Γραμμές/ Ορίζοντας
Σταύρος Ζαφειρίου
Πράσινος οὐρανός, μπλὲ χορτάρι
Εκδόσεις Νεφέλη, 2022
Το βιβλίο παρουσιάζεται την Τετάρτη 29 Μαρτίου 2023, 19:30 στο Δημοτικό Μουσείο Χαρακτικής Χαμπή, Λευκωσία.
Προλογίζει ο Γιώργος Μύαρης. Θα μιλήσει ο Αντώνης Μπαλασόπουλος.
Video: Σταύρος Παναγιωτάκης – Καλλιόπη Σφήκα
Φεγγαρόποση
Πληθαίνει μέσα μου ἐκεῖνο τὸ πουλὶ ποὺ ὁμολογεῖ τὸν χρόνο
σὲ φυλλωσιές, σὲ ἀγκαθιές,
ἐκεῖνο τὸ πουλὶ κι αὐτὸς ὁ χρόνος
κι αὐτὸ τὸ δάσος, δάσος μου μὲ τὸν νωθρό του λύκο,
κι ὁ λύκος μου ἀμάγευτος καὶ ἀναλογισμένος —Τί κάνω ἐδῶ,
σὰν ἀκροβάτης μισερὸς στὰ ζύγια τῆς μακάριας γῆς;
Τί κάνω τάχα ἐδῶ;
Οὔτε δοκιμασία οὔτε χάρη·
πλάσμα τοῦ ἄψητου πηλοῦ κι ἀβλάστητη στιγμή,
ζητῶ·
κι ὅ,τι ζητῶ εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν μοῦ δίνεται·
κι ὅ,τι μοῦ δίνεται μοῦ εἶναι τὸ δοσμένο:
ἴσκιοι παλιοὶ ποὺ ἀποσώνουν τὴ θητεία τους,
πίστη σπαταλημένη σὲ ἀποτάξεις τοῦ κακοῦ.
Πίστη ζητῶ·
θερίζω ἀνάγκη καὶ χωρίζω τὸν καρπό,
λιχνίζοντας τὸ ἁλωνικὸ στὴν ἀπεραντοσύνη, ζῶ τὴ φυγή,
τὴν ἔλευση…
Εἶμαι τὸ αὐτόματο στὸ γεγονὸς τοῦ κόσμου.
Οὔτε ἀδυναμία οὔτε σθένος·
μόνο παρένθεση ἀδειανὴ νὰ στρογγυλεύει
τὸ γωνιασμένο μέρος τοῦ μυαλοῦ·
εἰκόνες μόνο νὰ γλιστροῦν, νὰ ξεγλιστροῦν
ἀπὸ τὴν ἐπινόηση τῆς τύψης
‒δὲν ξεγλιστροῦν,
λυτρωτικὰ δεμένες στὸν τροχό της —τί κάνω ἐδῶ;
Τί κάνω τάχα ἐδῶ,
στὴν ἐμμονὴ τῆς πατρικῆς καὶ μάταιης ἐνοχῆς,
σὰν ἕναν τρόπο ν’ ἀποκτήσω πεπρωμένο;
(Απόσπασμα)
Ὁ Ἄγγελος τῆς Ἱστορίας
Ὑπάρχει ἕνας ἄγγελος στὰ μυστικὰ βιβλία
ἀνέγνωρος στὶς τάξεις τῶν ἀγγέλων·
δύσμορφος, μὲ ἀζύγιαστο κορμί,
σὰν κακοκαμωμένη μαριονέτα
ποὺ οἱ κλωστές της ἔχουν μπερδευτεῖ
κι ἀλλιῶς κινοῦν, ἀλλιῶς κινοῦνται τὰ φτερά της.
Ποτέ του δὲν κατέβηκε στοὺς δρόμους τῶν ἀνθρώπων,
ποτέ του δὲν χρημάτισε ἄγγελος κανενός,
κανεὶς ποτέ του δὲν τὸν εἶδε στ’ ὄνειρό του.
