Aυτή είναι η ΕΕ

ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Δεν έπρεπε κανένας να ξαφνιαστεί από τις απειλές και τα τελεσίγραφα της ΕΕ προς την ελληνική κυβέρνηση. Ούτε φυσικά από τη στάση του Κύπριου Υπουργού Οικονομικών που αν και εθνικόφρονας είναι πρώτα και κύρια νεοφιλελεύθερος και πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου.

Ο Χάρης Γεωργιάδης άλλωστε ήταν ξεκάθαρος και για την Κύπρο. Και χωρίς την Τρόικα και το μνημόνιο, οι πολιτικές αυτές είναι το μανιφέστο της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ.

Οπως ξεκάθαρη είναι και η ΕΕ, όσο και εάν πολλοί ακόμη δεν θέλουν να το καταλάβουν ή να το παραδεχτούν. Η ίδια η ΕΕ ως προωθημένη μορφή καπιταλιστικής ολοκλήρωσης έχει θεσμοθετήσει τη λιτότητα. Μέσα από μια σειρά συνθηκών, μηχανισμών και οδηγιών έχει επιβάλει αυτή την πολιτική σε όλους τους λαούς, με ή χωρίς μνημόνια. Με ή χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ και της ΕΚΤ για να υπάρξει η Τρόικα.

Μια θεσμοθέτηση που απλά ενίσχυσε τις αντιλαϊκές πολιτικές που προϋπήρχαν εκ φύσεως της ΕΕ προ της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν υπήρχε κανένας λόγος έκπληξης από τη στάση των λεγόμενων «εταίρων» έναντι της Ελλάδας.

Είναι η ίδια στάση απέναντι και στους λαούς που δεν βρίσκονται υπό μνημόνια. Απλά θυμηθείτε τη στάση της ΕΕ ως προς τα «δημοσιονομικά μέτρα» σε Γαλλία και Ιταλία.

Ο,τι και εάν αποφασιστεί στο Eurogroup, δεν αλλάζει επί της ουσίας κάτι για τις λαϊκές μάζες. Ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτή η έντονη αντίδραση έρχεται σε αιτήματα της Αθήνας που κάθε άλλο κτυπούν πραγματικά τη λιτότητα.

Πέραν από συμβολισμούς και μηνύματα εκατέρωθεν, η ουσία δεν αλλάζει. Εκτός μνημονίων λέγεται «δημοσιονομικό σύμφωνο» ή «πειθαρχία».

Εντός μνημονίων μπορεί να λέγεται δεύτερο, τρίτο, τέταρτο μνημόνιο και πάει λέγοντας ή όπως αλλιώς θελήσουν να το βαφτίσουν επικοινωνιακά (βλ. «επικαιροποιήσεις» στην Κύπρο). Ετσι για να μην πέφτει βαρύ το ένα μνημόνιο μετά το άλλο…

Στην Ελλάδα από τη διαπραγμάτευση πήγαμε στη διαβούλευση. Από το σκίσιμο του μνημονίου πήγαμε στην αποδοχή του 70%. Από την εγκατάλειψη του μνημονίου πήγαμε στα πυρά κατά της Τρόικας.

Οπως και να ονομαστεί η όποια συμφωνία (επέκταση δανειακής σύμβασης ή μνημονίου, συμφωνία γέφυρα, νέα συμφωνία κτλ) όσο γίνεται εντός της ΕΕ είναι μνημόνιο-συμφωνία αντιλαϊκών πολιτικών με άλλο τίτλο.

Στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και ιδιαίτερα εντός της ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει τέλος της λιτότητας και των αντιλαϊκών πολιτικών. Πλέον ούτε καν άμβλυνσή τους.

Ακόμη και με επικέντρωση μόνο στα μνημονιακά μέτρα (αφήνοντας για ένα λεπτό έξω τη φύση της ΕΕ και την προαναφερόμενη θεσμοθέτηση αντιλαϊκών πολιτικών), για να αλλάξει κάτι πρέπει να ανατραπούν οι εφαρμοστικοί νόμοι. Και εκεί θα φανεί η «αντιμνημονιακή πλειοψηφία» στην ελληνική Βουλή, αφού το ΚΚΕ έχει προαναγγείλει ότι θα ζητήσει την κατάργησή τους με ονομαστική ψηφοφορία.