Γραμμές του Βασίλη Μιχαηλίδη

Βασίλης Μιχαηλίδης

Επιλεγμένα Ποιήματα

(Επιμέλεια Λευτέρη Παπαλεοντίου)

Εκδόσεις Μικροφιλολογικά, Λευκωσία 2013

 

 Η Ανεράδα

«Στην χώραν π’ αναγιώθηκα,

τζ̆αι ‘κόμα αναγιώννουμουν
τζ̆’ άρκεψα νάκκον να λαχτώ,
τότες εξιφοήθηκα

τα ζώδκια τζ̆’ ’εν εχώννουμουν
τζ̆’ εξέβηκα να δκιανευτώ.
Σε μιαν ποταμοδκιάβασην

μιαν λυερήν εσ̆σ̆ιάστηκα,
ν’ είεν καεί η σταλαμή!
Ούλα τ’ αρνίν εις τον τσοκκόν,

ο άχαρος, επκιάστηκα,
αντάν πκιαστεί μες στην νομήν.
Αντάν με είδεν, έφεξεν,

τζ̆’ ο νους μου εφεντζ̆ιάστηκεν
τζ̆’ εφάνην κόσμος φωτερός˙
αντάν μου χαμογέλασεν,

παράδεισος επλάστηκεν
ομπρός μου, τζ̆’ έμεινα ξερός.
Ευτύς το πας μου έχασα,

τον κόσμον ελησμόνησα
τζ̆’ έμεινα χάσκοντα βριχτός.
Είπεν μου: «Έλα, ‘κλούθα μου»,

τζ̆αι ‘που καρκιάς επόνησα
τζ̆’ εκλούθησά της, ο χαντός.
Λαόνια, κάμπους τζ̆αι βουνά,

αντάμα εδκιαβήκαμεν,
γεμάτ’ αθθούς τζ̆’ αγκαθθερρά˙
η στράτα δεν ετέλειωννεν

τζ̆αι δεν εποσταθήκαμεν,
ήτουν για λλόου μας χαρά.
Έτρεμεν μέν τζ̆αι χάσει με,

τζ̆’ έτρεμα μεν τζ̆αι χάσω την,
τζ̆αι μεν της πω τζ̆αι μέν μου πει˙
εδίψουν την, εκαύκουμουν

τζ̆’ έτρεμα μεν τζ̆ιαί πκιάσω τη,
τζαι γίνουμεν τζ̆΄οι δκυό ‘στραπή.
Ύστερα, σγοιάν παράδεισον,

έναν βουνόν εφτάσαμεν
ίσ̆α με τα ‘ψη τ’ ουρανού˙
τζ̆ει πάνω τζ̆ει εκλάψαμεν

αντάμα τζ̆’ εγελάσαμεν
μέσα στους μούσκους του βουνού.
Λαλεί μ’: «Αν είσαι ‘πέρκαλλος,

τώρα πκιον μείνε δίχως μου,
αν σου αρέσκ’ έτσι ζωή»˙
τζ̆αι ξαπολά ‘ναν χάχχανον,

ίσ̆α ‘νωσα το στήθος μου
πως αλλονάκκον να ραεί.
Είπεν, τζ̆’ εγίνην άφαντη,

ευτύς ‘π’ ομπρός μὀχάθηκεν
σγοιάν άνεμος περαστικός˙
εράην η καρτούλλα μου,

ευτύς ο νους μὀστάθηκεν
τζ̆’ είμαι ‘που τότες ξιστηκός.
Οι πλήξες που μ’ ετρώασιν,

ακόμα ‘ν’ αφανέρωτες
τζ̆’ εις τα πουλιά που τζ̆ιλαδούν˙
έσ̆ει ‘που τότες, όπου δω

τες ανεράδες, τρέμω τες
τζ̆αι ‘πογυρίζω μέν με δουν.