Της Μαρίας Φράγκου
«Τα δάκρυά μας μπορούν κι εσένα να πνίξουν. Τόσο πολύ κλάψαμε… Μη στέλνεις τα κύματά σου εναντίον μας. Είμαστε Σύροι, στ’ ορκίζομαι η ιστορία μας είναι λυπητερή. Δεχθήκαμε όλους τους ανθρώπους με ευγένεια και αγάπη. Αλλά όταν πέσαμε μάς πρόδωσαν. Κανείς δεν έκλαψε για μας»… Συγκλονιστικό το τραγούδι του Σύρου πρόσφυγα. Σπαρακτικός ο θρήνος του. Κυκλοφορεί ξανά στο διαδίκτυο –η προηγούμενη φορά ήταν το 2016 όταν κορυφώθηκε η ανθρωπιστική κρίση. Όταν κατά χιλιάδες έφταναν οι πρόσφυγες στα ελληνικά παράλια. Με μια φωνή γεμάτη πόνο και απόγνωση, με μια φωνή που σου σκίζει τα σωθικά, ένα παλικάρι στα παράλια ενός ελληνικού νησιού, της Λέσβου ίσως, παρακαλεί τη θάλασσα να τους δώσει αγάπη. Ζητά την προστασία της, αφού αυτήν τους την αρνείται μια ολόκληρη ανθρωπότητα. «Αχ, σήμερα όλος ο κόσμος μας εγκατέλειψε. Αχ θάλασσα, σταμάτα τα κύματα. Υπάρχουν παιδιά με βάρκες, που είναι οι αναμνήσεις μας. Είναι οι ζωές μας σε αυτές τις βάρκες», λέει με πόνο. Τρία χρόνια πέρασαν από τότε. Κι αντί τα πράγματα να γίνουν καλύτερα για το λαό του, έγιναν χειρότερα. Η Συρία εγκαταλείπεται από φίλους και συμμάχους. Μια χώρα καταστρέφεται. Ένας λαός –Κούρδοι, Σύροι δεν έχει σημασία– οδηγείται στον αφανισμό. Και ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι, οι δυνατοί της γης μοιράζουν τη χώρα σε ζώνες επιρροής. «Μια σου μια μου», ένα πράγμα. Τα βλέπουμε συναισθηματικά τα πράγματα θα πουν κάποιοι. Δεν κάνουμε την ανάλυση που πρέπει. Μα ποια ανάλυση, όταν σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ; Ποια ανάλυση να κάνεις πάνω στα άψυχα σώματα παιδιών που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν; Μανάδων που δεν πρόλαβαν να βυζάξουν τα μωρά τους; Ποια ανάλυση –είτε υπέρ των δολοφόνων είτε υπέρ των δολοφονημένων– θα κάνει καλύτερο τον κόσμο και θα δώσει στη χώρα την ελπίδα της επιστροφής στην κανονικότητα; Οι άνθρωποι γίναμε ο χειρότερος εχθρός της ανθρωπότητας. Σταματήσαμε να είμαστε άνθρωποι και καταντήσαμε συμφέροντα. Γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά, δικά μου και δικά σου. Σήμερα είναι η Συρία, το Αφγανιστάν.. Χθες ήταν το Ιράκ, η Λιβύη –και ακόμα παραμένουν– προχθές ήταν η Γιουγκοσλαβία, η Κύπρος… Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είτε ως τραγωδία είτε ως φάρσα… Αλλά πάντα με θύματα τους μικρούς και ανυπεράσπιστους, τους αδύνατους και τους ανίσχυρους.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
