Γραμμές της Κωνσταντίας Σωτηρίου

Κωνσταντία Σωτηρίου

ΦΩΝΕΣ ΑΠΟ ΧΩΜΑ (Νουβέλα)

Εκδόσεις Πατάκη, 2017
Το βιβλίο παρουσιάζεται: Στη Λεμεσό την Πέμπτη 12 Οκτωβρίου, 19:00, στο Τεχνοδρόμιο Κέντρο Λόγου και Τεχνών Στη Λευκωσία την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου, 19:00, στο βιβλιοπωλείο Rivergate. Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Σταύρος Καραγιάννης και ο Άριστος Τσιάρτας. Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η Πόπη Αβραάμ.

Γαλάζια σκουφάκια στο τζάκι

Ονειρεύομαι πως ζω σε ένα σπίτι μεγάλο και είμαι μακριά από την πόλη και όλα μυρίζουν εξοχή και όλη μέρα είμαι στην κουζίνα και νοικοκυρεύω και έχω ωραίες κατσαρόλες μαύρες γανωμένες και κάτι πιατέλες γαλάζιες εμαγιέ που έχουν στον γύρο λουλουδάκια και πως έχω στη μέση μου μια ποδιά άσπρη, λινή κλαδωτή, κεντημένη με εκείνο το ωραίο το λευκαρίτικο το κέντημα το κοφτό, λινή ποδιά με μαργαρίτες μεγάλες άσπρες, περίτεχνες και προσέχω πάντα όταν κάνω δουλειές να μην λερώσω την ποδιά μου, προσέχω πάντα μην αφήσω στην ποδιά μου λεκέδες και στην αυλή έχω πρόβατα και κότες και γλάστρες με λουλούδια, βασιλικό και κιούλι και όταν βρέχει κάθομαι στο τζάκι και πλέκω και κοιτάζω την κοιλιά μου που μεγαλώνει και σκέφτομαι με αγάπη το μωρό που περιμένω και φτιάχνω μπλε σκουφάκια επειδή το ξέρω μέσα που πως είναι αγόρι και χαϊδεύω απαλά την κοιλιά μου και του λέω κουβεντούλες όμορφες και του μιλώ γλυκά, αγόρι μου, αγόρι μου.

Αλλά το αγόρι, όπως κάθομαι εκεί στο τζάκι και του μπλέκω γαλάζια σκουφάκια, αρχίζει και κλοτσά την κοιλιά μου βίαια, νιώθω τα πόδια του σκληρά να με σκίζουν, σηκώνομαι και κρατώ την κοιλιά μου, νιώθω τον πόνο να με σκίζει, τρέχω και παραπατώ, ο γιος μου με κλοτσά και θέλει να με σκοτώσει, θέλει να σκίσει την κοιλιά μου, γυρίζω σαν τρελή στο σπίτι, ρίχνω στο πάτωμα τις κατσαρόλες, σπάζω τις γαλάζιες πιατέλες, ρίχνω στο πάτωμα τα λουλουδάκια, νιώθω τον γιο μου να βγαίνει από την κοιλιά μου, βλέπω τα χέρια του να σκίζουν τη λινή ποδιά μου, την βλέπω να γεμίζει αίμα, η όμορφη λινή ποδιά μου γεμίζει με κόκκινο αίμα και έξω ακούω τα πρόβατα να βελάζουν και τις κότες αλαφιασμένες να τρέχουν και πάντα ξυπνώ λίγο πριν πεθάνω, ξυπνώ πριν ο γιος μου ξεσκίσει τα σωθικά μου, πάντα ξυπνώ λουσμένη στον ιδρώτα και τρέχω στην κουζίνα να πιω νερό και κοιτάζω τα πιάτα μου αλαφιασμένη και σκέφτομαι πως ευτυχώς που δεν έχω μια άσπρη λινή ποδιά κεντημένη με μαργαρίτες να την δω να γεμίζει αίμα, τι ευτυχία Θεέ μου που δεν έχω μια άσπρη ποδιά και κάθομαι στο πάτωμα και νιώθω να φοβάμαι.

Τις τελευταίες νύχτες κοιμάμαι και ξυπνώ πάντα με το ίδιο όνειρο, κοιμάμαι και ξυπνώ και ξέρω πως τη νύχτα ο γιος μου θα με σκοτώσει, κάθομαι στο πάτωμα και κλαίω για τον γιο μου και τρίβω απαλά την κοιλιά μου και τον ρωτώ αγόρι μου, αγόρι μου, γιατί και σηκώνομαι μετά αποφασισμένη, στέκω στα πόδια μου με κόπο και λέω ότι απόψε δεν θα το αφήσω να τελειώσει έτσι, απόψε θα ξυπνήσω την ώρα που μπλέκω τα γαλάζια σκουφάκια στο τζάκι, απόψε δεν θα σε αφήσω αγόρι να με σκοτώσεις φτάνει να ξυπνήσω την ώρα που πρέπει, εκείνη την ώρα που μπλέκω τα γαλάζια σκουφάκια στο τζάκι.

[…] Μάρθα
(Μιλά η Μάρθα Λ. που ο πατέρας της διατηρούσε ξυλουργείο στον Άγιο Κασσιανό μέχρι το 1974)

Τζείνην την εποχή αρρώστησα τζαι εν εμπόρουν να πάω σκολείο, τζαι εμείνισκα στο πελεκανιό του παπά το πρωί που επήαινε η μάμα μου δουλειά. Ο παπάς γενικά εν εμίλαν πολλά, είσσεν ένα ραδιούδιν τζαι ακούαμεν ειδήσεις τζαι τραούθκια ούλλη μέρα. Αθθυμούμαι μιαν φοράν ελάλεν στες ειδήσεις ότι επήεν ο Μακάριος στον Καναδά τζαι έδωκεν συνέντευξην τζαι είπε ότι η Κύπρος εν ελληνικό νησί, πως ήτουν πάντα ελληνικό, τζαι ο παπάς ενευρίασεν πολλά τζαι εφώναζεν του ραδίου. Έλα, εφώναζεν, ποδά στον Ταχτακαλά να δεις τα ελληνικά σου τα νησιά ρε παπά, που εν να μας σφάξουν ούλλους. Έλα ποδά!