Γιώργος Ράλλης: Προφανώς νιώθω αρκετά ευάλωτ@ αλλά ξέρω το θέμα για το οποίο μιλώ

Συναντήσεις/ Ορίζοντας

Γιώργος Ράλλης Προφανώς νιώθω αρκετά ευάλωτ@ αλλά ξέρω το θέμα για το οποίο μιλώ

Ο Αντώνης Γεωργίου συναντά τον Γιώργο Ράλλη και μιλάνε για τη performance Το Καροτσάκι (η ιστορία μιας χρονομετρημένης κρίσης πανικού)  που παρουσιάζει στο theYard.Residency22

Διάφορα μέρη της κυπριακής κουλτούρας είναι queer αλλά χάνονται σε ροζ πλυντήρια

Τι θα παρουσιάσεις στο theYard.Residency22;       

Θα παρουσιάσω μια προσωπική ιστορία, διάσπαρτη σε χρονικές στιγμές της ζωής μου. Πέρασα πολλά χρόνια της ζωής μου, σκέφτοντας το πως να πράξω κοινωνικά και το που ανήκω. Σαν queer άτομο, περνάς διάφορα στάδια αυτοαποδοχής και συλλογικότητας. Έτσι προέκυψε και αυτή η περφόρμανς. Σε ένα στάδιο στο οποίο δεν φοβάμαι να αναφερθώ σε πράγματα τα οποία πιστεύω περνούν και σκέφτονται διάφορα άτομα στη Κύπρο, με ένα ευθύ τρόπο. Πέρα από αυτό όμως, δεν μπορώ να μιλήσω για κανένα άλλο άτομο εχτός από το δικό μου. Δεν είμαι αντιπρόσωπος καμίας ζωής πέρα αυτής που φτιάχνω εγώ. Έτσι, απλά ελπίζω η δική μου εμπειρία να μπορεί να μιλήσει και σε άλλες οντότητες. Οι συντελεστές της παράστασης είναι φίλ@ μου τ@ οποί@ με βοήθησαν σε διάφορα διαστήματα της ζωής μου, είτε μέσω παρέας, συνεργασίας ή έμπνευσης με το να μοιραστούν τις ιστορίες τους μαζί μου. Έτσι και εγώ αποφάσισα να ζητήσω τη βοήθεια τους και τις συμβουλές τους, στο πως να πω τη δική μου.

Δεν είμαι αντιπρόσωπος καμίας ζωής πέρα αυτής που φτιάχνω εγώ. Ελπίζω η δική μου εμπειρία να μπορεί να μιλήσει και σε άλλες οντότητες.

Πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τη θεματική του φετινού theYard.Residency:  “Μαρτυρίες από τα χρόνια των Μεγάλων Ονείρων”;

Για μένα η θεματική αυτή έβαλε ένα τεράστιο ερωτηματικό στον εγκέφαλό μου. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα ναι, μπορεί να είναι ζωντανή και παρούσα (σε κάποιες στιγμές), αλλά σε ένα πολύ μεγάλο σημείο (παγκόσμια και ακόμα περισσότερο στη Κύπρο), η ιστορία της παραμένει μη-αναγνώσιμη. Διάφορα μέρη της παγκόσμιας κουλτούρας ξεκίνησαν από queer άτομα αλλά βρίσκονται στην αφάνεια. Διάφορα μέρη της κυπριακής κουλτούρας για μένα προσωπικά είναι queer αλλά χάνονται σε ροζ πλυντήρια χρήματος, εθνικισμού και ρητορικής μίσους.

Με αυτό το σκεπτικό, η ερώτηση που γυρόφερνα μέσα μου, είναι για ποια χρόνια μιλάμε; Τι γίνεται αν μια κοινότητα δεν πέρασε ποτέ αυτά τα χρόνια; Υπάρχει τρόπος να προσχεδιάσουμε τα επόμενα; Αν ναι, τότε που και σε ποια άτομα πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας; Με ποιες προσδοκίες πρέπει να πολεμάς; Γενικά το κύριο συστατικό στη συνταγή αυτής της θεματικής για μένα και την παράσταση μου ήτανε η κοινωνική διαθεματικότητα και διατομεακότητα και η παρούσα στάση σε ζητήματα, με μηδέν απολογητικό πνεύμα.

Πόσο εύκολο είναι να «παρουσιάζεις» μια τέτοια «προσωπική» παράσταση που αφορά αληθινά γεγονότα;

Για να είμαι ειλικρινής, μου είναι πολύ πιο εύκολο παρά να παρουσίαζα την εμπειρία κάποιου άλλου. Όπως είπα και πιο πάνω, δεν αντιπροσωπεύω κανένα πέρα του εαυτού μου. Πιστεύω πως ο εγωκεντρισμός είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας μας σαν ανθρώποι στη κοινωνία. Βιώνω μόνο τη δική μου γνώση, και γνωρίζω μόνο τα δικά μου βιώματα. Συνήθως πέφτουμε στην παγίδα του να περιμένουμε τα ανοικτά-queer άτομα, να είναι ακτιβιστές και εντελώς πρόθυμα να αντιπροσωπεύσουν γεγονότα στα οποία δεν πήραν ρόλο. Αυτό όμως υποδηλώνει μια ομογένεια εμπειρίας η οποία έχει στο πυρήνα της ένα παθητικό νεοφιλελευθερισμό και ένα κρυμμένο ετεροσεξισμό. Προφανώς νιώθω αρκετά ευάλωτ@ αλλά τουλάχιστον, ξέρω πολύ καλά το θέμα για το οποίο μιλώ.

