Από μόνες τους οι ευχές δεν αρκούν

Της Μαρίας Φράγκου

Ένα χρόνο αποχαιρετήσαμε και έναν καινούργιο καλωσορίσαμε. Με ευχές, ελπίδες και προσδοκίες. Ευχές σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο για υγεία, ευτυχία, ευημερία. Για έναν κόσμο με λιγότερη δυστυχία και περισσότερη ευτυχία. Με λιγότερη βία και περισσότερη δικαιοσύνη. Για πρόοδο σε κάθε γωνιά της γης και φως για τους ξεχασμένους. Τους απόκληρους, τους ξεκληρισμένους, τους αποδιωγμένους, τους κατατρεγμένους.

Υποδεχτήκαμε τον νέο χρόνο με ελπίδα και προσδοκία για όλα τα καλά, γνωρίζοντας πως μόνο ουτοπία συνιστά. Ευχηθήκαμε να καταλαγιάσουν τα μίση και τα πάθη, να μικρύνουν οι διαφορές και τα συμφέροντα να πάψουν να έχουν τον κυρίαρχο ρόλο και λόγο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αυτό κι αν συνιστά ουτοπία. Μόνο που δεν μπορούμε να σταματήσουμε να ελπίζουμε και να προσδοκούμε.
Ευχηθήκαμε και για τη μικρή μας πατρίδα. Να είναι η τελευταία χρονιά που ζει υπό κατοχή. Μοιρασμένη και διαιρεμένη με στρατούς κατοχής και να έχουν άλλοι, οι τρίτοι, λόγο για μας και το μέλλον μας.

Αποτελεί νομοτέλεια να ευχόμαστε και να προσδοκούμε, να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε για ένα καλύτερο αύριο ή αποτελεί δική μας ανάγκη. Όπως και να έχει, όπως κι αν μεταφράζεται τούτη η στάση, συμπεριφορά, παράδοση, αιώνων και αιώνων, οι ευχές από μόνες τους δεν μπορούν να πραγματωθούν αν δεν παλέψουμε για αυτό.
Κανένας διωγμένος και αποδιωγμένος δεν θα σταματήσει να αναζητά ασφάλεια και έναν καλύτερο κόσμο, αν τα συμφέροντα δεν σταματήσουν να διαδραματίζουν κυρίαρχο ρόλο κι αν οι ισχυροί δεν σταματήσουν να προσπαθούν με κάθε μέσο και τρόπο να γίνουν ακόμα πιο ισχυροί.

Ούτε η βία ούτε οι πόλεμοι θα σταματήσουν αν οι πολεμοκάπηλοι δεν το θέλουν και αν δεν δώσουν χώρο στο διάλογο, στην ειρήνη, στο δίκαιο και στη δικαιοσύνη. Ο ιμπεριαλισμός και επεκτατική διάθεση των φορέων του, δεν σταματά μπροστά στα θλιμμένα ματάκια του κοριτσιού στη Συρία ή πάνω από το νοσοκομειακό κρεβάτι με το σκελετωμένο κορμάκι του παιδιού στην Υεμένη. Ούτε οι πρόσφυγες θα μπαίνουν στα σαπιοκάραβα, πολεμώντας μισοπέλαγα με τα θεριά της θάλασσας, αν η δικαιοσύνη και το δίκαιο δεν θριαμβεύσουν.

Τα παιδιά στην Υποσαχάρια Αφρική δεν θα δουν ποτέ το πιάτο τους γεμάτο ούτε θα βρουν την υγειά τους, αν δεν τους το επιτρέψει το αδηφάγο σύστημα που εκμεταλλεύεται τους πόρους των χωρών τους.

Έτσι και στην Κύπρο. Μόνο με τις ευχές δεν θα επιλυθεί το Κυπριακό. Ευχές ακούμε 45 χρόνια τώρα. Πολιτικές που θα φέρουν το λαό μας κοντά, που θα ενημερώσουν τον κάθε πολίτη για την αναγκαιότητα της λύσης θέλουμε. Και τήρηση των όσων διαχρονικά έχουν συμφωνηθεί, επίσης. Με συνθήματα, εύηχα λόγια, με ρητορική που χωρίζει αντί να ενώνει, δεν θα επανενώσουμε τον τόπο μας.

Καλές και όμορφες οι ευχές. Μόνο που δεν αρκούν για να επιλυθούν τα προβλήματα…