αλλά μέσα του ακόμα παιδί, έχει χτίσει έναν μύθο γύρω από τον απόντα πατέρα του, που βρίσκεται για χρόνια στη φυλακή. Όταν τελικά αποφυλακίζεται, το όνειρο του Δημήτρη για οικογενειακή ευτυχία φαίνεται πιο κοντινό από ποτέ, αλλά σύντομα καταρρέει. Παλεύοντας για όλα όσα επιθυμούσε, πρέπει να αντιμετωπίσει μια πρωτοφανή μορφή βίας.

Η ιστορία είναι εμπνευσμένη κατά τη διάρκεια των δύο χρόνων που πέρασα ως εθελόντρια σε έναν ξενώνα/στέγες για κοινωνικά άπορα έφηβα αγόρια. Οι στέγες αυτές, βρίσκονται κάτω από την μέριμνα των Υπηρεσιών Πρόνοιας Κύπρου. Ζώντας τα παιδιά αυτά γνώρισα και εκτίμησα, ακόμη περισσότερο, την έννοια του να ανήκεις σε μια οικογένεια. Πως παρά την ψυχολογική ή σωματική βία – αυτά τα παιδιά προτιμούσαν να είναι με την οικογένεια τους παρά μόνα. Αλλά τι είναι η οικογένεια; Η ταινία έχει να κάνει με αδέσποτους ανθρώπους – σαν αδέσποτοι σκύλοι απεγνωσμένα ψάχνουν να αγαπηθούν.

Θυμάμαι από μικρή να θέλω να κάνω κινηματογράφο – να λέω ιστορίες – να μπαίνω σε αυτό τον μαγικό κόσμο όπου με άφηνε να είμαι ο εαυτός μου.

Τι είναι για τον Δημήτρη, τον ήρωα της ταινίας, η «οικογένεια» η οποία προσπαθεί να φτιάξει με τον πατέρα του;

Η οικογένεια είναι η ανάγκη του Δημήτρη στο να νιώσει πως ανήκει – μια απεγνωσμένη προσπάθεια να καθορίσει το ποιος είναι – ο πατέρας του λέει ένα βράδυ «μην προσποίησαι για κάτι που δεν είσαι – εγώ είσαι» στο τέλος ο Δημήτρης συνειδητοποιεί πως η άσκηση βίας δεν τον καθορίζει αλλά ούτε και η πορεία του πατέρα του – ελεύθερος και με επίγνωση των πράξεων του θα καθορίσει ο ίδιος την ταυτότητα του ως οντότητα και ως έφηβος.

Πόσο εύκολο ήταν να γυριστεί η ταινία και τι σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Ποτέ η τέχνη δεν είναι εύκολη κυρίως όταν βγαίνει από την ψυχή – το ίδιο και με αυτή την ταινία. Το σενάριο ξεκίνησε να γράφετε το 2013 και η ταινία ολοκληρώθηκε το 2021. Ένα ταξίδι γεμάτο εικόνες, δύσκολες αλλά έντονες στιγμές. Εκείνο που με δυσκόλεψε περισσότερο – ήταν ο φόβος κατά την διάρκεια του covid – το πώς επιβιώνω για να ολοκληρώσω αυτό το ταξίδι.

Η ταινία έχει ήδη μια πορεία στο εξωτερικό. Ποια ήταν η ανταπόκριση του κοινού και κριτικών; 

Το κοινό την αγκάλιασε – αγκάλιασε αυτά τα αγόρια γεμάτα ζωή. Το να αποζητάς κάπου να ανήκεις – είναι κάτι που το βλέπουμε παντού. Το να μπορείς να αγγίζεις ως θεματολογία – είναι δύσκολο και πρέπει να ψάξεις βαθιά. Το βραβείο μας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Θεσσαλονική και το σκεπτικό της επιτροπής συνοψίζει αρκετά τι είναι ταινία μας: «Μέσα από την εφηβική οπτική, μας φέρνει αντιμέτωπους με την πανανθρώπινη ανάγκη να γνωρίσουμε τις ρίζες μας ώστε να νοηματοδοτήσουμε την ύπαρξη και τελικά να εδραιώσουμε τη θέση μας στον κόσμο» αναφέρει το σκεπτικό της επιτροπής των φοιτητών που της απένειμε τον περασμένο Νοέμβριο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Νεότητας.

Το κράτος δεν αναγνωρίζει το επάγγελμα του σκηνοθέτη/δημιουργού αλλά στα lockdown κρατηθήκαμε όλοι από τις ταινίες, τις σειρές, στις συναυλίες και στις on line προβολές.

Παρατηρείτε κάποια εξέλιξη στο κυπριακό κινηματογράφο; Τι θεωρείτε πως πρέπει να γίνει για την περαιτέρω ανάπτυξη του;

Υπάρχει μια τεράστια εξέλιξη στον κυπριακό κινηματογράφο και στήριξη από τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες Κύπρου. Το κράτος όμως πρέπει να στηρίξει τους δημιουργούς – κατά την περίοδο covid οι τέχνες πλήγηκαν το περισσότερο – το κράτος δεν αναγνωρίζει το επάγγελμα του σκηνοθέτη/δημιουργού αλλά στα lockdown κρατηθήκαμε όλοι από τις ταινίες, τις σειρές, στις συναυλίες και στις on line προβολές.

Για περαιτέρω ανάπτυξη; Να δώσει το κράτος περισσότερα λεφτά ! Πως περιμένουμε εξέλιξη με ψίχουλα.

Πως θα θέλετε να φεύγουν οι θεατές από την ταινία σας;

Προβληματισμένοι αλλά και με ένα συναίσθημα ελπίδας. Υπάρχει φως και αυτό μας το δείχνει ο Δημήτρης.

 

Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός: 16 Απριλίου, 20:00

Ζήνα Πάλλας,  Λευκωσία: 09 Απριλίου, 20:00