Αναστήλωση της κοινωνικής ευηµερίας

Της Μαρίας Φράγκου

Αν είναι κάτι που παρατηρείται στην κοινωνία µας τα τελευταία χρόνια -µέχρι πρότινος κυριαρχούσε και πρωταγωνιστούσε- είναι η δυσπραγία στα όρια της µιζέριας κι ακόµα παρακάτω. Η οικονοµική στενότητα στρογγυλοκάθισε στο θρόνο της επηρεάζοντας όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής, πολιτικής, οικονοµικής ζωής του τόπου.

Ακόµα και σήµερα που µας λένε πως η ανάπτυξη ήρθε, η εµπιστοσύνη ανακτήθηκε, το θαύµα συντελέστηκε, όπου κι αν στρέψεις το βλέµµα θα πληγωθείς.

Χιλιάδες ακόµα οι συµπατριώτες µας που αναζητούν επί µαταίω µια θέση εργασίας για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Νέοι άνθρωποι µε όνειρα, φιλοδοξίες και προσδοκίες ξεκίνησαν τη ζωή τους και τα άφησαν όλα στη µέση.

Μιζέρια και ελπίδα καµία. Γιατί όσο κι αν τα συνθήµατα για αναστήλωση της κοινωνίας δίνουν και παίρνουν, ο άνεργος πατέρας, η µάνα που παλεύει µόνη της, δεν βλέπουν να αλλάζει κάτι…

Μεγάλη µερίδα συµπολιτών µας αυτή την κατάσταση βιώνει και αυτή την κατάσταση έχει ως ζωή της. Ανάµεσά τους και µονογονιοί. Που οι ακολουθούµενες πολιτικές, οι συνήθεις πρακτικές και οι ανθρώπινες συµπεριφορές τούς σπρώχνουν στον γκρεµό.

Οι περιπτώσεις πολλές και αρκετές από αυτές είδαν το φως της δηµοσιότητας. Όχι για λόγους οίκτου ή συµπόνοιας αλλά ευαισθητοποίησης, των αρµοδίων, πρωτίστως.

Η πραγµατικότητα που βιώνουν καθηµερινά αυτοί οι συνάνθρωποί µας διαψεύδουν τα όποια στοιχεία και τα όποια επιχειρήµατα περί ανάπτυξης και κοινωνικής ευηµερίας.

Ζούµε µία παρακµή που όµοιά της έζησαν παππούδες και προπάπποι µας, όταν δεν υπήρχε κράτος, δεν υπήρχαν δοµές, δεν υπήρχαν υπηρεσίες αρµόδιες να δράσουν και να αντιδράσουν. Και άνθρωποι πέθαιναν στην ψάθα, νηστικοί, ρακένδυτοι, εξαθλιωµένοι. Και έγιναν αγώνες -που τελεσφόρησαν- για να αλλάξουν τα πράγµατα.

Περίπτωση γυναίκας µονογονιού που ζει µε τον φοιτητή γιο της, ο οποίος έχει την «πολυτέλεια» τού ενός ευρώ την ηµέρα για να ζήσει… Με την κόρη της που µόλις αποφοίτησε, αλλά οι σπουδές είναι όνειρο άπιαστο. Και το ενός χρόνου παιδάκι της περιµένει από τη βοήθεια πολιτών για να τραφεί, να ντυθεί, να παίξει…

Το κράτος απόν. Το Ελάχιστο Εγγυηµένο Εισόδηµα -το είπαν ριζοσπαστικό, το είπαν επαναστατικό αν θυµάστε- δεν καλύπτει αυτή τη γυναίκα µονογονιό… Για λόγους ανόητους.

Και η περίπτωση της γυναίκας αυτής είναι µία στις πολλές. Άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο τραγικές, αλλά το ίδιο συγκλονιστικές, άµα σκεφτείς πως στη µέση υπάρχουν παιδιά.

Τελικά αλλού ζούµε εµείς και αλλού αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες µας. Και οι κόσµοι µας δεν συναντώνται. Ο δικός µας, ο πραγµατικός και ο δικός τους ο φανταστικός απέχουν όσο η γη µε το φεγγάρι. Και η επισήµανση αυτή έχει να κάνει µε το πώς αντιµετωπίζεται η δυσπραγία και πώς αναστηλώνεται η κοινωνική ευηµερία. Και κανένα φως στην άκρη του τούνελ δεν µας κάνει να αισιοδοξούµε.