Γιώργος Ράλλης: Κανένας άνθρωπος δεν έχει το «δικαίωμα» να με αποδεχτεί ή όχι

Με αφορμή/ Ορίζοντας / Φωτογραφία:Zoe Weisz

Γιώργος Ράλλης: Κανένας άνθρωπος δεν έχει το «δικαίωμα» να με αποδεχτεί ή όχι

…το The river beneath the river που παρουσιάζεται στο Ξυδάδικο στις 2, 3 και 4 Ιουνίου 2023, στο πλαίσιο του theYard.Residency.23, ο Γιώργος Ράλλης μιλάει στον Ορίζοντα:

Τι θα παρουσιάσετε στο theYard.Residency23;

Αυτή τη φορά στο Yard, θα παρουσιάσω το “The river beneath the river”, μια περφόρμανς «απάντηση» στις ερωτήσεις που σχηματίστηκαν  στον εγκέφαλο μου κοινωνικά (και μη) μετά από δύο χρόνια ζώντας στη Κύπρο. Σε ένα μεγάλο βαθμό, θέλω να παραθέσω την αντίθεση του τι παρουσίασα πέρσι με το “Καροτσάκι”. Εάν πέρσι έδειξα την ψυχοσύνθεση μου με εσωτερική αφήγηση του εαυτού, φέτος θέλω να δείξω την προσωπικότητα μου μέσω εξωτερικών παραγόντων. Το πως προέκυψε όμως θεματικά, είναι με την έρευνα και την εφαρμογή θεωριών όπως για παράδειγμα αυτών των Judith Butler, Martin Heidegger και Alain Badiou.  Μία άλλη κύρια πηγή έμπνευσης είναι η metal μουσική και συγκεκριμένα η μουσική των Frozen Winds και η φωνή της τραγουδίστριας τους, με την οποία θα είμαστε μαζί στη σκηνή, Σοφία Κωνσταντίνου.  Έχω την τύχη να ξέρω την Σοφία πολλά χρόνια και έτσι, μου έδωσε μια «γεύση» από την καινούργια τους μουσική, η οποία θα κυκλοφορήσει προς το τέλος του 2023. Έτσι αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί, και να παρουσιάσουν live μέσω της Σοφίας, ένα teaser του καινούργιου τους album σε αυτό το πλαίσιο. Όσο για τους υπόλοιπους συντελεστές, τα κοστούμια είναι από την Soraya Oronti, η οποία δημιουργεί ρούχα από ανακυκλώσιμα υλικά (συνήθως αυτοκινήτου), ενώ το ηλεκτρονικό μουσικό φόντο του πρώτου μέρους είναι από τ@ HISDarkElements με κομμάτια από Extase Urbaine και Uvglov αλλά επίσης και από μια κουηρ ομάδα από Βουκουρέστι, τ@ #FLUID.

Πώς μπορεί κάποιος να ανακαλύψει τι κυλάει «στο ποτάμι κάτω από το δικό του ποτάμι», τη δική του βαθύτερη έκφραση;

Well, αρχικά με ψυχοθεραπεία. Πέρα του αστείου όμως, για μένα η εκπαίδευση και η θεωρία είναι βασικοί πυλώνες ύπαρξης. Δεν μπορώ να καταλάβω το να χρησιμοποιεί κανείς συγκεκριμένα σώματα γνώσης σαν ταυτοποιήσεις αλλά να μην έχει διαβάσει ποτέ θεωρία ή κάποιου είδους κείμενο από αυτές. Έτσι η κύρια συμβουλή που θα έδινα στο οποιοδήποτε άτομο που θέλει να «ξεδιπλώσει» πιο βαθιές πτυχές του εαυτού του, είναι το να σκεφτεί τι ταυτότητες, ανησυχίες, κοινωνικές πτυχές καταλαμβάνει, και απλά να κάνει την έρευνα του.

Οι κύριες θεωρητικές πηγές απ’ τις οποίες εμπνεύστηκα για το  TRBTR είναι το βιβλίο The Women who run with the wolves, το Βιβλίο των πεθαμένων του Θιβέτ αλλά και τις θεωρίες του Karl Jung για τα αρχέτυπα και τα anima/animus.

