H «καμουφλαρισμένη» κυπριακή ακροδεξιά

Του
Κυριάκου Λοΐζου

 

Όταν το 2013 έγιναν οι πρώτες συλλήψεις στην Αθήνα για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η κυπριακή ακροδεξιά ξεκίνησε δειλά-δειλά να παίρνει αποστάσεις από την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής. Ακόμη και μετά τη δολοφονία -και πριν τις συλλήψεις- το κυπριακό παράρτημα περίμενε να δει τις εξελίξεις και μετά να πράξει ανάλογα. Μέχρι τότε όμως, αδέλφια, συμπαραστάτες, συνοδοιπόροι στις επιταγές του έθνους.

Σήμερα, με ένα μανδύα λίγο αντισυστημικό, λίγο «ριζοσπαστικό», εμφανίζονται ως υπέρμαχοι του λαού… μόνο που υπάρχει αυτή η τεράστια αναντιστοιχία: Πώς μπορείς να υπερασπίζεσαι το λαό, όταν η φύση σου είναι αντι-ανθρώπινη, γεμάτη μίσος και βία; Θα μπορούσε να αντιπαραθέσει κανείς πως «δεν υπάρχουν περιστατικά βίας, ή έστω ανάλογα με εκείνα της Χρυσής Αυγής». Ωστόσο, όταν ο ρατσιστικός οχετός είναι ασταμάτητος, στοχοποιώντας κατατρεγμένους και μικρά παιδάκια, και αυτό βία είναι και μάλιστα πολύ σκληρή. Εκτός και αν νομίζουν μερικοί ότι πρέπει να καταδικάζουμε τέτοια μορφώματα μόνο στην περίπτωση που βγάζουν μαχαίρια και σφάζουν ανθρώπους.

Φυσικά, όλα αυτά έχουν πολιτικές προεκτάσεις, ή καλύτερα, όλα από κει ξεκινούν, στην πολιτική πράξη. Η σημερινή κυβέρνηση εμμέσως πλην σαφώς δεν διαχωρίζει τη θέση της από άθλιες τοποθετήσεις, τις οποίες υιοθετεί κυρίως ο Υπουργός Εσωτερικών εντελώς ανερυθρίαστα. Πώς εξηγείται άλλωστε το γεγονός ότι το ακροδεξιό μόρφωμα στην Κύπρο επικροτεί σκληρές αντιμεταναστευτικές πολιτικές της παρούσας κυβέρνησης; Μάλλον στη βάση του «αντισυστημικού».

Με τη γενικότερη άνοδο της ακροδεξιάς -που δεν είναι της παρούσης να αναπτυχθούν τα αίτια- οι δεξιές κυβερνήσεις στη συντριπτική τους πλειοψηφία εφαρμόζουν την παλιά «καλή» τακτική της χρησιμοποίησής της ως δεκανίκι για ίδιον όφελος. Και αυτό το όφελος δεν είναι παρά ψηφοθηρικό, διότι όταν στενέψουν τα όρια μπορεί η εκάστοτε εξουσία να ρίξει μία κλοτσιά στην ακροδεξιά και να την εξαφανίσει.

Η Κύπρος δεν είναι εκτός του πιο πάνω πλαισίου, το αντίθετο. Η κυπριακή κοινωνία δηλητηριάζεται με μίσος, ψεύδη και υποκρισία, με την ακροδεξιά να τρίβει τα χέρια της από ευχαρίστηση βλέποντας ένα ωραιότατο σύμμαχο, την κυβέρνηση Αναστασιάδη. Η δεξιά πολυκατοικία συσπειρώνεται ενάντια στο λαό, ενάντια στους ξένους και τους αδύναμους, ενάντια στην πρόοδο, ενάντια στην ειρήνη και την επανένωση.

Τελικά, η ακροδεξιά στην Κύπρο μόνο καμουφλαρισμένη δεν είναι. Απλώς, ένεκα του ότι βρίσκεται πλέον και επίσημα στα έδρανα της Βουλής, είναι υποχρεωμένη να φέρεται με το «σεις» και με το «σας», προσπαθώντας να αποκτήσει όσα περισσότερα ερείσματα μπορεί. Η ευθύνη μερίδας του λαού είναι μεγάλη, οι δε ευθύνες της κυβέρνησης τεράστιες.

Ίσως κάποια στιγμή να μετανιώσουν πολλοί για αυτή τη σύμπλευση, ωστόσο, μέχρι τότε, προσδεθείτε για σκληρότερα πράγματα.