Άλλοι βγαίνουν από τα μέτρα, άλλοι μπαίνουν…

Της Μαρίας Φράγκου

Κι ενώ η πολυαναμενόμενη 21η του Μάη φθάνει και περίπου βγαίνουμε από τα περιοριστικά μέτρα λόγω πανδημίας, κάποιοι άλλοι θα μπουν σε μέτρα.
Το Κέντρο Φιλοξενίας Πουρνάρα, στην κοινότητα Κοκκινοτριμιθιάς, θα κλείσει. Γιατί, λέει, έχει διαγνωστεί εκεί ψώρα… Και ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχονται, ο Υπουργός Υγείας κηρύσσει την ασθένεια της ψώρας, η οποία έχει μολύνει αριθμό μεταναστών στο Κέντρο Φιλοξενίας Πουρνάρα, ως επικίνδυνη μολυσματική ασθένεια εντός της έννοιας του περί Λοιμοκαθάρσεως Νόμου.

Πού θα πάνε οι εκατοντάδες άνθρωποι που φιλοξενούνται εκεί; Μάλλον δεν έχει και μεγάλη σημασία για τους αρμοδίους… Εδώ δεν μερίμνησαν όταν έπρεπε και όσο έπρεπε για την προστασία των ανθρώπων αυτών από τον κορονοϊό, στη ψώρα θα κολλήσουν; Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Cyprus Refugee Council» είχε καταγγείλει ότι οι διαμένοντες στο συγκεκριμένο χώρο υποδοχής ζουν εδώ και δύο μήνες χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας, χωρίς τις απαραίτητες υποδομές και συνθήκες υγιεινής. Τις καταγγελίες απέρριψαν οι αρμόδιοι, αλλά ό,τι και να λένε, όσα και να λένε, ποιον πείθουν, αλήθεια;

Το θέμα δεν είναι αν οι αρμόδιοι συμπαθούν ή νοιάζονται για τους πρόσφυγες στην Κοκκινοτριμιθιά, στην Κοφίνου ή αλλού. Το θέμα είναι πως η χώρα μας έχει δεσμεύσεις έναντι αυτών των ανθρώπων. Και ο σεβασμός στις διεθνείς συμβάσεις, στις διεθνείς συμφωνίες, στα πρωτόκολλα, δεν είναι αλά καρτ.

Αυτά μου αρέσουν τα παίρνω, τα άλλα δεν μου αρέσουν τα απορρίπτω. Ή δεσμεύεσαι και τα τηράς ή αποδεσμεύεσαι και δεν δίνεις λογαριασμό. Μη ζητάς όμως εσύ σεβασμό σε αυτά, όταν σε συμφέρει…

Πάντως θυμάμαι πολύ πρόσφατα τον αρμόδιο Υπουργό των Εσωτερικών που δήλωνε περήφανα πως ο χώρος μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι χίλια άτομα, αλλά εκεί μένουν λιγότερα από 600, τουτέστιν ανησυχία καμιά για «τσουβάλιασμα» πολλών σε ένα χώρο. Ως εκ τούτου δεν κινδυνεύουν από κορονοϊό. Από ψώρα όμως;

Προχειρότητα και τσαπατσουλιά! Η μόνιμη αρχή μας. Όλα στο πόδι τα κάνει αυτή η κυβέρνηση. Που παρέλαβε μία μεταναστευτική πολιτική -υπόδειγμα στην Ευρώπη- αλλά κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω. Και για να κρύψει τις αδυναμίες της, να κρύψει την τσαπατσουλιά της, κινδυνολογεί… Πως οι μεταναστευτικές ροές στη χώρα μας είναι δυσανάλογες του αριθμού που μπορούμε να αντέξουμε, πως κινδυνεύει η δημογραφία μας, απειλούμαστε ως κράτος και ως έθνος… Και υιοθετώντας τέτοια ρητορική, αυξάνεις συνακόλουθα και το μίσος κατά ξένων, ανεβάζεις το θερμόμετρο του ρατσισμού και του σοβινισμού στα ύψη και ξανά από την αρχή ανθίζουν πολιτικές που θέλουν τους άλλους -πλην εμάς- απολίτιστους, χαραμοφάηδες, που έρχονται και παίρνουν τις δουλειές μας, το ψωμί μας…

Οι 500 και περισσότεροι άνθρωποι που ζουν στο κέντρο Πουρνάρα τι θα γίνουν, στ’ αλήθεια; Αλλά γιατί να μας αφορά; Είναι μήπως όμοιοί μας; Ας έμεναν στη χώρα τους και στο σπίτι τους. Το ταξίδι τι το ήθελαν;