Ακαμαζόνιος

Του

Δημήτρη Παλμύρη

Καίγεται ο Αμαζόνιος και βρίζουμε τον Μπολσονάρο στις τηλεοράσεις. Κοίτα να δεις τους  τριτοκοσμικούς που εκθέτουν όχι μόνο αυτό το σημαντικό δάσος, αλλά δημιουργούν και ένα σωρό κινδύνους για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Για εμάς δηλαδή. Είναι και δικά μας τα δάση του Αμαζονίου κύριε Μπολσονάρο! Ανήκουν στην ανθρωπότητα. Δεν είναι Ακάμας που είναι περιουσία κυπριακή και άμα θέλουμε την τσιμεντώνουμε. Δεν θα μας λένε αυτοί με τις Νατούρα τι θα κάνουμε! Δύο φορές πήγαμε να κάψουμε φέτος τη Λάρα. Αλλά επειδή δεν τα καταφέραμε, ας θρηνήσουμε τώρα τον Αμαζόνιο.

Από εκεί και πέρα, εδώ στην Κύπρο, εμείς θέλουμε ανάπτυξη και θέσεις εργασίας. Και τέτοιες προσφέρει το τσιμέντο. Από τις μαρίνες και τους πύργους, μέχρι τις παραλίες που πρέπει αμάν-αμάν να γίνουν πάνω στις πλάτες νεκρών χελωνών. Από τις νεκρές χελώνες στις νεκρές φώκιες που τους χτίσαμε τις σπιταρόνες πάνω στις θαλασσινές σπηλιές. Άντε και να αρχίσουμε να σκάβουμε και νέες παραλίες στην ελεύθερη Αμμόχωστο.

Άλλο είναι βλέπετε το πολύτιμο δάσος του Αμαζονίου, άλλο τα ξερόκλαδα στον Ακάμα. Άλλο είναι οι πίθηκοι της ζούγκλας άλλο οι πράσινες χελώνες. Αυτό είναι το ζην μας! Και στο κάτω κάτω οι Ευρωπαίοι δεν ξεχέρσωσαν πρώτοι τα δικά τους δάση; Αυτοί δεν έκαναν ολόκληρες βιομηχανικές επαναστάσεις και μόλυναν τον αέρα; Τι πειράζει εάν εμείς μείναμε λίγο πίσω στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και ακριβοπληρώνουμε κάποιους;

Ντροπή μόνο στον Μπολσονάρο που αποφάσισε πως είναι σημαντικότερη η ανάπτυξη από ό,τι το τροπικό δάσος! Ντροπή που ωθεί τους γεωργούς να ισοπεδώσουν ένα τόσο μοναδικό οικοσύστημα. Τον μαλώνουμε που ανοίγει τέτοιο οικολογικό πλούτο στις πολυεθνικές που τον βοήθησαν να εκλεγεί! Μαλώνουμε και τους «προοδευτικούς» Καναδούς που έγραφαν διθυράμβους για το ότι θα έχουν ευκαιρία οι μεταλλευτικές τους να «επενδύσουν» στη Βραζιλία. Και ήρθε η ευκαιρία με τα φλογοβόλα.

Αλλά και αυτός σαν εμάς μιλά. Μιλά για τον δικό τους Αμαζόνιο. Που δεν μπορούμε να τους πούμε να μην τον αναπτύξουν. Που θέλουν θέσεις εργασίας και επενδύσεις. Που θέλουν να φέρουν κεφάλαια και να γίνουν και αυτοί ανταγωνιστικοί. Που πρέπει να δούμε τις «ευαισθησίες» αυτών που στερούνται τις περιουσίες τους. Τις ιδιοκτησίες τους. Την ιδιοκτησία του Αμαζονίου.

Και επειδή κάπου εδώ θα γίνω γραφικός και θα αρχίσω να μιλάω για ένα οικονομικό σύστημα που είναι εγκλωβισμένο στη λογική της καταστροφής, που δεν συνετίζεται αλλά μόνο ανατρέπεται, σταματώ. Ας τα κάψουμε όλα και ας θαυμάσουμε την εικόνα του θανάτου.