Ας αναλάβει καθένας τις ευθύνες του

Της Ελένης Κωνσταντίνου

Φτωχότερος και από τον φτωχό συγγενή έχει καταντήσει ο τομέας της Υγείας. Ενας τομέας ιδιαίτερα σημαντικός τον οποίο ωστόσο οι κυβερνώντες φαίνεται να έχουν βάλει για τα καλά στο περιθώριο. Στην Υγεία τα ευχολόγια και τα λόγια δεν αρκούν.

Χρειάζονται έργα με αντίκρισμα στις χιλιάδες των πολιτών που συρρέουν στα δημόσια νοσηλευτήρια.

Ωστόσο η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα ο τομέας της Υγείας, ιδιαίτερα και με τις πολιτικές λιτότητας των κυβερνώντων, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Τα τελευταία δύο χρόνια οι δαπάνες για την Υγεία έχουν μειωθεί κατά 104 εκ. ευρώ με αλυσιδωτά προβλήματα στην εξυπηρέτηση των ασθενών.

Η Κύπρος είναι η δεύτερη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μετά την Ελλάδα, με τις μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες στην Υγεία με το 50% περίπου των συνολικών δαπανών υγείας να καταβάλλονται απευθείας από τους ασθενείς.

Είναι επίσης, η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης χωρίς Γενικό Σχέδιο Υγείας.

Οι δαπάνες για την υγεία στη χώρα μας υστερούν κατά 30% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Αυτά και μόνο καταδεικνύουν πολλά.

Επιτέλους θα πρέπει όμως η κυβέρνηση, αφουγκραζόμενη κυρίως τα τόσα προβλήματα των ασθενών, να αλλάξει άμεσα πολιτική.

Η υγεία δεν είναι εμπόρευμα, αλλά κοινωνικό αγαθό που πρέπει να παρέχεται στη βάση ενός συνολικού κοινωνικού σχεδιασμού.

Η πρόκληση υπερφόρτωσης στο δημόσιο τομέα της Υγείας οδήγησε αναπόφευκτα στη δημιουργία λιστών αναμονής, στις ουρές, στην έλλειψη φαρμάκων και αναλωσίμων, στην έξοδο γιατρών και νοσηλευτών από τα δημόσια νοσηλευτήρια και γενικότερα στην επιδείνωση των λειτουργικών προβλημάτων.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του προσωπικού, τα προβλήματα στην παροχή της ποιοτικής φροντίδας υγείας συσσωρεύονται.

Προχθές αντιπροσωπεία της ΠΑΣΥΚΙ συναντήθηκε με τον Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Αντρο Κυπριανού και όπως ήταν αναμενόμενο αυτό που επισημάνθηκε είναι η παράλυση των δημοσίων νοσηλευτηρίων στην οποία οδηγεί η κυβέρνηση με τις ενέργειές της. Ακούμε πολλά και βλέπουμε λίγα και αυτό το γνωρίζουν από πρώτο χέρι οι παθόντες. Ο καθένας θα πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες του.

Τα προβλήματα όπως προαναφέραμε πολλά και δυστυχώς είναι κάτι που εντοπίζουν και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί ιατροί, αλλά και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσηλευτήρια. Πολλές φορές δεν είναι ότι δεν θέλουν, αλλά ότι δεν μπορούν.

Μοιάζουν με στρατιώτες που τους στέλνουν στον πόλεμο χωρίς όπλα. Χαρακτηριστική ήταν και η δήλωση του προέδρου της ΠΑΣΥΚΙ πως «έχουν φτάσει στα όριά τους», πως «κάποιοι γιατροί δουλεύουν στο μέγιστο, μπορεί κάποια στιγμή να σημαίνει ότι ίσως να συμβεί το λάθος και εδώ είναι που υπάρχει η ευθύνη και η διαφορετικότητα της ιατρικής».