«Ο πόλεμος δεν τέλειωσε, ο πόλεμος είναι μεγάλος και φοβάμαι πως θα μεγαλώσω μαζί του. Όταν σκάει ένα μπαλόνι τρομάζω. Όταν φρενάρει απότομα ένα αυτοκίνητο, πετάγομαι όταν κλαίει ένα μικρό παιδί κλαίω και ‘γω μαζί του. Όλη την νύχτα ξαγρυπνάω περιμένοντας ένα καινούριο ξημέρωμα… αλλά η μέρα που ξημερώνει είναι η ίδια με την προηγούμενη».
Σούχα Αλ Μάμλουκ από τη συνοικία Αλ Τουφάα (έτος γέννησης 1995)
«Μετά τον πόλεμο άρχισα να περιποιούμαι τον εαυτό μου και να ντύνομαι πάντα στην τρίχα, έτσι ώστε, αν πεθάνω, τουλάχιστον να πεθάνω όμορφη! Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως θα ήταν να πέσει πάνω μου οβίδα, γιατί τότε θα γίνω εκατόν κομμάτια κι όσο να πεις θα προτιμούσα να πεθάνω ολόκληρη. Να λοιπόν που βρίσκονται η Γάζα και τα όνειρά της: Η μεγαλύτερη ευχή μας έφτασε να ‘ναι να ‘χουμε έναν ωραίο θάνατο και όχι το να ζήσουμε μια ωραία ζωή!»
Γιασμίν Άμπου Άμερ από τη συνοικία Αλ Σουζάνα (έτος γέννησης 1996)
«Μετά τον πόλεμο άρχισα να σκέφτομαι: Γιατί είμαστε έτσι εμείς κι όλος ο κόσμος να είναι αλλιώς; Μας πήρανε τη γη μας και μας πέταξαν από τα σπίτια μας. Κι επειδή αμυνόμαστε, μας συμβαίνουν όλα αυτά; Δεν έχουμε νερό, ούτε ηλεκτρικό ούτε τηλέφωνο ούτε βενζίνη. Τι είμαστε εμείς για τον κόσμο; Δεν είμαστε άνθρωποι;»
Σουτζούντ Άμπου Χουσεΐν από τη συνοικία Αλ Σέιχ Ραντουάν (έτος γέννησης 1995)
«Πριν απ’ τον πόλεμο ένιωθα τη Γάζα σαν δεύτερη μάνα μου. Η γη της ήταν το ζεστό στέρνο που πάνω του αναπαυόμουν κι ο ουρανός της τα όνειρά μου… χωρίς όρια. Η θάλασσα ξέπλενε τις στενοχώριες μου. Σήμερα όμως τη νιώθω σαν εξορία, δεν είναι πια η πόλη των ονείρων μου. Όταν είμαι μόνος μου, οι σκέψεις μου με παρασύρουν. Με πάνε όπου θέλουν. Τα σκέφτομαι όλα· τη χώρα μου, το σπίτι μου, τον εαυτό μου. Δεν καταλήγω πουθενά. Έτσι, είμαι συνέχεια ολομόναχος κι απογοητευμένος. Ονειρεύομαι να ζήσω έστω και μία μέρα ελεύθερος. Δεν νομίζω πως είναι και τόσο σπουδαίο όνειρο. Κι όμως ακόμα κι αυτό είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Ονειρεύομαι επίσης να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις ενδοπαλαιστινιακές διαμάχες, που μας έχουν κάνει εντελώς σχιζοφρενείς. Κουράστηκα να σκέφτομαι, αλλά οι σκέψεις είναι που κινούν τα πράγματα. Γιατί, όπως λένε, «ο άνθρωπος προτείνει κι ο θεός δίνει». Κι εγώ, φίλοι μου, σας αποχαιρετώ!»
