Γραμμές του Κώστα Κατσώνη

Γραμμές/ Ορίζοντας

Κώστας Κατσώνης

Μιλήματα κι αντιμιλήματα

Εκδόσεις Ηλία Επιφανίου, 2020 

Τα ποιήματα της συλλογής αποτελούν ανθολόγηση μιας σειράς ποιημάτων που γράφτηκαν στη διάρκεια της εικοσαετίας 1973-1993 και πρωτοεκδόθηκαν το 1993

 

Μας προδίνουν

Στον τόπο μου,

όταν παντρευόμαστε,

κάνουμε παιδιά

και φτιάχνουμε όνειρα.

Ονειρευόμαστε

έναν κόσμο

καλύτερο απ’ τον δικό μας.

Όμως, μονάχα τον ονειρευόμαστε.

Γιατί, ύστερα, σαν ξημερώσει,

μας προδίνει το φως του ήλιου,

οι μαργαρίτες που δεν άνθισαν,

ο θάνατος που πλειοδοτείται,

η βόμβα νετρονίου,

η νοσταλγία της Κερύνειας,

τα όνειρα της Παλαιστίνης,

οι αδελφοί μας οι ίδιοι,

μας προδίνουν…

 

Πραξικόπημα

(15/7/1974)

Στις οχτώ και είκοσι

τα «ηρωικά τραγούδια»

-πρώτος στόχος η ακοή μας-

και τα «εθνικά λόγια»

-η ψυχή μας απώτερος στόχος.

Κι ύστερα οι ερπύστριες

-ο συγκλονισμός των αισθήσεων-

και η ολοκλήρωση των «ηρωικών»

και «εθνοσωτήριων» έργων.

 

Κατάθλιψη

Θα είσαι παντοτινά

είσαι μοναχικό αγκωνάρι

των παραμυθιών

και των φαντασιώσεων,

μια θλιβερή σκιά

κάποιων ένοχων στίχων,

που δεν αποκαλύπτουν,

που δεν τολμούν.

Σε παρουσία ζωής

μορφής υποτυπώδους.

Με μεταφυσικό περίβλημα

ανερμήνευτο

και πορεία που δεν βγάζει

πουθενά,

έξω απ’ τον θάνατο.

 

Εμπόδιο

Οι χαμένες πατρίδες

κι οι χαμένες αγάπες

στέκονται πάντα μπροστά μας,

εμπόδιο κάθε καινούργιας πατρίδας

εμπόδιο κάθε καινούργιας αγάπης.

 

Άτιτλο

Μετά την επιτέληση

του θαύματος της αγάπης

ο Θεός

πήρε χαρτί και μολύβι

και προσυπέγραψε

 

Μέστωμα

Στη μοναξιά

της χειμωνιάτικης νύχτας,

όταν τα ρολόγια σταματούν,

όταν τα σύννεφα βασιλεύουν,

τότες εκείνος ο απόηχος

κάποιας χαράς που ξέκοψε από μας,

τότες εκείνο το παράπονο

για τον ήλιο που μας επρόδωσε,

για την ευτυχία που μας εστάθηκε λειψή,

για το ορφάνεμα της αγάπης,

για την απελπισία των κυκλαμίνων,

για τον εξευτελισμό των ρόδων.

Τότες και το μέστωμα της αγάπης.

 

Ο ποιητής (ΙΙ)

Ένα όστρακο

που δεν κατάφερε

ποτέ του να κλέψει

ένα σπυρί άμμο.

Κι απόμεινε πεταμένο

Ανάμεσα στα βράχια,

κυοφορώντας

ένα μαργαριτάρι

 

Ρέκβιεμ

Πρέπει να φύγεις.

Η παράσταση τελείωσε.

Ήσουν

ο καλύτερος κομπάρσος

της ζωής.