Το προσφυγικό ζήτημα, το δικοινοτικό ζήτημα, το ΛΟΑΤΚΙ+ ζήτημα και το φεμινιστικό ζήτημα στη Κύπρο αλληλεπιδρούνται αφού οι κυβέρνηση και το σύστημα μας μέχρι τώρα απέτυχε να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των πολιτών του

Βλέπεις να υπάρχουν στην Κύπρο κοινότητες ανθρώπων που τους ενώνουν κάποιοι κοινωνικές παράγοντες; Πόσο απαραίτητο/ωφέλιμο είναι να υπάρχουν και να συνυπάρχουν στην κοινωνία τέτοιες κοινότητες;

Γενικά εγώ πιστεύω στη διαφοροποίηση αγώνων. Οι αγώνες και οι πόνοι του κάθε ανθρώπου και της κάθε κοινότητας είναι διαφορετικοί. Δεν μπορούμε να ρίχνουμε όλο το κόπο που βάζει η κάθε κοινότητα σε ένα καλάθι. Ωστόσο, εννοείται πως κάποιες δυνάμεις αλληλοεπιδρούνται. Για παράδειγμα το προσφυγικό ζήτημα, το δικοινοτικό ζήτημα, το ΛΟΑΤΚΙ+ ζήτημα και το φεμινιστικό ζήτημα στη Κύπρο αλληλεπιδρούνται αφού οι κυβέρνηση και το σύστημα μας μέχρι τώρα απέτυχε ραγδαία στο να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των πολιτών του. Εφόσον ο κύριος στόχος της πολίτευσης μας είναι ο εμπλουτισμός των ήδη πλούσιων (με άλλα λόγια εσωτερικοποιημένη ολιγαρχία), η συνέχιση της αποικιοκρατίας και το ξέπλυμα σε μιλιταριστικά κράτη, τότε οι μόνες μας ελπίδες γεννιούνται από τη κοινότητα, για την κοινότητα. Έτσι, η βιωσιμότητα και ο σεβασμός τον μάχιμων κοινοτήτων και ανθρώπων σε αυτό το τόπο, δεν είναι μόνο απαραίτητα αλλά και άκρως αναγκαία για την νοητική μας επιβίωση.

Πέραν από την πρακτική τους σημασία και στήριξη προγράμματα φιλοξενίας, όπως το theYard.Residency, τι προσφέρουν σε επίπεδο δημιουργίας συλλογικοτήτων στο καλλιτεχνικό χώρο και ευρύτερα;

Είμαι από τους αρκετά προνομιούχους ανθρώπους της Κύπρου που έζησε αρκετά εξωτερικό και βίωσε διάφορα είδη ζωής. Συνήθως έχουμε το παράπονο με τη Κύπρο του ότι δεν γίνονται αρκετά πράγματα. Όντως συγκριτικά με μια μεγαλούπολη του εξωτερικού, προφανώς υστερούμε σε διάφορα θέματα, αλλά το ότι έχουμε τουλάχιστον 10-20 άτομα τα οποία πολεμούν για ένα καλύτερο αύριο είναι πολύ σημαντικό. Το θέμα δεν είναι πως δεν γίνονται πράγματα. Γίνονται, και μάλιστα πολύ ωραία και συνειδητά πράγματα. Το πρόβλημα είναι το πως δεν ξέρουμε πως να τα επεξεργαστούμε και να τα εφαρμόσουμε στις προσωπικές μας ζωές. Υπάρχει πολύς εμπνευσμένος κόσμος στη Κύπρο, συγκεκριμένα μιλώντας και για το theYard.Residency. Το θέμα είναι το να ανοίξουμε εμείς τις διεξόδους ενέργειας της ατομικότητας μας, έτσι ώστε να προσκαλούμε το πνεύμα της συλλογικότητας. Για μένα, αυτό κάνει ο ΜΙΤΟΣ. Στο τέλος της ημέρας, το κύριο συστατικό της συλλογικότητας, δεν είναι μόνο το να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις το ότι συγκεκριμένα άτομα κάνουν κάτι για τη κοινότητα, και έτσι παράλληλα και για σένα. Το κύριο συστατικό είναι να αφήσεις τον εαυτό σου να εμπνευστεί, να ενωθεί μαζί τους, και να μοιραστεί ότι νιώθει άνετα, αφού έτσι κι αλλιώς η δική σου εμπειρία κυριολεκτικά είναι μοναδική.

Σκηνοθεσία/ Εκτέλεση: Γιώργος Ράλλης

Moυσική: UVGLOV [Aναστασία Ντολιτσάι], Ηχοληψία: Βαγγέλης Κονιώτης, Συνεισφορά σεναρίου: Γιάννης Παπαδάκης, Makeup: Polina Korobova, Σύμβουλος κινησιολογίας: Μπελίντα Παπαβασιλείου, Κοστούμια: Ελένη Ορόντη

Ξυδάδικο, Γενεθλίου Μιτέλλα 34, Λεμεσός

8, 9 και 10 Ιουλίου 2022, 20:00

Κρατήσεις: 99005691