Άχμαντ Ελ Ρούζι από την οδό Αλ Ουέχντα (έτος γέννησης 1993)
«Κάθε φορά που περπατώ στους δρόμους της Γάζας πνίγομαι. Αναρωτιέμαι: Πού είμαστε; Και πού είναι ο κόσμος; Γι’ αυτό πάω συνέχεια στη θάλασσα, γιατί νιώθω πως η θάλασσα δεν ανήκει στη Γάζα. Γράφω τ’ όνομά μου στην άμμο κι έρχονται τα κύματα και το σβήνουν. Πριν απ’ τον πόλεμο ήθελα να γίνω ηλεκτρονικός μηχανικός, αλλά μετά τον πόλεμο μισώ το σχολείο. Νιώθω πως δεν θα γίνω τίποτα σημαντικό στη ζωή μου. Αλλά κι αν γίνω, τι νόημα έχει; Τίποτα δεν έχει νόημα σ’ αυτό τον τόπο. Τι θα είμαι; Το ομορφότερο λουλούδι στο σκουπιδότοπο; Ένιωσα πως ο πόλεμος είχε βάλει στόχο εμένα αποκλειστικά, πως με ξεχώριζε απ’ όλους τους ανθρώπους στη Γάζα. Όλη την ημέρα έβλεπα Μάρτυρες. Στο νοσοκομείο Σίφαα είδα κάτι που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Εκατοντάδες πτώματα το ένα πάνω στο άλλο. Η σάρκα τους, το αίμα τους και τα οστά τους να λιώνουν όλα μαζί. Άντρες, γυναίκες, παιδιά όλοι ένα. Στοιβαγμένη σάρκα στα κρεβάτια, άνθρωποι να φωνάζουν, να κλαίνε, να ψάχνουν τα παιδιά τους, τους άντρες, τις γυναίκες τους. Εκείνη τη νύχτα γύρισα σπίτι και μέχρι το πρωί δεν μπορούσα να κοιμηθώ από το φόβο. Νόμισα πως μόνο εκείνη τη νύχτα δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ. Μέχρι σήμερα όμως τους βλέπω μπροστά μου κι ακόμη ύπνο δεν έχω!» Άχμαντ Τάχα από τη συνοικία Αλ Ντάραζ (έτος γέννησης 1996)
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
Το Θέατρο ΑντίΛογος παρουσιάζει το έργο «Τα Παιδιά της Γάζας», μια συρραφή μαρτυριών παιδιών από τη Γάζα.
Οι μονόλογοι αυτοί προέκυψαν με πρωτοβουλία του ASHTAR Theatre της Παλαιστίνης, από τον Νοέμβρη 2009 μέχρι τον Απρίλη 2010, όταν μαθητές δεκατριών ως δεκαεπτά ετών στη Γάζα με τη βοήθεια ενός θεατροπαιδαγωγού και ενός ψυχολόγου επεξεργάστηκαν και κατέγραψαν σε μορφή μονολόγων τις εμπειρίες, τις σκέψεις, τις ελπίδες, τα όνειρα και τους φόβους τους κατά τη διάρκεια και μετά την εισβολή και τον πόλεμο τον Δεκέμβριο 2008 – Ιανουάριο 2009.
Η προσέγγιση έγινε με τη βοήθεια τεχνικών του θεάτρου, της δραματοθεραπείας και της αφήγησης παραμυθιών.
Σκηνοθεσία – δραματουργική επεξεργασία: Αλεξία Παπαλαζάρου, Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρίζα Παρτζίλη, Μουσική επιμέλεια: Τάσος Ζαχαρίου, Κινησιολογία: Έλενα Χριστοδουλίδου Ερμηνεύουν: Ιωάννα Κορδάτου, Σάββας Μενοίκου, Θέμιδα Νικολάου, Βασίλης Παφίτης, Βαλάντω Χαραλάμπους
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:
Λευκωσία: Flea Theatre – Γιάννη Κορομία 2, Καϊμακλί, κάθε Σάββατο στις 20:30 & Κυριακή στις 19:00 μέχρι και τις 18 Μαρτίου.
Λεμεσός Τεχνοχώρος ΕΘΑΛ, Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018, 20:30
Πληροφορίες & Κρατήσεις: 99 251 331 & 99 907 651
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
