Ακούει κανείς τις φωνές των πολιτών;

Της
Αργύρως Γεωργίου Θωμά

 

Η πόλη έρημη με τις αναμνήσεις της να φωνάζουν ξεθωριασμένες αλλά επίμονες. Χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα να στενάζουν τα δρομάκια και τα κτίρια από την απουσία των ανθρώπων της. Έτσι ζούμε τα τελευταία 45 χρόνια.

Τόσο μακριά αλλά και δίπλα. Μια σπιθαμή αρκεί να μετρήσεις την απόσταση που χωρίζει το χθες από το σήμερα. Η Αμμόχωστος, όταν την αφήναμε τρέχοντας να ξεφύγουμε τον τρόμο του θανάτου που σκορπούσε ο πόλεμος, περιμένει, όπως και κάθε κατεχόμενο μέρος, την επιστροφή των γνώριμων της φωνών για να γεμίσουν ξανά το κενό που δημιουργεί η απουσία τους. Περιμένει εκείνες τις φωνές που μαζεύτηκαν χθες βράδυ έξω από το προεδρικό μέγαρο για να ζητήσουν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να απαιτήσει την επιστροφή της Αμμοχώστου στους νόμιμους κατοίκους της.

Που φώναξαν όχι στον εποικισμό της, που ένωσαν φωνές ελπίζοντας να ακουστούν ως εκεί που πρέπει. Την Πόλη τούς την αφήσαμε, αλλά είναι εκεί και καρτερά όλους εκείνους –Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους– που νοσταλγούν και πεθυμούν τις μυρωδιές της θάλασσας και των πορτοκαλιών της, όλους εκείνους που συγκεντρώθηκαν χθες για να σιγοτραγουδήσουν την επιθυμία τους για επιστροφή, τον πόθο τους να ζήσουν σε μια πατρίδα λεύτερη. Αναθάρρησα με την παρουσία και των Τουρκοκυπρίων στην εκδήλωση διαμαρτυρίας και σκέφτηκα πως ίσως ακόμη να μην τέλειωσε το παιγνίδι, πως παίζεται ακόμη, πως μπορούμε να ελπίζουμε.

Αλλά αντί ο Πρόεδρος να χαιρετίσει το γεγονός, επέλεξε να παρατηρήσει πως αλλού έπρεπε να γίνει η διαμαρτυρία. Στα οδοφράγματα έπρεπε να πάτε, τους είπε. Μπορεί, Πρόεδρε, η Τουρκία να φέρει ως δύναμη κατοχής την ευθύνη, αλλά κι εσείς έχετε το δικό σας μερτικό στην εξέλιξη των πραγμάτων, ή μάλλον στην έλλειψη εξελίξεων, στην απουσία διαλόγου. Δύο χρόνια μετά το Κραν Μοντανά και μόνο βήματα προς τα πίσω καταγράφονται. Δύο χρόνια κενά. Τόσο κοντά ήμασταν και τόσο μακριά βρεθήκαμε, με τα τετελεσμένα που δημιουργούνται να παγιώνουν την κατοχή και να διαμορφώνουν νέα αξεπέραστα εμπόδια, που αντί στη λύση οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμηση.

Έτοιμοι δηλώνουν οι Τούρκοι επιχειρηματίες να επενδύσουν στην περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου. Νέοι παίκτες, έχοντας όπλο το χρήμα και στόχο το κέρδος. Μόνο που όπως εξελίσσονται τα πράγματα σε αυτή την παρτίδα μπορεί και να μη χρειαστεί να παίξουν για να κερδίσουν. «Επιτέλους θέλουμε να λυθεί το Κυπριακό, θέλουμε να πάμε στην Αμμόχωστο», έλεγε μια μεσήλικη κυρία… Ποιος ακούει; Ποιος νοιάζεται για το τι θέλουν οι πολίτες; Γιατί δεν αρκεί εκ των υστέρων πάντοτε να ενεργούμε.