Εἶναι ἕνας ἄγγελος ποὺ δὲν ἀγγέλλει τίποτε ἀπολύτως,
δὲν κάνει θαύματα, οὔτε τὰ θαύματα τὰ κάνει θεατὰ
κι ἔχει σὰν μόνη ἀποστολή του νὰ κοιτᾶ·
μπροστὰ κοιτᾶ, ἀλλὰ μπροστά του βλέπει μόνο,
σὰν σὲ εἰκόνα ἀκίνητης στιγμῆς,
ὅλα ὅσα πίσω του ἔχουνε συμβεῖ·
ὅλο τὸν χρόνο πρὶν κοπεῖ ἀπ’ τὴ συνέχειά του,
ἀπ’ τοῦ παλιοῦ ἀέρα πρὶν μακρύνει τὴν πνοή,
πρὶν σβήσει τοὺς ἀντίλαλους φωνῶν
ποὺ ἔχουν σιωπήσει.
«Ἔτσι πρέπει νὰ μοιάζει ὁ Ἄγγελος τῆς Ἱστορίας»,
λέει ὁ Μπένγιαμιν στὴν Ἔνατή του Θέση·
κρεμάμενο ἀνδρείκελο
πάνω ἀπὸ μιὰ πραγματικότητα ποὺ ὑψώνεται
ὣς τὰ χαλάσματά της.
Ἔτσι πραγματικότητα νὰ μοιάζει,
ζητώντας χρώματα νὰ γίνει ὁρατός,
ζητώντας φῶς γιὰ νὰ φανεῖ
ἔξω ἀπ’ τὰ χρώματά του.
Ὑπάρχει αὐτὸς ὁ πίνακας τοῦ Κλέε
ποὺ ὀνομάζεται Angelus Novus·
νερομπογιές, μιὰ ζωγραφιὰ
σὰν παιδικὴ ἀνάμνηση ἀπ’ τὸ δωμάτιό του.
Ἕνας καινούριος ἄγγελος μὲ γουρλωμένα μάτια,
ἕνας καινούριος ἄγγελος μὲ ἄτεχνα φτερά,
ἕτοιμος, λές, νὰ ἔρθει πρὸς τὰ ἐδῶ
νὰ βάλει τέλος
σὲ ὅ,τι στὴν ἱστορία δὲν ἔφτασε στὸ τέλος του·
μὲ στόμα ὀρθάνοιχτο καὶ σὰν ν’ ἀναφωνεῖ:
«κι ὁ πιὸ τέλειος κόσμος θὰ εἶναι ἡμιτελὴς
πρὶν ἀπ’ τὴν πινελιὰ τῆς οὐτοπίας»
Ὁδὸς Ἀλχημιστῶν
β.
Κάθε πρωὶ ξυπνῶ σὲ ἄλλο ἑδώλιο·
κατηγορούμενος
χωρὶς νὰ μοῦ ἔχει ἀπαγγελθεῖ κατηγορία.
Σὲ μία δίκη ποὺ ἀγνοῶ
πότε καὶ ἂν ἡ ὑπόθεσή μου ἐξεταστεῖ
καὶ ποὺ ὁποιαδήποτε στιγμὴ
μπορεῖ νὰ ἐκδοθεῖ ἡ ἀπόφασή της.
—Τὸ Δικαστήριο πρέπει νὰ λειτουργεῖ.
Ἀκόμη κι ὅταν λείπει τὸ ἀδίκημα
ὀφείλει ὁ ἔνοχος νὰ ἐμφανιστεῖ μπροστά μας.
Ἀκόμη καὶ χωρὶς κατηγορούμενο
εἶναι καθῆκον μας ἡ ἐτυμηγορία.
Ὁ Νόμος εἶναι ἀδιάλειπτος.
Κάθε διασάλευση τοῦ ἀκατάπαυστού του
ἀποτελεῖ φαλκίδευση τοῦ αἰσθήματος τῆς Δίκης.
Ἐφόσον ἡ αἰτίαση δὲν ἔχει ἀνακληθεῖ
τηρεῖται ἀπαρέγκλιτα ὅλη ἡ διαδικασία.
Λοιπόν, πλησιάστε.
Μπορεῖ ἡ παρουσία σας νὰ μᾶς πιστοποιεῖ τὴν ὕπαρξή σας,
ἡ ὕπαρξή σας ὅμως ποιόν πιστοποιεῖ;
Ἂν καὶ μᾶς εἶστε συμπαθής,
ἔχετε, ὡστόσο, τὸ δικαίωμα κάθε ρητορικοῦ ἰσχυρισμοῦ
πρὸς ὑπεράσπισή σας.
(Απόσπασμα)
Aκολουθήστε μας στο Google News