Πόσο «προσωπικός» είναι ο αγώνας του καθενός για τη συναρμολόγηση της (κουήρ) ταυτότητας του  και πως επηρεάζεται από το περιβάλλον του (κοντινό και κοινωνικό);

Για μένα γενικά όπως και να έχει, το πιο σημαντικό είναι η υποκειμενικότητα αφού, η αντικειμενικότητα υποδηλώνει ένα είδος ολιστικής συναίνεσης που είναι κοινωνικά αδύνατο. Έτσι εάν συνειδητοποιήσουμε πως η κουήρ ταυτότητα συγκεκριμένα είναι αναπόσπαστη από την πολιτική της φύση τότε, είναι αλληλένδετα. Ωστόσο, με βάση την κουήρ πολιτική, το μέτρο σύγκρισης όχι μόνο δεν πρέπει να είναι οι ετεροκανονικοί μας συμπολίτες αλλά επίσης, να αρνούμαστε του όποιου είδους παραλληλισμού στις εμπειρίες μας. Έτσι δημιουργούνται πυρήνες οι οποίοι σέβονται το πόσο συγκεκριμένη είναι η κουήρ εμπειρία.

Πόσο ωφέλιμη μπορεί να είναι η τέχνη σε τέτοια ζητήματα και πόσο στην Κύπρο παίζει τον όποιο ρόλο (θετικό ή αρνητικό) στην αποδοχή της ταυτότητας των κουήρ ατόμων;  

Η τέχνη και γενικά η αποδοχή των καλλιτεχνών είναι ένα μεγάλο κομμάτι της θεματολογίας μου. Εάν δούμε την ιεραρχία καλλιτεχνών στη Κύπρο, αλλά και συγκεκριμένους διορισμούς και ομάδες, φαίνεται πως η τέχνη στη Κύπρο δεν εκλαμβάνεται όσο σοβαρά όσο θα έπρεπε ή πολύ πιο σοβαρά απ’ ότι θα έπρεπε. Έτσι, δημιουργείται ακόμη μια δυαδικότητα η οποία πιστεύω διχάζει τον καλλιτεχνικό κόσμο και δεν δημιουργείται συλλογικότητα. Όσο για την κουήρ ταυτότητα όμως, δεν με απασχολεί ποτέ, και ούτε πρόκειται, η αποδοχή αφού κανένα άνθρωπος δεν έχει το «δικαίωμα» να με αποδεχτεί ή όχι (και τον οποιοδήποτε άλλο άνθρωπο). Το τι με απασχολεί είναι ο σεβασμός και αυτό δεν είναι θέμα προς συζήτηση αφού είναι δεδομένο. Ούτε πρόκειται να χάσω χρόνο, ενέργεια ή δύναμη στο να προσπαθήσω να αλλάξω τη γνώμη κάποιου ο οποίος έχει κύριο πυρήνα στη ζωή του το μίσος προς μειονότητες αφού έτσι κι ’αλλιώς δεν είμαστε καν στον ίδιο παρονομαστή, πόσο μάλλον στην ίδια κοινωνική εξίσωση. Η φιλοσοφία μου είναι «If you have to force something out, it’s probably not a fart».

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πως συνδέεται με την παράσταση σας η θεματική του φετινού theYard.Residency: «Didn’t you promise (me) peace?»;

Φέτος ήθελα, σαν το πνεύμα της αντιλογίας που είμαι, να δείξω τι θα γίνει εάν συνεχίσουμε να κάνουμε υποσχέσεις τις οποίες δεν μπορούμε να τηρήσουμε. Να πω την «αλήθεια» που πονάει και να ωθήσω προς τον μηδενισμό. Έτσι, με ένα οικουμενικό και θρησκευτικό τρόπο θα παρουσιάσουμε μια τελετουργία καταστροφής, χάους και ειρωνείας. Τι θα γινόταν εάν τα πράγματα (κοινωνικά) ήταν διαφορετικά; Για να επουλώσεις ένα τραύμα είτε είναι κοινωνικό είτε όχι, πρέπει να το ξαναζήσεις έτσι ώστε να το απομυθοποιήσεις. Με αυτό το τρόπο, δείχνω παραστατικά, φιγούρες οι οποίες, απέτυχαν να εκπληρώσουν το σκοπό τους, τις υποσχέσεις τους αλλά επίσης και τη ταυτότητα τους ελπίζοντας να ενθαρρύνω αυτούς που όντως τους νοιάζει, και να εκνευρίσω αυτούς που  ισχυρίζονται πως τους νοιάζει. Noone. Is. Safe.