Γραμμές του Κυριάκου Χαραλαμπίδη

Κυριάκος Χαραλαμπίδης

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ

Εκδόσεις Ερμής 1982

 

Το Θέατρο Ένα παρουσιάζει το έργο του Κυριάκου Χαραλαμπίδη σε σκηνοθεσία Φώτου Φωτιάδη.

Λευκωσία: Παρασκευή και Σάββατο στις 20:30 μέχρι 26 Ιουνίου.

Θα ακολουθήσουν παραστάσεις σε όλη την Κύπρο. Πληροφορίες/κρατήσεις: 22 348203

 

 

Mισή πόλη στη Λάρνακα

Κι υπόλοιπη στη Λεμεσό

Με λίγα απομεινάρια στη Λευκωσία και Πάφο,

περίπου αυτή π’ αγάπησα.

 

Σκόρπια τα μέλη σε Άβυδο και Μέμφιδα,

Ελεφαντίνη, Θήβα, Δενδερά, Ηλιούπολη –

Ονόματα νεκρών που κρύβουνε

Τα μέλη του Θεού μες στην ψυχή τους…

(Από το Εξ αγχιστείας)

 

Πόλη με το φεγγάρι στα μαλλιά σου

τον ήλιο ξέσκεπο, την ευωδιά ντυμένη

τα κρόσσια του Μαγιού, τη θάλασσα πλατάνι.

 

Εσένα θέλω, σένα λαχταρώ,

εσύ που κάποτε ήσουν άσπρο μεσοφόρι

κι αργότερα, στου δολοφονημένου προέδρου τη γωνία,

ακίνητο κουφάρι, πατημένη θάλασσα.

 

Όταν η μέρα κλίνει προς το μέρος μου,

Δικιά μου γίνεσαι για πάντα- μα τι όφελος;

Σε τριγυρίζει τώρα συρματόπλεγμα.

 

Ολάκερη μια πόλη μες στο κρατητήριο.

Να μένεις έτσι εκεί να μη σαλεύεις.

Χωρίς ψωμί, νερό, χωρίς ειδήσεις.

Τα ρουχαλάκια του μωρού σε μια ταράτσα

πλένει η βροχή και σιδερώνει ο άνεμος…

(Από το Η αρχή ενός ειδυλλίου)

 

Έκλεισα τα παράθυρα και πόρτες

να μη διαχύνεται η πόλη στην αυλή.

Και τη μαζεύω κάτω απ΄ το κρεβάτι,

μέσα στο ερμάρι, πίσω απ΄ τα κάδρα,

στην κατσαρόλα του ατμού, στις δίπλες των βιβλίων.

 

Α τα βιβλία! Χάρη σ’ αυτά υπάρχει

κάθε καλό και ωραίο… Αυτοί που διαφωνούν

μπορούν να αποχωρήσουν. Προσοχή απ’ το χιόνι!

 

Και τώρα οι λίγοι φίλοι που απομείναμε

μπορούμε να μιλήσουμε χωρίς περικοπές.

 

Θυμάστε  που σας έλεγα για τα βιβλία…

Όταν η πόλη μπήκε στον προθάλαμο

της απεραντοσύνη του χαμού

κλειδώσαμε το σκύλο και τον πετεινό

την σάλα κι ανοιχτήκαμε στον κάμπο.

 

Τρώγοντας πικραμύγδαλα κι ακρίδες

αγγίζαμε τον τόπο μας την ώρα που κεφάλια

φιδιών μας δείχναν με τη φοβερή τους γλώσσα.

 

Θα καταλάβατε πως άλλα φέρνει ο νους μου

πασκίζοντας την πόλη να περισυλλάβω˙

τα μαύρα παρεισφρέουν, και άθελα μου.

 

Γιατί δεν το ξεχνώ, την πόλη θέλω,

αυτή και μόνο αυτή να επισημάνω…

(Από το Μίμηση ήττας)

 

«Τι είναι ο Πνυταγόρας όλοι ξέρουμε

ή θα μπορούσαμε να μάθουμε

(της Σαλαμίνας λένε πως ήταν βασιλιάς)

την Πνυταγόρου όμως, τη μικρή μου Πνυταγόρου

ανάμεσα Τίμιο Σταυρό και Αγία Ζώνη,

την ξέρω εγώ και μόνο εγώ. Αλίμονο σε μένα:

Ζηλεύω τις ποντίκες τουτουνού του δρόμου,

τ’ αδέσποτα σκυλιά, τους άγριους γάτους

που ερχόμενοι Ακροπόλεως και κατεβαίνοντας

οδό Πεντέλης και Ιλαρίωνος εκβάλλουν

στην Πνυταγόρου μου – καλότυχα παιδιά!

 

Ήθελα να ’μουνα η ποντίκα του σπιτιού μου

τ’ αδέσποτο σκυλί που μπαίνει στην αυλή μου

κι ο άγριος γάτος που ανοίγει το ψυγείο

να βρει το ξεχασμένο του κοτόπουλο.

 

Και να ’μουνα το φίδι κι η τσουκνίδα,

το δέντρο που ξεράθηκε, η σπασμένη πόρτα

πόθος ελίχρυσος που σκοτωμένος πέφτει

να κοιμηθεί σε δίχτυα της αράχνης.

(Αρχή Ινδίκτου)

 

Να πέσω νωρίς, να ξυπνήσω νωρίς

να βρεθώ με την πόλη μου στο κύμα μέσα –

όχι καπετανάτα και κραυγές˙ κρυφά οι καλοί

του χρόνου οι εραστές, με υψωμένο γόνατο

και γρόνθο στο κεφάλι των δυονώ τ’ αδειανό,

«Καλά να πάθουμε», να λέμε

(Από το Μάθημα Αρχαιολογίας)