Γράμμα στον Φικρέτ Ντεμιράγ

Γραμμές/ Ορίζοντας

Στις 28 Νοεμβρίου κλείνουν δέκα χρόνια από τον θάνατο του φίλου Τουρκοκύπριου ποιητή Φικρέτ Ντεμιράγ. Τότε οι καιροί ήταν άλλοι. Τον αποχαιρετήσαμε με μια φιλολογική εκδήλωση την παραμονή της κηδείας του, την επομένη τον συνοδεύσαμε στην τελευταία του κατοικία. Στα χρόνια που ακολούθησαν συμμετείχαμε σε εκδηλώσεις μνήμης στο χωριό που γεννήθηκε, τη Λεύκα, με την Εμινέ, τον Ζεκί, τον Τάμερ, τη Νεσιέ, τον Γιασιάρ, τον Εμίν, τον Γκουργκέντς, τον Ζιενάν, τον Αχμέτ και πολλούς άλλους. Φέτος οι καιροί δεν μας το επιτρέπουν, ούτε και μας αφήνουν να καλλιεργούμε τις παλιές μας ελπίδες. Τα λέμε, λοιπόν, μ’ ένα ποίημα πικρό.

 

Γράμμα στον Φικρέτ Ντεμιράγ

Ερημώνει ο τόπος, Φικρέτ, στεγνώνουμε ολοένα,

δεν έρχονται βροχές, ξεραίνονται τα δέντρα,

πνιγόμαστε στη σκόνη και στα κάθε λογής  αέρια.

Αλλάζει το κλίμα, αλλάζει κάθε μέρα

μπροστά στα μάτια μας… άλλαξε κιόλας,

σε αλλαγμένο κλίμα ζούμε,

σε επικίνδυνο πεδίο πορευόμαστε.

 

Φτωχαίνουμε, φτωχαίνουν  τα τραγούδια μας,

δεν γράφουμε πια όπως τότε, δεν έχουμε τι να πούμε.

Στεγνώνουν οι ελπίδες μας,

ξεραίνονται οι προοπτικές μας,

αδειάζουν οι στέρνες

με τις παρακαταθήκες της υπομονής μας.

Πόσο θ’ αντέξουμε δίχως τον ήλιο της ελπίδας μας,

δίχως το φεγγάρι της ονειροπόλησής μας.

Κι η θάλασσα κλειστή για να επιχειρήσουμε

κάποιο καινούργιο ταξίδι.

 

Φεύγουν οι μέρες που βγαίναμε στις πλατείες

κι ανεμίζαμε τα φλάμπουρά μας. Έρχονται άλλες,

επιστρέφουν από το παρελθόν σαν  ερινύες

κουβαλώντας τους δαίμονες και τους εφιάλτες μας

και μας χλευάζουν, και μας περιγελούν.

 

Να διαβάσουμε, λοιπόν, τα ποιήματά σου

για να δούμε λευκά περιστέρια  να σηκώνονται

από τις κορυφές των μεταλλείων της Λεύκας

και να πετούν στον ουρανό μας δίχως σύνορα,

να διασχίζουν τους πορτοκαλεώνες του Μόρφου

και τις πεδιάδες της Μεσαορίας,

να πετούν πάνω από τα κοιμητήρια

και να παρηγορούν τις χαροκαμένες μανάδες,

να μπαίνουν σε ερημωμένα σπίτια

και να δίνουν κουράγιο

στις μαυροφορεμένες γυναίκες που ασπρίζουν

μέσα στις αυλές τους με τα μαραμένα λουλούδια.

 

Να διαβάσουμε, λοιπόν, τα ποιήματά σου

για να τραγουδήσουμε μαζί σου

τον ήλιο και τη θάλασσά μας

σε ρυθμούς της Μεσογείου,

να ξορκίσουμε τον καιρό να φέρει βροχή,

να φυτέψουμε ελιές, πορτοκαλιές και γιασεμιά,

να σπείρουμε στάχυα και μαργαρίτες

να σκεπάσουμε τους κάμπους του αίματος.

 

Να κατεβούν τα περιστέρια στις πλατείες

να τσιμπολογούν το σιτάρι της αγάπης μας.

Γιώργος Μολέσκης