Γραμμές της Δάφνη Νικήτα

Δάφνη Νικήτα

ΜΑΥΡΑ ΣΚΥΛΙΑ

Καστανιώτης, 2015

Οι Εκδόσεις Καστανιώτη και το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Διάτοποςοργανώνουν εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τις 27/1/2017 στις 7.30 μμ στο χώρο του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Διάτοπος.

Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο συγγραφέας Αιμίλιος Σολωμού. Με θέμα ποιήματα της συλλογής ο εικαστικός PASHIAS θα παρουσιάσει το liveperformance “Lastwords”. Στον χώρο θα εκτίθενται φωτογραφίες του Νικόλα Ιορδάνου εμπνευσμένες από την συλλογή.

Ποιήματα θα διαβάσει η Μαρίνα Μανδρή

Οι υγρές γέφυρες της Πράγας

Συχνά

πίσω από ένα

μικρόφωνο

κρυμμένη σε στενό

θάλαμο

-τα βράδια-

σου κρατώ συντροφιά

παρέα με κρασί

και ξένους επισκέπτες

που μιλάνε

ασταμάτητα για ζεστές μέρες

και σκαρφίζονται αμέτρητα

μικρά ψέματα που ηχούν

σαν διαμάντια που σπάνε και απλώνονται

στο σκονισμένο πάτωμα

τον βλέπω να μου χαμογελά πίσω

από το χοντρό γυαλί

χωρίς να τον ακούω

τα δάχτυλα του

γράφουν

«θα σε θυμάμαι»

όπως

τα βράδια που βρέχει

και φυσά στα πέτρινα σοκάκια

της Πράγας εκεί που

ξεχύνονται οι γέφυρες

με τα γκρίζα αγάλματα

και τα αόρατα φιλιά

στα ακίνητα άκρα τους

καθώς εσύ θα αργοπεθαίνεις

στα πελώρια σπίτια

μιας άχαρης

πόλης

Άτιτλο

Το μόνο που ζητώ είναι

να μπορώ να γράφω για σένα

όταν δεν θα είσαι εδώ

Ο ξένος

Στον

υπόγειο

τα όνειρα

στέκονται όρθια

πάνω σε

κυλιόμενες

σκάλες με ανθρώπους

και άσχημες μυρωδιές

στο τέρμα

ο ρυτιδιασμένος ξένος

χαράζει με το φόβο του

τη μοίρα των απερίσκεπτων

βημάτων τους

Επίλογος

Σε φυλάνε σε λείο κασόνι

μαζί με στεφάνια

και δάκρυα της στιγμής

μαζί με ανάσες

με κραυγές

και οσμές

της μέρας

με σφιγμένες γροθιές

σε χώνουν όλοι μαζί

στα βάθη

του ψυχρού

άπιαστου

χρόνου

Άτιτλο

Το μόνο που ζητώ είναι

να μπορώ να γράφω για σένα

όταν δεν θα είσαι εδώ

Το δέντρο της ραγισμένης βιτρίνας

Μέσα στη

φωτισμένη βιτρίνα

βλέπω το δέντρο της γιορτής

κρεμασμένο από το λεπτό του κορμό

-γυμνό-

δίπλα του κόκκινες μικρές και μεγάλες

καμπάνες από κινέζικο χαρτί

παλιά στολίδια από ασημένια σκόνη

και λεπτό ραγισμένο γυαλί

να περιμένουν

πότε θα έρθει

η ώρα της

δικής σου

απρόσμενης

γιορτής

Χωρίς σπίτι

Με τη φωνή σου

μου τρυπάς

το κεφάλι

– δεν την αντέχω πια-

με τη φωνή σου χαράζεις

με βία τη ματιά

που σε αγγίζει

με τη φωνή σου

να μ’ ακουμπάει

βγαίνω από το δρόμο

χωρίς να μπορώ να σε κοιτάξω

– γιατί να μην μπορώ να σε κοιτάξω;-

κι όμως το ξέρω πια ότι

είσαι το πιο φωτεινό άκουσμα

που περιμένω κάθε βράδυ

να με σώσει από την πλήξη

του κλειστού

κλουβιού μου

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy