Άνθρωποι χωρίς όνομα…

Της Μαρίας Φράγκου

Μπορεί η είδηση να πέρασε στα «ψιλά» των ΜΜΕ, ανά την υφήλιο. Αυτό, ωστόσο, ούτε από την τραγικότητα του γεγονότος αυτού καθαυτού αφαιρεί, ούτε και απαλλάσσει από τις ευθύνες εκείνους που τις έχουν… Στο σύστημα προσγείωσης ενός Boeing, λοιπόν, βρέθηκε το πτώμα ενός δεκάχρονου παιδιού.

Ένα παιδί μπήκε στο μέρος αυτό του αεροπλάνου από το Αμπιτζάν της Ακτής του Ελεφαντοστού για να φύγει, προφανώς, μακριά από την εξαθλίωση που ζούσε, αναζητώντας τον παράδεισο που ονειρευόταν από τότε που γεννήθηκε ή και έμαθε από την οικογένειά του. Ότι κάπου μακριά από τη δική τους γειτονιά, μακριά από τη φτώχεια και τη μιζέρια στην οποία, μάλλον, θα ζούσαν, υπάρχει ένας άλλος κόσμος.

Αστραφτερός και γεμάτος χρώματα, με βιτρίνες και λούσα. Δεν θα είπε κανείς, φαίνεται, σε αυτό το παιδί πως τούτος ο αστραφτερός, χρωματιστός και λουσάτος κόσμος δεν είναι για όλους… Δεν είναι για τους πολλούς… Και πως δικαίωμα στο όνειρο δεν έχουν όλοι… Το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο Παρίσι, μετά από ταξίδι, περίπου μίας ημέρας. Κι εκεί, οι αρμόδιοι βρέθηκαν ενώπιον μίας «ανθρώπινης τραγωδίας».

Ένα παιδί, την ηλικία του οποίου δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν, εξ ου και είπαν «περίπου δέκα ετών», βρέθηκε εκεί που βρέθηκε –και όλοι μπορούμε να φανταστούμε σε ποια κατάσταση. Ένα παιδί χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, μία μονάδα αμελητέα για τους πολλούς μέσα στον κόσμο τούτο.

Ένα παιδί που δεν θα γίνει γνωστό αν το αναζήτησε ή θα αναζητήσει ποτέ καμία μητέρα γιατί ποιος ξέρει πού ζει η μάνα του και ποια πρόσβαση έχει σε πηγές πληροφόρησης. Ένα παιδί που διάλεξε το δρόμο της φυγής, όπως άλλα συνομήλικά του στον κόσμο, κάνουν. Μόνα και ασυνόδευτα, μπαίνουν σε βάρκες-πνίχτες ή παίρνουν τα βουνά και τα λαγκάδια, και νηστικά, διψασμένα και αποκαμωμένα αναζητούν το φως που λείπει από τον τόπο τους. Και την τραγωδία αυτού του παιδιού διαδέχεται μια άλλη τραγωδία.

Η μη αναγνώρισή του ως άνθρωπος, αλλά ως λαθραίος… Το είπαν το παιδί «λαθρεπιβάτη»… Ένα παιδί λαθραίο, ένας άνθρωπος λαθραίος, λοιπόν, και για αυτούς που το βρήκαν και για αυτούς που θα ασχοληθούν, όσο θα ασχοληθούν, μαζί του. Και δεν σκέφτηκαν ποτέ όλοι τούτοι και άλλοι τόσοι, τη μοίρα αυτών των παιδιών.

Που γεννήθηκαν άτυχα, ζουν άτυχα και το ίδιο άτυχα είναι φεύγοντας από τούτη τη ζωή. Χωρίς να προλάβουν να γευτούν μια χαρά, χωρίς να δουν πώς είναι να ζεις χωρίς πείνα, χωρίς καταπίεση, χωρίς βία, χωρίς εκμετάλλευση. Πώς είναι να ζεις και να μαθαίνεις γράμματα, να νοιάζεται κάποιος για το γάλα που θα πιεις και το φαΐ που θα φας.

Και δεν θα σε μαστιγώνει κανένας επιστάτης στα χρυσωρυχεία και στις εκτάσεις του καφέ ή της σοκολάτας γιατί πρέπει να δουλεύεις σκληρά για να πάρεις τα ψίχουλα που θα σου δώσουν. Ψίχουλα γιατί κάποιοι άλλοι πρέπει

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy