Άντε και καλή αρχή…;

Του Γιώργου Δεληγιάννη

Αν και σίγουρα το συμπέρασμα είναι τουλάχιστον τραγικό, ωστόσο είναι θετικό το γεγονός και μόνο ότι μερικά χρόνια μετά την έγκριση από τη Βουλή του νόμου που καθιστά ποινικό αδίκημα τον ρατσιστικό και ξενοφοβικό λόγο ή υποκίνηση σε τέτοιες συμπεριφορές, δικαστήριο -κατά τα άλλα (ποια είναι αυτά, ακόμα χαμπάρι δεν τα πήραμε)- καταδίκασε ένα από αυτά τα άτομα (μόνο τέτοια ιδιότητα μπορεί να έχουν, γιατί ανθρώπους δεν τους λες).

Το θέμα προέκυψε όταν ένα από τα προαναφερθέντα άτομα καταγγέλθηκε στην Αστυνομία για παραβίαση του νόμου, αφού είχε δημοσιεύσει σε Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης φωτογραφία παιδιού, η οποία συνοδευόταν από ρατσιστικά, ξενοφοβικά σχόλια.
Η καταγγελία έγινε μάλιστα από την ίδια την Επίτροπο Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού, στην οποία στάλθηκε η φωτογραφία με το σχόλιο της «κυρίας».

Αν και προσπαθώ όσο το δυνατόν περισσότερο να αποφεύγω τις αποκαλούμενες «κλισέ» εκφράσεις και χαρακτηρισμούς, μπορώ να πω ότι η απόφαση μπορεί να χαρακτηριστεί ως «σταθμός», ωστόσο αυτό μόνο υπό προϋποθέσεις μπορεί να γίνει.
Γιατί ακόμα και η έκφραση «απόφαση-σταθμός» έχει την έννοια της έναρξης από εκεί και πέρα της συμπεριφοράς ή πράξης με τρόπο τέτοιο που από το συγκεκριμένο χρονικό σημείο και πριν αυτά δεν γίνονταν.

Οπότε, λοιπόν, για να αποτελέσει, όντως αυτή η απόφαση σταθμό, θα πρέπει από εδώ και πέρα τέτοιες καταδίκες να βλέπουμε πιο συχνά, με τις αντίστοιχες καταγγελίες πολιτών σε όλο το φάσμα του συστήματος επιβολής της τάξης αυτού του τόπου, το οποίο περιλαμβάνει την Αστυνομία, τους ανεξάρτητους θεσμούς και οργανώσεις κυβερνητικές και μη.

Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει ΟΛΟΚΛΗΡΗ η κυπριακή κοινωνία, που περιλαμβάνει εξουσίες, θεσμούς, οργανώσεις αλλά και εμάς τους ίδιους τους πολίτες που την απαρτίζουν, να κάνουν συνείδησή τους ότι δεν μπορεί να ανοίγει όποιος θέλει το στόμα του ή να πιάνει το πληκτρολόγιό του και να μετατρέπει σε λόγια ή κείμενα ό,τι κατεβάσει το αρρωστημένο του μυαλό.
Δυστυχώς, όμως, έχουμε την άποψη (και μακάρι να διαψευστούμε πανηγυρικά και πολύ σύντομα) ότι αυτή η κοινωνία παρασάγγας απέχει από εκείνο το επίπεδο πολιτισμού.

Και πώς να μην απέχει άλλωστε, όταν οι επικεφαλής, από τον πρώτο πολίτη της χώρας μέχρι και τον «πρώτο» θρησκευτικό της ηγέτη, εκείνοι που ψηφίζει κατά καιρούς, εκείνοι στους οποίους εναποθέσαμε τη μόρφωση των παιδιών μας, όχι μόνο δεν βοηθούν, αλλά συμβάλλουν με τη στάση τους σε τέτοια φαινόμενα.