Αποικιοκράτες και σουλτάνοι

Του Δημήτρη Παλμύρη

Ο Ερντογάν με υποτιθέμενη ιερή αγανάκτηση «ξεσκεπάζει» βρόμικες πολιτικές άλλων, την ίδια ώρα που αυτός ο ίδιος ασκεί ακριβώς τέτοιες πολιτικές και μάλιστα με πολύ πιο βίαιο, ωμό και επιθετικό τρόπο.

Αυτό το εντυπωσιακό θράσος το έχει επιδείξει πολλές φορές. Για παράδειγμα χθες αποκάλεσε τις πολιτικές της Γαλλίας στο Λίβανο «αποικιοκρατικές», όταν αυτός και το κόμμα του προσπαθούν να αυξήσουν με τη βία την επιρροή τους στην περιοχή στολίζοντας αυτήν την ιμπεριαλιστική πολιτική με τις σκοταδιστικές «δόξες» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Έχει άδικο ο Ερντογάν για τον Μακρόν; Όχι! Αλλά καθόλου δεν τελειώνει εκεί το θέμα. Δεν μπορεί όταν όλοι έτρεξαν σαν τους γύπες να μπήξουν τα νύχια τους στο καμένο κορμί της Βηρυτού, ο ένας να «αποκαλύπτει» τα συμφέροντα του άλλου, και παράλληλα να θεωρεί πως αποκρύπτει τη δική του υποκρισία.

Η προσφορά αναγκαίας βοήθειας από όλους αυτούς στο Λίβανο συνοδεύεται και από πολιτικές βλέψεις. Στην καταχρεωμένη χώρα αναμένεται να ακολουθήσουν σημαντικές ανακατατάξεις στο πολιτικό σύστημα. Τουλάχιστον αυτό απαιτεί ο λαός. Η πολιτική ελίτ των διαπλεκόμενων συμφερόντων, των καστών και των καπεταναίων στη χώρα φαίνεται να χάνει την όποια «λαϊκή νομιμοποίηση». Αν υπήρξε τέτοια ποτέ, αφού ουσιαστικά επιβλήθηκε από ξένα στρατεύματα που επενέβησαν στο εμφυλιακό κλίμα της χώρας από τα μέσα του 1970 και αργότερα.

Ωστόσο, γύρω από αυτή τη δίκαιη λαϊκή απαίτηση για αλλαγή, καραδοκούν οι γύπες, που ήδη υπόσχονται πως η βοήθεια δεν θα πάει στα διεφθαρμένα χέρια της πολιτικής ελίτ. Προτιμούν να καταλήξει στα χέρια όσων από την «κοινωνία των πολιτών», προσφερθούν για συμμαχία με αποικιοκράτες ή σουλτάνους.

Το πράγμα είναι τόσο ξεκάθαρο. Είναι ήδη γνωστό πως στη Βηρυτό οι διάφορες συμμαχίες των σεκταριστών ηγετών συγκροτούνταν και στη βάση των συμμαχιών που είχαν με εξωτερικούς παράγοντες. Από την Τεχεράνη μέχρι την Ουάσινγκτον. Και τώρα η τράπουλα ξαναμοιράζεται. Σε μία περιοχή όπου η πολιτική αποσταθεροποίηση έπαιξε καθοριστικό παράγοντα στο σκυλοφάγωμα ακόμη και ΝΑΤΟϊκών συμμάχων. Οι καρχαρίες μυρίζονται αίμα ξανά.

Για να επιστρέψουμε όμως πίσω στον Σουλτάνο, ας θυμηθούμε πως παρόμοιες κατηγορίες εκτόξευσε και για τον εθνικιστή Νετανιάχου και την κατοχή της Παλαιστίνης, που και αυτός με τη σειρά του απάντησε για την κατοχή της Κύπρου.

Και έτσι για ακόμη μια φορά καταλήγουμε στην εύλογη απορία: Ποιος πραγματικά πιστεύει στην προπαγάνδα των σουλτάνων, των εθνικιστών, των αποικιοκρατών και στην «ηθική τους πυξίδα»; Ακόμη και αν διαφέρουν σε αγριότητα, σε επιθετικότητα ή διαπράττουν εγκλήματα με το γάντι, ποιος πείθεται πως οι δικές τους παρεμβάσεις έχουν φέρει καλό στους λαούς της περιοχής ή έστω ότι στοχεύουν σε αυτό; Νοιάζονται αυτοί για κατοχές, αποικίες ή εισβολές;

Ή μήπως δουλεύουν για το καλό των λαών τους; Που τους κόβουν συντάξεις και μισθούς με ένα χεράκι ξύλο ή που τους οδηγούν στη χρεοκοπία και στις φυλακές; Μήπως τα άδεια μυαλά των θρησκόληπτων θα χορταίνουν για πολύ καιρό με το κουτόχορτο της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί;