Του Μιχάλη Μιχαήλ
Αυτές τις μέρες τιμήσαμε τους πεσόντες ενάντια στο πραξικόπημα και όσους έδωσαν τη ζωή τους στην προδομένη υπόθεση της τουρκικής εισβολής του 1974. Κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα εξέδωσαν για άλλη μια χρονιά ανακοινώσεις για τις επετείους. Το ίδιο και η κυβέρνηση. Έγιναν εκδηλώσεις, έγιναν ομιλίες. Όλοι συμφωνούν πως 46 χρόνια είναι πολλά.
Εκείνο που δεν ακούσαμε, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι το ποια είναι η συνέπεια αυτών των 46 χρόνων. Δεν ακούσαμε καμία άποψη -πλην και πάλι ελαχίστων εξαιρέσεων- τι σημαίνει 46 χρόνια κατοχής και μέχρι πότε θα παραμείνει η κατάσταση ως έχει. Διαπιστώνουμε όμως πως εκτός από το ΑΚΕΛ κανένα κόμμα δεν φαίνεται να ανησυχεί για την παγίωση των τετελεσμένων. Κανένα κόμμα -πλην και πάλι του ΑΚΕΛ- δεν διατυπώνει την ανησυχία του για το ότι τα πράγματα αλλάζουν σε όλους τους τομείς και όλες τις πτυχές σε τέτοιο βαθμό που μετά από μερικά χρόνια, αν παραμείνει άλυτο το πρόβλημα, δεν θα υπάρχει κανένας εκτοπισμένος για να διεκδικήσει τα πάτρια εδάφη. Κι αυτό που λέμε δεν είναι λόγια.
Ήδη πολλοί διαπιστώνουν ότι οι νέες γενιές δεν έχουν την ίδια ζέση που είχαν οι προηγούμενες για τον αγώνα απελευθέρωσης και επανένωσης της Κύπρου. Και πολλοί μάλιστα κατηγορούν τη νεολαία για αδιαφορία. Αλλά δεν προβληματίζονται καθόλου γιατί συμβαίνει αυτό. Αρκούνται στο να εκτοξεύουν κάποιους αφορισμούς. Κι όμως, επειδή οι πολιτικοί ασχολούνται και με το Κυπριακό, θεωρούν πως όλοι οι Κύπριοι ασχολούνται κι αυτοί.
46 χρόνια μετά δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι χρόνο με το χρόνο το ενδιαφέρον φθίνει. Και φθίνει επειδή φεύγουν οι γενιές που είχαν άμεση επαφή με τα γεγονότα. Φεύγουν οι γενιές που έζησαν στα κατεχόμενα. Και αρχίζουν να κυριαρχούν οι γενιές που γεννήθηκαν μετά το 1974, οι γενιές που δεν έζησαν όλα όσα έγιναν από το 1963 μέχρι το 1974. Και είναι γνωστό πως όταν δεν υπάρχει βίωμα, δεν υπάρχει ούτε ενδιαφέρον. Και αυτό άρχισε να φαίνεται πολύ καθαρά πλέον μέσα στην κοινωνία τόσο των Ε/κυπρίων όσο και των Τ/κυπρίων. Τα παιδιά των προσφύγων γεννιούνται και μεγαλώνουν στον τόπο διαμονής των γονιών τους. Θεωρούν τον εαυτό τους ως κάτοικο του τόπου διαμονής τους και όχι τον τόπο καταγωγής των γονιών τους. Κι αυτό συμβαίνει και στις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής. Αυτό που αναφέρουμε είναι μία από τις συνέπειες των 46 χρόνων. Και διερωτόμαστε αν τελικά είχαν δίκαιο τόσο ο Ραούφ Ντενκτάς που έλεγε ότι σε 50 χρόνια θα λυθεί μόνο του το Κυπριακό, όσο και ο Μιχάλης Δούντας που έλεγε ότι πρέπει να αφήσουμε το Κυπριακό να λυθεί μόνο του μέσα από το βάθος του χρόνου. Δηλαδή δύο ταυτόσημες απόψεις. Είμαστε λοιπόν σε αυτό το σημείο;
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
