Γραμμές του Γιώργου Καλοζώη

Γιώργος Καλοζώης

Η Κλίση του ρήματος

Εκδόσεις Φαρφουλάς, 2009

 

ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

Το έπιπλο που έψαχνα

δεν το βρήκα ούτε στα

ξυλουργεία ούτε στα

καταστήματα

ούτε σε καταλόγους να το

παραγγείλω μπορεί και να

‘ταν ακόμα δέντρο σε βουνό

που συνεχώς ψηλώνει

ρώτησα τους ξυλοκόπους να

μου πουν αν υπάρχει κάτι

πέρα απ’ αυτό που λέγεται

ρώτησα τους δασονόμους να

μου πουν αν υπάρχει κάτι

πέρα από την εμπειρία

(κάτι σαν μετωνυμία)

αλλά το μόνο που ήξεραν

ήταν ότι δεν ήξεραν

γιατί έψαξαν στα βιβλία

τους και το μόνο που βρήκαν

σε κάποια μικροσκοπική

υποσημείωση

ήταν πως υπάρχουν πράγματα

και ιδέες ακαταχώριστες

αυτοί ήταν καλοί

είχαν την καλοσύνη των δέντρων

γιατί όταν κατέβηκα στην πόλη

οι αστοί που συνάντησα γέλασαν

ήταν το στόμα τους σαν κρατήρας

ενός παλιού ηφαιστείου

που έσβησε

αυτοί ήταν που παλιά

μου απέσπασαν αυτό που

μου άξιζε αυτοί ήταν

που ρώτησαν πες μας

πόσο στοιχίζει για να

σου πούμε τι είναι

κι οι ιερείς με ρώτησαν

πες μας για να σου πούμε

πότε γιορτάζει

κι οι ψυχολόγοι μου είπαν

πως αυτό που ψάχνω είναι

ένα τραύμα παιδικό

συγκαλυμμένο

και με παράπεμψαν

και τότε έφυγα προς τη

θάλασσα που μας περικυκλώνει

με τα σκοινιά τους γάντζους

και την τετρακίνηση

έσυρα κάτι σαν ξύλο

ρυτιδωμένο

ας πούμε πως ήταν κατάρτι

και ω του θαύματος

οι αϋπνίες έφυγαν

και προσπέρασαν

με βοηθό το γείτονα

το στήσαμε στην πίσω αυλή

μου κι όταν ξυπνώ

γλάροι χοντροί φτερουγίζουν

ναύτες με τα άσπρα καπέλα

φωνάζουν και κάποιοι διατάζουν

και άλλοι τακτοποιούν

και  η αύρα (όχι η συμμαθήτριά μου)

μπαίνει στο σπίτι

γερανοί (όχι τα πουλιά)

φορτώνουν και ξεφορτώνουν

λιμενικοί παίρνουν και δίνουν

εντολές τοπία χωρών

εμφανίζονται κι είναι σαν

κάρτες που αλλάζουν η μια

μετά την άλλη τόσο γρήγορα

ταινίες που δε σταματούν

κι ούτε ποτέ τελειώνουν

 

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ 2

Ο τόπος μου είναι οροσειρές

δέντρα που κάποιος σκόρπισε

επάνω τους ανοίγοντας το παιδικό

παιχνίδι Φάρμα

ταχύτατα σύγνεφα εγκλωβίστηκαν

από τις εξατμίσεις και τις δεήσεις

για να έρθει βροχή

ζώα εκμεταλλεύσιμα

κι άλλα που βρίσκουν μόνα τους

τη νομή

ξερά ποτάμια αλλά βατράχια

τραγουδιστές

Ο τόπος μου είναι το χώμα κι ό,τι

περιέχεται στο χώμα

σπόροι που φυτεύτηκαν σ’ απίστευτο

βάθος για να μην καούν απ’ τον ήλιο

πρόγονοι που φυτεύτηκαν κάτω από

δάπεδα σπιτιών με στρογγυλή

οροφή

μπορεί και οι στέγες να ήταν

επίπεδες

πρόγονοι κάτω από κατώφλια

με μια πέτρα να τους πλακώνει

το στήθος σε εμβρυακή στάση

νεκροφοβία αλλά και

επίδειξη σεβασμού

Μαθαίνω τελευταία πως κάποιοι

άλλοι πολύ μακριά από μας

οι Αχίλπα

κουβαλούσαν (νομάδες όντες)

ένα ξύλινο κορμό και τον έμπηγαν

βαθιά μέσα στο χώμα

προσανατολίζονταν έτσι

έτσι καλουπωνόταν το χάος

το χάος που εμείς δεν μπορέσαμε

να το διαχειριστούμε γιατί εμείς

άλλο φαί άλλες πέψεις

άλλες δυσπεψίες γιατί

έπρεπε να τρώμε με το φαί μας

πέτρες όχι σαν κάτι πουλιά

περδίκια και άλλα που τις

τσιμπολογούν για να χωνεύουν

έπρεπε να τρώμε πέτρες βραστές

πέτρες τηγανιτές αλειμμένες

με λάσπη το πατροπαράδοτο

διαιτολόγιό μας