Αλλού ξημερωμένος…

Του Ειρηναίου Πίττα

 

Είναι στιγμές τον τελευταίο καιρό που πραγματικά αναρωτιέμαι αν ο Υπουργός Παιδείας συναισθάνεται και έχει πραγματική γνώση για το τι συμβαίνει στα σχολεία. Από τη μέρα που ξεκίνησε η φετινή χρονιά τα προβλήματα δεν έχουν τελειωμό, παρά τις προσπάθειες των εκπαιδευτικών, οι οποίοι υπερβάλλουν εαυτό. Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια πολλά από αυτά που έχουν να κάνουν με τις σχολικές μονάδες να έμπαιναν «κάτω από το χαλί», όχι βέβαια λόγω της εύρυθμης λειτουργίας του δημόσιου σχολείου, αλλά μάλλον επειδή επισκιάζονταν από άλλα, εξίσου σοβαρά ή και πιο καίρια ζητήματα. Ζητήματα που «κατέβασαν», για παράδειγμα, δέκα και πλέον χιλιάδες εκπαιδευτικούς στο δρόμο.

Η φετινή χρονιά, που χαρακτηρίζεται από την πανδημία και τις εξ ανάγκης αλλαγές που απαιτούνται για ομαλή συνέχιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, έφερε στο προσκήνιο ζητήματα που μέχρι πρότινος όλοι γνώριζαν πως χρειάζονται εκσυγχρονισμό, αλλά δεν ήταν προτεραιότητα. Από την αναβάθμιση του δικτύου και τον τεχνολογικό εξοπλισμό μέχρι την αδυναμία πρόσβασης μαθητών σε τεχνολογικά μέσα.

Θα περίμενε κανείς ότι το αρμόδιο υπουργείο θα έκανε τα πάντα, προκειμένου από αυτές τις δύσκολες συνθήκες τα παιδιά, τουλάχιστον, να βγουν «αλώβητα». Αντί αυτού, ο Υπουργός Παιδείας, Πρόδρομος Προδρόμου, αναλώνεται σε διαμάχες με εκπαιδευτικούς, γονείς, ακόμα και μαθητές. Πριν τη διακοπή των Χριστουγέννων ήταν οι εξετάσεις τετραμήνων, από την αρχή της χρονιάς ακούμε και βλέπουμε τα παράπονα για τον εξοπλισμό και τις υποδομές των σχολείων, όμως ο υπουργός τα βλέπει όλα ρόδινα και λειτουργικά. Αυτή η εκ διαμέτρου αντίθετη οπτική ή και προσέγγιση των άμεσα εμπλεκόμενων που ζουν καθημερινά το σχολικό περιβάλλον με τον κ. Προδρόμου δημιουργεί ερωτηματικά. Ερωτηματικά κατά πόσο ο ίδιος γνωρίζει πραγματικά τι και πώς λειτουργούν τα σχολεία. Μάλιστα, από τις δηλώσεις του το συμπέρασμα δεν είναι διόλου ενθαρρυντικό.

Στο τελευταίο επεισόδιο του «σίριαλ» οι γονείς των παιδιών με αναπηρίες των Ειδικών Μονάδων Δημοτικής διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι τα παιδιά τους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την εξ αποστάσεως. Αν ασχοληθεί κανείς με το θέμα, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες ρυθμίσεις εκ των προτέρων και έτσι αυτά τα παιδιά μένουν εκτεθειμένα. Ο ΥΠΠΑΝ, ως ο πολιτικός προϊστάμενος, αντί να «τρέξει» να επιλύσει άμεσα το πρόβλημα, στέλνει επιστολή-απάντηση στην Επίτροπο Διοικήσεως, που εντόπισε επίσης το ζήτημα, με την οποία ουσιαστικά παραδέχεται ότι δεν βλέπει, ούτε τώρα, κάποιο πρόβλημα.

Βέβαια για να επιλυθεί ένα ζήτημα πρέπει πρώτα να αναγνωριστεί, αλλά πώς να γίνει αυτό στην Παιδεία όταν ο πολιτικός προϊστάμενος τα βλέπει όλα ρόδινα και αρκείται σε επισκέψεις – επιδείξεις;

Από όλα αυτά τα ζητήματα, τα οποία είτε παραμένουν ανεπίλυτα επειδή οι αρμόδιοι δεν αναγνωρίζουν πρόβλημα, είτε γίνονται αντικείμενο διαμάχης, μοναδικό χαμένο και ζημιωμένο είναι το, ήδη λαβωμένο, δημόσιο σχολείο.