Γραμμές του Γιώργου Φράγκου

Γραμμές

Γιώργος Φράγκος

Φλοίσβος συννέφων

Εκδόσεις Βακχικόν, 2018

 

Παρουσίαση της συλλογής την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018 στις 19:00 στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η ποιήτρια Αλεξάνδρα Γαλανού και ο ποιητής Γιώργος Μολέσκης. Ποιήματα θα απαγγείλει η σκηνοθέτις Αλεξία Παπαλαζάρου

ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ

Ο φλοίσβος των συννέφων

στ’ ακρογιάλι τ’ ουρανού είναι καταληπτός

μόνο από τους ποιητές.

Το θρόισμα των κυμάτων

στο υποβρύχιο δάσος του γιαλού, ομοίως.

 

Οι ποιητές

δεν βλέπουν μόνο το δάσος πίσω απ’ το δέντρο

βλέπουν ολάκερους γαλαξίες από δάση.

 

Ακόμη κι όταν αχνοφέγγει

το σκότος μιας καρδιάς

οι ποιητές φτιάχνουν τραγούδια

από κωφάλαλα υλικά

κι άλαλες καθημερινές στιγμές.

 

ΜΥΘΟΙ

Κάποιοι μύθοι είναι καλό

να παραμένουν ως έχουν

απαρασάλευτοι στο μεγαλείο της αυταπάρνησής τους.

 

Ο Χριστός να μη γίνει ποτέ

μεγαλέμπορος στην Ιερουσαλήμ

συνδαιτημόνας χιλίαρχων

και του Ποντίου Πιλάτου.

Ο Καρλ Μαρξ να μη γίνει ποτέ

εργοστασιάρχης σε μονάδα επεξεργασίας

χάλυβα στο βόρειο Λονδίνο.

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι να μη γίνει ποτέ

γηραιός καθεστωτικός ποιητής

στην μπρεζνιεφική εποχή της στασιμότητας.

Ο Τσε Γκεβάρα να μη γίνει ποτέ

κοιλαράς μεγαλογιατρός

στις αστικές συνοικίες του Μπουένος Άιρες.

Οι μύθοι δελεάζουνε τα πλήθη

οι απομυθοποιήσεις

μόνο κάτι περίεργους ποιητές.

 

ΚΙΒΔΗΛΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ

Με τα χρόνια πάλιωσε το σπίτι στο ζωγραφικό πίνακα.

Οι σοβάδες άρχισαν να ξεφλουδίζουν, να μαδάνε

οι τοίχοι τράβηξαν υγρασία και φουσκώσανε

ένα παντζούρι χάσκει ξεχαρβαλωμένο

ένα μισοπεσμένο κουρτινόξυλο

τέμνει διαγώνια το παράθυρο.

Τ’ αγριόχορτα σκεπάζουν τα σκαλιά της εισόδου.

 

Μόνο η κορνίζα παραμένει απαστράπτουσα και φανταχτερή.

Μόνο η κορνίζα δεν έχασε τ’ ανάγλυφα κεντίδια

και το χρυσοποίκιλτο χρώμα της.

 

Τ’ απατηλά περιτυλίγματα

τα φανταχτερά περιβλήματα

δεν εκλείπουν ποτέ από τη ζωή

πόσο δε μάλλον από την τέχνη.

 

ΤΟ ΚΕΡΑΣ

                                  Του Θεόδωρου Στυλιανού

Το ταξικό μου κέρατο

δεν το χαρίζω κανενός

στο χώμα θα το πάρω.

Έλεγε και ξανάλεγε ο ποιητής

όπως τον γρύλο που

επαναλαμβάνει το τραγούδι του.

 

Χρόνια πολλά μετά την εκδημία

ένας μελαμψός νεκροθάφτης

ανάμεσα στα κόκκαλα του ποιητή

πίσω απ’ τα παΐδια του θώρακα

θ’ ανακαλύψει με έκπληξη

το άφθαρτο κι ολόγυαλλο κέρας.

Σουβλερό και περήφανο

όπως οι στίχοι του μεταστάντος.

 

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ Ι

«Ετον θείο μου» αναφώνησε περιχαρής

η μικρή Λαζάρια, σαν είδε το μεγάλο πανό

στην εκδήλωση μνήμης και τιμής.

 

Οι νεκροί μας έγιναν πλακάτ και αφίσες

μεγεθυμένες μαυρόασπρες φωτογραφίες

επαγγελματικά, δάφνινα στεφάνια

ανθοπωλείου στα μνημόσυνα.

Λόγια παχιά από εξίσου ευτραφείς αγορητές.

 

ΜΟΝΑΞΙΕΣ

Εκατομμύρια μοναξιές

συνωθούνται σε λεωφόρους, μετρό, σταθμούς.

Χιλιάδες μοναξιές

συμβαδίζουν εκ παραλλήλου

σε πορείες, συναυλίες, διαδηλώσεις.

Εκατοντάδες μοναξιές

παρίστανται σε τελετές, δεξιώσεις, εκδηλώσεις.

Δεκάδες μοναξιές

μετέχουν σε γεύματα, δείπνα, γιορτές.

 

Μα οι χειρότερες

οι πιο φρικτές, οι πιο δυσβάσταχτες

είναι οι δυο μοναξιές.

Οι δυο μοναξιές

δίπλα στον πάγκο της κουζίνας

μπροστά στην τηλεόραση

στο υπνοδωμάτιο.

 

ΑΚΜΑΖΟΥΣΑ ΜΝΗΜΗ

Ποιος είπε πως η μνήμη φθίνει, σβήνει και χάνεται;

Η μνήμη κάποτε θεριεύει και μεγαλώνει πιο πολύ

ακόμα κι απ’ το βίωμα που τη γέννησε

το υπερκεράζει και το ξεπερνά.

 

Πώς συμβαίνει όταν συναντάμε παλιές αγάπες;

Το πρωτογενές υλικό έχει πια ξεφτίσει

αλλά η μνήμη που δημιούργησε μέσα μας

παραμένει απαστράπτουσα.