Γραμμές του Κώστα Λυμπουρή

Ορίζοντας/ Γραμμές

Κώστας Λυμπουρής

Βοτσαλωτή

(διηγήματα)

Εκδόσεις το Ροδακιό, 2019

 

Ο Κώστας Λυμπουρής παρουσιάζει το βιβλίο του και κουβεντιάζει με τους φίλους του το θέμα των σύγχρονων διηγηματικών εκδοχών.

Τη συζήτηση με το κοινό θα συντονίσει ο Ανδρέας Μαλόρης στο Μουσείο Πλουμιστό Ψωμί στη Λεμεσό στις 4 Δεκεμβρίου, 19:30.

Στη Λευκωσία στο Υφαντουργείο στις 11 Δεκεμβρίου, 19:30  και συντονίζει ο Απόστολος Κουρουπάκης

 

Η «φυγή»…

(Μπονζάϊ διήγημα)

ΚΥΠΡΟΣ, 2019

Εκείνο το πιάτο στο τραπέζι, 45 χρόνια έτοιμο για την επιστροφή του αγνοουμένου, κάποιος είπε να το θάψουν μαζί με την εγγονή που σκοτώθηκε σε τροχαίο. Η γιαγιά και η μάνα της είχαν ήδη “φύγει” και δεν ήταν πια κανένας να του προσφέρει ζεστό το φαγητό του.

 

Το Σημάδι

Κατά κοινή ομολογία, ο αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Αξιώτης εξήρε με τον καλύτερο τρόπο τις αρετές της «μεταστάσης Ασπασίας». Αναφέρθηκε στη φιλολογική της επάρκεια, τη σεμνότητα, το χριστιανικό της ήθος και την προσφορά της στην ενορία, κυρίως ως επικεφαλής των ομάδων του Κατηχητικού. Αφού τόνισε ότι από επιλογή της «παντρεύτηκε τον Χριστό», εξέφρασε την απόλυτη βεβαιότητα ότι η Ασπασία θα βρει μιαν ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους εκλεκτούς του Θεού.

Ακολούθησε ο τελευταίος ασπασμός από το πλήθος που παρέστη στην κηδεία της. Στην αθρόα προσέλευση φαίνεται να συνέτεινε και το γεγονός ότι ο θάνατός της επήλθε ξαφνικά από απροσδιόριστη αιτία, μόλις έκλεισαν τα σχολεία, το τελευταίο καλοκαίρι της καριέρας της.

Τα ερωτήματα των συναδέλφων της, που βγαίνοντας σχημάτιζαν ήδη τα πρώτα πηγαδάκια, εξέφραζαν κάτι παραπάνω από απορία:

– Είδες το σημάδι;

– Ποιος δεν το ’δε; Στο λαιμό της, τόσο έντονο.

Στο μυαλό ολωνών επανήλθε η γνωστή ιστορία με το τραγούδι: Ώρα διαλείμματος, η Ασπασία άκουσε νεαρή μαθηματικό να τραγουδά μεγαλόφωνα:

«Μα το σημάδι στο λαιμό μου απ’ τα φιλιά σου

θα μαρτυράει πως με είχες αγκαλιά σου…».

Εκείνη την ώρα δεν παρενέβη. Στη συνέχεια, όμως, κατήγγειλε γραπτώς στον γυμνασιάρχη τη συνάδελφό της, θεωρώντας το περιστατικό ως πρόστυχο. «Δεν είναι δυνατό», έγραψε, «οι εκπαιδευτικοί, που η πολιτεία τους ανέθεσε τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών με τις αρχές της χριστιανοσύνης, να εκφράζονται με τόση ξεδιαντροπιά μπροστά τους». Αν ρωτούσαν γιατί «χτυπούσε η φλέβα όλη νύχτα στον λαιμό», τι θα τους έλεγαν;

Όταν, μάλιστα, κατά τη γνώμη της, διαπίστωσε ότι ο κ. γυμνασιάρχης δεν είχε πάρει την υπόθεση στα σοβαρά, δεν έμεινε ως εκεί. Ενημέρωσε τον Σύνδεσμο Γονέων, ενέπλεξε το Μαθητικό Συμβούλιο και έστειλε γραπτή καταγγελία στο Υπουργείο Παιδείας.

Το σχολείο, αλλά και το Υπουργείο είχαν μοιραστεί στα δυο. Από τη μια, όσοι συμφωνούσαν με την Ασπασία για το άσεμνο περιεχόμενο του τραγουδιού και, από την άλλη, όσοι θεωρούσαν το όλο ζήτημα, ως έκφραση ακραίας σεμνοτυφίας.

Οι συνάδελφοί της στα πηγαδάκια διερωτούνταν τώρα πώς προήλθε το ερωτικό αυτό σημάδι στον λαιμό της και προπάντων πώς συνδεόταν με τον ξαφνικό θάνατό της.

 

Μπυρίτσα στα σύννεφα

(Facebook- Διήγημα)

Με αφορμή ένα θλιβερό περιστατικό που είχα δει στις ειδήσεις, έκανα στο facebook  την ακόλουθη ανάρτηση (το κείμενο δίνεται με κάποιες αλλαγές):

Στον Παράδεισο

Ήταν καθημερινή της συνήθεια. Πρωί πρωί ετοίμαζε το πήλινο θυμιατήρι της και λιβάνιζε τους καταστηματάρχες της γειτονιάς και όσους άλλους ξεκινούσαν εκείνη την ώρα για τις δουλειές τους. Ευχή για όλους να πάει καλά η μέρα τους.

Χτες, στις 7.00 η ώρα το πρωί, την παρέσυρε αυτοκίνητο, ενώ προσπαθούσε να διασταυρώσει τον δρόμο. Βιαζόταν να τους προλάβει όλους.

Φαντάζομαι την άγνωστή μου 80χρονη γιαγιά να «λιβανίζει» εκεί στον παράδεισο τους αγγέλους, όπως το ‘χε συνήθειο με τους ανθρώπους!

Το κείμενό μου σχολίασε, ανάμεσα σε άλλους, φίλος φιλόλογος, τον οποίο  οι συνάδελφοι στο σχολείο αποκαλούσαμε «Παπαδιαμάντη». Πέρα από το γεγονός ότι είναι γιος παπά, χαρακτηρίζεται και από βαθιά θρησκευτικότητα και πνευματικότητα. Έγραψε, λοιπόν, ότι «οι άγγελοι, μάλλον, θα θυμιατίζουν τη γριά»!

Στη συζήτηση μπήκε στη συνέχεια και άλλος φίλος, ποιητής, πληροφορώντας με ότι το περιστατικό που περιέγραψα είχε γίνει στην οδό Μισιαούλη και Καβάζογλου, στη Λεμεσό, δίπλα από το σπίτι του. Πρόσθεσε, μάλιστα, ότι «η γριά Μαρούλα, μετά το λιβάνισμα των εργαζομένων, πήγαινε στο σπίτι του για μια μπύρα. Χτες, όμως, δεν πρόλαβε να πάει».

 Ένιωσα ότι δεν είχα να πω τίποτε άλλο στην κουβέντα παρά μόνο «ότι ήμουν απόλυτα βέβαιος πως κάποιος άγγελος θα φρόντιζε και για την καθημερινή της μπυρίτσα»!

Κάνω τώρα τη σκέψη ότι η μπύρα θα είναι και όσο πρέπει δροσερή, σε θερμοκρασία συννέφων! Και, σίγουρα, θα ευφραίνει τη ψυχούλα της!