Γραμμές της Λίνας Σολωμονίδου

Λίνα Σ. Σολωμονίδου

Βιώματα-Κύπρος 1974

(Μυθιστορηματικό χρονικό)

Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος-Ντοκουμέντο

Α΄ έκδοση (Κέδρος) 1976, Β’ έκδοση, Λεμεσός 1995

[…] Στο στρατό άρχισαν να με κυνηγούν δίχως αιτία. Για το τίποτε μ’ έβαζαν φυλακή. Κάποτε που έτυχε να ‘μαι σκοπός επέτρεψα στο διαχειριστή να μπει στην αποθήκη. Αυτό θεωρήθηκε «κακή εκτέλεση καθηκόντων»! Ο ψυχολογικός πόλεμος εναντίον μου κορυφώθηκε! Κατευθύνονταν από τον Eλλαδίτη ταγματάρχη. Με ψύλλου πήδημα με καλούσε στο γραφείο του για ανάκριση:

«Δεν κάνεις τον σταυρό σου στην πρωινή προσευχή! Μήπως είσαι κομμουνιστής;»

Κι άλλα παρόμοια!

Μέσα στο στρατόπεδο ελάχιστοι ήταν οι δημοκρατικοί, οι πιο πολλοί ήταν με τη Χούντα! Απ’ τους αξιωματικούς εξαίρεση έκανε ο Κύπριος ανθυπολοχαγός Σάββας. Σκοτώθηκε αργότερα στην εισβολή.

– Πες μου, για το πραξικόπημα το περιμένατε; Πού ήσουνα; Όχι, δεν το περίμεναν αλλά και δεν το απέκλειαν.

– …γι’ αυτό και σχηματίσαμε μια ομάδα από επτά, σε περίπτωση που θα γινόταν πραξικόπημα, ο καθένας μας είχε αποστολή να διαφύγει από ξεχωριστό μέρος! Εγώ ήμουν ο ομαδάρχης!

– Ποιος οργάνωσε την ομάδα;

– Εμείς, αναμεταξύ μας.

– Πες μου για τις 15 Ιουλίου.

Δευτέρα 15 Ιουλίου
– Βρισκόμουν στην αποθήκη. Σε πέντε μέρες περιμέναμε να γίνει η κατάταξη να γίνει η κατάταξη νεοσυλλέκτων. Υπήρχε πυρετός προετοιμασίας. Απ΄ τα χαράματα κουβαλούσαμε άρβυλα για τους νεοσύλλεκτους. Γύρω στις οκτώμισι το πρωί ήρθε στην αποθήκη κάποιος Kύπριος υπολοχαγός, εοκαβητατζής, και φώναξε τον δικό μας υπολοχαγό:

«Νίκο, έλα να σου πω! Κάτι συμβαίνει».

Σε μας έδωσαν εντολή να μην το κουνήσουμε από την αποθήκη! Σε λίγο καλούσαν όλους τους στρατιώτες να μαζευτούμε στην πλατεία του στρατώνα. Μας βρήκαν εξ απρόοπτου! Δεν υπήρχε πια πιθανότητα να το σκάσουμε.

Ο διοικητής μας που φημιζόταν για την αυστηρότητά του μας δήλωσε:

«Ο στρατός κατέλαβε την εξουσία!»

[…] Τρίτη 16 Ιουλίου

Στο ΚΕΝ επικρατούσε χάος! Χιλιάδες οι στρατιώτες, τα μισά πυροβόλα όλης της Κύπρου, μια μοίρα καταδρομείς, ένα τάγμα έφεδροι αξιωματικοί της ΕΟΚΑ Β’.

Αμέσως με άρπαξαν και μ’ έχωσαν στο πειθαρχείο! Μαζί μου ήταν κι άλλοι επτά κι ένας μόνιμος ανθυπολοχαγός. Προηγουμένως εκεί είχαν κλείσει τους χουντικούς, το δωμάτιο ήταν βρόμικο, γιομάτο κόπρανα. Μας έβαλαν να καθαρίσουμε. Τον ανθυπολοχαγό τον ανάγκασαν να πλένει τ’ αποχωρητήρια. Κι ας υπάρχει κανονισμός που απαγορεύει να κλείνουν τους αξιωματικούς στο πειθαρχείο!

Αργότερα ήρθαν τέσσερις λοχίες κι ένας αξιωματικός και βάρθηκαν να μας δέρνουν. Μου ξέσκισαν το πουκάμισό μου.

Όταν μας άφησαν έτσι δαρμένους, ξεσκισμένους, αλλά προπαντός ηττημένους, νιώθαμε ότι είχαμε ολότελα εκμηδενιστεί.

Θέλω να φωνάξω, θέλω να διαμαρτυρηθώ: Μα γιατί παίρνεις προσωπικό την ήττα; Γιατί νιώθεις εσύ ενοχή για την αποτυχία;

Σάββατο, 20 Ιουλίου

– Έγινε εισβολή!

Δεν πιστέψαμε! Στην αρχή νομίσαμε πως μας κορόιδευαν! Αλλά ο φρουρός βγαίνοντας άφησε την πόρτα του πειθαρχείου ανοικτή. Βγήκαμε έξω! Είδαμε επιστρατευμένους πολίτες. Καταλάβαμε πως πραγματικά κάτι συμβαίνει.

Σε λίγο ήρθε εντολή να πάρουμε τον οπλισμό μας. Mας φόρτωσαν σ’ ένα λεωφορείο και τραβήξαμε για τον τουρκομαχαλά να πολεμήσουμε. Μαζί μας στο λεωφορείο ήταν κι ο υπολοχαγός Σάββας. Σ’ όλη τη διαδρομή τραγουδούσε:

«…όλοι θα ζή-η-σουμε!»

Διάλεξαν να μας τοποθετήσουν στην πιο επικίνδυνη θέση! Δε νομίζω ότι ήταν τυχαίο. Ίσαμε το βράδυ απ΄ το δικό μας λεωφορείο σκοτώθηκαν επτά. Και ο υπολοχαγός Σάββας.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy