Γραμμές της Αλεξάνδρας Γαλανού

Παράθυρα/ Ορίζοντας

Αλεξάνδρα Γαλανού

Στο πουθενά, στο μέχρι πότε και το γιατί  

Εκδόσεις Μελάνι, 2022

 

Αρτέμιδος 39

Το σπίτι πίσω από τα κάγκελα.
Ποιήματα απλωμένα στο πάτωμα
φωτογραφίες σε κουτιά.
Είναι η ιστορία που έφυγε,
η ιστορία που μένει
σε μια πόλη που έφυγε.
Μετοίκησε η ζωή σε βιβλία
με σελίδες λειψές
τρυπημένες από το σαράκι της λήθης.
Οι επισκέπτες περιεργάζονται, ταξινομούν,
γνωρίζουν προγόνους.
Έπειτα αφουγκράζονται τους ψίθυρους
που άφησαν πίσω τους οι πεθαμένοι
και προχωρούν στο υπόγειο
γυρεύοντας κεντήματα και ασημένια κηροπήγια.

Η κουκκίδα

Ειδομένη, μια κόκκινη κουκκίδα στην άκρη του χάρτη.
Συνωστισμός ελπίδας μέσα από απέλπιδα βλέμματα…
«Κράτα το χέρι μου να περάσουμε απέναντι»
Με τις πληγωμένες πλάτες φορτωμένες ζωές
ας ρίξουμε τα τείχη για να προχωρήσουμε
στο πουθενά, στο μέχρι πότε και το γιατί.
Ίσως το βράδυ ν’ ανοίξουν τα σύνορα…

 

Μια Κυριακή που δεν ήταν γιορτή

στον Αλέξη

Ήταν μια Κυριακή βροχής
που βούιζε από θυμό
η θάλασσα
την ώρα που τα κύματα
ξέβραζαν μνήμες φυγής,
αρπαγής,
βίαιου χωρισμού.

 

Σε είδα τότε εκεί,
στην άκρη της θάλασσας,
ένα φάντασμα
σε μια πόλη
που οι άλλοι ονόμαζαν
φάντασμα αλλά εσύ
αγαπημένη.
Στα μάτια σου σκοτάδι
και με το άδειο βλέμμα σου
γύρευες ν’ αγγίξεις
τα καλοκαίρια εκείνα
πού χρόνια τώρα
κρύφτηκαν στις ρωγμές
ρημαγμένων σπιτιών
με τα ξεχαρβαλωμένα παράθυρα
πάντα ανοικτά στον ουρανό
περιμένοντας κάποιο σημάδι
επιστροφής ή έστω
μια ψευδαίσθηση γυρισμού.

 

Του εγκλεισμού

Κεκλεισμένων των θυρών
το σπίτι ασφυκτιά μες στη σιωπή.
Στράβωσαν τα πορτρέτα στους τοίχους
και το δάκρυ που ξέμεινε από έρωτα παλιό
κρύφτηκε για πάντα στις πτυχές κλειστής κουρτίνας.
Μια θητεία μοναξιάς
χωρίς φύλλο πορείας
γέμισε τις ρωγμές στον τοίχο
-δεν πρόλαβε να τις κλείσει
πριν τον εγκλεισμό-
τώρα σχηματίζουν τον χάρτη
χώρας άγνωστης που υπόσχεται
ταξίδια…
Η γυναίκα κάθεται και περιμένει,
απέναντι
το βάζο με άρωμα ανθισμένης λεμονιάς,
είναι άνοιξη

 

Άδειες Κυριακές

Χαρτογραφώ τοπία ψυχής

Χρονομετρώ στιγμές απόντων

Γράφω ένα ποίημα για το καλοκαίρι

το σβήνω και αρχίζω

μια ιστορία μικρού έρωτα

μεγάλης διάρκειας,

ίσως θα προτιμούσα ένα μεγάλο έρωτα

μικρής διάρκειας.

Μαζεύω από το πάτωμα μαυρόασπρες

φωτογραφίες που ξεκόλλησαν

από τ’ αλμπούμ του ’60,

εδώ μια εκδρομή, εκεί ένα χαμόγελο.

Έπαψα να μετρώ τα χρόνια

είναι και οι ασκήσεις του μυαλού που με κουράζουν.