Απόφαση Ανωτάτου: επιβεβαίωση ταξικής κυριαρχίας

Του
Γιάννη Κακαρή

 

Η απόφαση του ανωτάτου δικαστηρίου, αναφορικά με τη νομιμότητα στην αποκοπή του μισθού των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δεν αποτελεί έκπληξη ούτε κεραυνός εν αιθρία, καθώς το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας και όχι για να διασφαλίζει γενικά και αόριστα την οργάνωση της κοινωνικής δραστηριότητας.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Φρ. Ένγκελς στο έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»: «Το κράτος δεν είναι καθόλου μια δύναμη που επιβλήθηκε στην κοινωνία από τα έξω. Το κράτος δεν είναι επίσης “η πραγματοποίηση της ηθικής ιδέας”, “η εικόνα και η πραγματοποίηση του ορθού λόγου”, όπως ισχυρίζεται ο Χέγκελ. Το κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας σε μια ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξής της. Το κράτος είναι η ομολογία ότι η κοινωνία αυτή μπερδεύτηκε σε μιαν αξεδιάλυτη αντίφαση με τον ίδιο τον εαυτό της, ότι διασπάστηκε σε “ασυμφιλίωτες” αντιθέσεις, από τις οποίες δεν έχει τη δύναμη να απαλλαγεί. Και για να μη φθείρουν αυτές οι αντιθέσεις, οι τάξεις με αντιμαχόμενα συμφέροντα, τον εαυτό τους και την κοινωνία σ’ έναν άκαρπο αγώνα, έγινε αναγκαία μια δύναμη που φαινομενικά στέκεται πάνω από την κοινωνία, για να μετριάζει τη σύγκρουση, για να την κρατά στα όρια της “τάξεως”. Και η δύναμη αυτή, που βγήκε από την κοινωνία, μα που τοποθετήθηκε πάνω από αυτήν, που όλο και περισσότερο αποξενώνεται από αυτήν, είναι το κράτος».

Ο Λένιν επίσης αναφέρει στο «Κράτος και Επανάσταση» ότι «το κράτος δεν θα μπορούσε ούτε να εμφανιστεί, ούτε να κρατηθεί, αν ήταν δυνατή μια συμφιλίωση των τάξεων […] το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας, όργανο καταπίεσης μιας τάξης από μια άλλη, είναι η δημιουργία του “κατεστημένου” εκείνου που νομιμοποιεί και στερεώνει αυτήν την καταπίεση, μετριάζοντας τη σύγκρουση των τάξεων».

Αυτό ακριβώς έκανε η δικαστική εξουσία που αποτελεί σημαντικό πυλώνα του συστήματος. Είναι η ίδια δικαιοσύνη που αθωώνει τράπεζες και τραπεζίτες, είναι η ίδια αστική δικαιοσύνη που αθωώνει την ελληνική Χρυσή Αυγή κ.α.

Αυτό πράττει σε κάθε κομβική υπόθεση μεταξύ εργατικής και αστικής τάξης. Επιβάλλει την κυριαρχία του κεφαλαίου απέναντι στην εργασία. Εξάλλου δεν είναι κρυφό ότι πρώτοι από όλους χάρηκαν οι βιομήχανοι και οι επιχειρηματίες, αφού προστίθεται ακόμα ένα όπλο στη φαρέτρα τους για αποκοπή εργασιακών δικαιωμάτων. Γιατί έτσι θα επιχειρήσουν ξανά κράτος και εργοδότες να συμπιέσουν τα εργασιακά λόγω ενός κοινού εχθρού. Χθες ήταν η οικονομική κρίση, σήμερα ο κορονοϊός και αύριο ποιος ξέρει τι…

Επομένως καλό είναι να μην εναποθέτουμε όλες μας τις ελπίδες σε τέτοιου είδους διαδικασίες, αλλά να αναπτύξουμε άλλες μορφές αγώνα. Μόνο με την εξαγωγή συμπερασμάτων και την οργανωμένη πάλη μπορούν οι εργαζόμενοι να ελπίζουν σε καλύτερες μέρες.