Γραμμές του Άντη Χατζηαδάμου

Άντης Χατζηαδάμος

Ζανζουέρα

Λευκωσία 1980

Στο πλαίσιο μιας σειράς αφηγηματικών βραδιών με παρέμβαση ζωντανής μουσικής και τραγουδιών, όπου κάθε φορά «συναντιόνταν» δυο φαινομενικά αταίριαστοι μεταξύ τους συγγραφείς, που παρουσίασε στο Bono Bar&Restaurant στη Λεμεσό ο ηθοποιός Χάρης Χαραλάμπους, την 1η Ιουνίου «συναντήθηκαν» ο Aντης Χατζηαδάμος και ο Αντον Τσέχωφ.

ΟΘΕΛΛΟΣ – ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΑ ΤΖΙ Ο ΠΑΠΠΑΡΟΣ …

Όπως όλοι γνωρίζομεν στον εικοστόν αιώναν

Οθέλλος εν΄π΄αγάπησεν μιαν Δεισιδαιμόναν.

Ήταν ο Οθέλλος όμορφος ξανθός που την Περσίαν

Καλοσυνάτος ίλαρος χωρίς καμμιάν κακίαν.

Η Δεισιδαιμόνα ήταν κοντή, πασιά που τα Χολέτρια

Ο τζύρης της ήταν βρακάς τζαι έκαμνεν αλέτρια.

Η τύχη τα ΄φερεν ευτύς να συναπαντηθούσιν

Μες΄ την αβλήν της εκκλησιάς τζαι να αγαπηθούσιν.

Λαλεί της εις τα περσικά εγιώ εννά σε πάρω

Λαλεί του στα κυπριακά εγιώ θελώ τον γάρον.

 

– Μεν σκέφτεσαι χρυσάνθθεμον πνοή λαφριά τ΄αέρα

Μολόχα του γλυκού νερού του νου μου αλατέρα.

Τον γάρον σου θα πάρουμεν μαζίν εις το παλάτιν

Όπου θα τον εζέξουμεν πάνω στο αλακάτιν.

 

-ΌΪ εγιώ τον γάρον μου μου χέλω τον ναν κοντά μου

Να αγγαρίζει το πρωί να σιαιρετ’ η καρκιά μου!

 

-Δαιμόνα μου αγάπη μου φως των μματογυαλιών μου

Γάρους τζι αρκάππαρους πολλούς έχω στο σπιτικό μου.

 

Τα μμάθκια της χαμήλωσεν η όμορφη νιοκόρη

Τζαι με φωνήν μουρμουριστήν «χέλω τζαι πανωφόριν»

Είπεν τζαι επετάλλισεν τα ματοτσίνορά της

Τζι έφκαλεν μάβρον στεναμόν που τα πασιά βυζιά της.

 

– Μεν πλήσσεις μεν βαρυγκομάς άστρον τ΄Αποσπερίτη

Τον γάρον τζαι το παλτεσού θα το’σεις μες΄στο σπίτι

Ό,τι ζητά η αγάπη μου εγιώ εννα της το έχω

Να φύουμεν με το καλόν γιατι άλλον εν αντέχω.

 

Οθέλλε μου ηλιόμορφε αφέντη της καρκιάς μου

Πετρόμπεη της αβλατζιάς δόλωμαν της σκαρκάς μου

Έλα κοντά μου τζι άκουσε τα λόγια που θα είπω

Γιατί πολλές επάθαν την τζι εμείναν δίχως κρίκκον.

Το μέσπιλον αμαν ψηθεί τζαι φάεις τες κοκκόνες

Εν πιο γλυτζιές που τους αθθούς που τρων οι μυρμηόνες.

Τ’ αγρέλια άμα εν πικρά έχουν μεγάλην γλύκαν

Μα εν μανιτάρκα που βλαστούν που κατ΄στην αλαδρίκαν.

 

Η μάνα εν μάννα τα΄ουρανού ελάλεν μου μια θκειά μου

να την αφήσω εμ’ μπορώ ενν να σσιηστεί η καρκιά μου.

 

– Αθθόνερον της σιημονιάς ψυσιή των αρχαγγέλων

περτικολαίμισσ’ άβαφτη τριαντάφυλλον κομμένον

τον γάρον τζιαι το παλτεσού έσσω μου να τα φέρεις

την τσούραν τζιαι τες όρνιχες τζιαι τούτα αν τα θέλεις

όμως την μάνα σου σε με μεν την ξαναφέρεις

 

– Ρε κίλλη της Ανατολής ζίζιφον σαπημένον

χαμνόλοε φτανόκκελλε πλάσμαν καταραμένον

η μάνα μου τι σούφταιξεν τζι εν χέλεις να την ξέρεις;

Χα; Ρε σκαρφωμένε ππακλαβά;

Ξέρεις ρε τζιητρινοτρισιε σε ίντα σπίτιν μπαίνεις;

Πκιάσ’ τα μασκαραλίκκια σου γίνου καπνός τζιαι χάθου!

Ξικουρτισμένε τταμπουρά!

 

Εδάκκασεν τα σιήλη του τζι επίτισεν το γαίμαν

άπλωσεν τες σιερούκλες του τζι έπκιασεν τον αγέραν

τραβάν τζιαι την πιστόλαν του τρεις σσιηπεθκιές της σύρνει

(πα στην νουράν του πάππαρου πιάννει την τζιαι την δίννει)

Κάτω χαμαί να λαχταρά ππέφτει η Δεισδαιμόνα

τζι ο Οθέλλος πα στον πάππαρον φέφκει για την Λεμόνα

 

ΣΙΗΣΣΙΗΝΙΣΜΑΤΑ

Σταβριάνα! Κόρη Σταβριάνα έλα δα κόρη να μας πεις εν Μπι Εμ Βε όξα εν Μερσεντές που προτιμάς να μας γοράσει ο παπάς σου

Η Σταβριάνα ήταν τριών χρόνων. Την ερώτηση την έκανε η Σάβια (κάποτε Σαβού ή Σαού), η μάνα  της Σταβριάνας. Μάλιστα. Στην πλαζ στην Κάτω Πάφο το 1990

 

ΤΟΤΕ ΤΩΡΑ

Βράσε κολότζια Αννεζού τζαι σφύξε τους λεμόνιν

γύρε τους λάδιν της εληάς τζαι χάμνα το τιμόνι.

Καλά  ούλλα τζαι άγια τίποτες εμ΄μας λείπει.

Ας εν καλά ο τουρισμός

Ψυγεία τηλεόρασιν τζαι βίτεο τζαι Μερσεντές

εξιχαστήκαν οι τζιαιροί που τρώαμεν ψουμίν τζι εληές

εγέμωσεν ο τόπος τουρίστες τίτσιρους χαμνούς…

Ολόκληρος κασιανισμός.