Ας υποστηρίξουμε τη φυσική παρουσία των παιδιών

Της Πέρσας Πολυβίου

 

Τυγχάνει να είμαι μαμά ενός εξάχρονου παιδιού. Μια από τις πολλές. Που φαντάζομαι ότι απάντησα, απαντώ και θα απαντώ, όπως όλες οι μαμάδες, τις ίδιες και επανειλημμένες απορίες των παιδιών τους, που δεν μας έφταναν λόγω ηλικίας, πολλαπλασιάστηκαν και λόγω ιού.

Είμαι φυσικά και μια από αυτές που φέτος στη λίστα με τα σχολικά είδη θα εντάξω και μια… στιλάτη μάσκα. Εννοείται πως θα υποστηρίξω όσο μπορώ τη «φυσική παρουσία» του παιδιού μου, η οποία προϋποθέτει, πλέον, χρήση μάσκας. Κάπως έτσι, όπως αντιλαμβάνομαι, θα είναι το «φυσικό» μέχρι να βρεθεί το εμβόλιο.

Την προηγούμενη βδομάδα, μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων στα σχολεία, οι απορίες και οι ανησυχίες των παιδιών επανήλθαν (είχαν ξεθωριάσει για ένα μικρό χρονικό διάστημα). Στο πρόσωπο είδα μια απογοήτευση.

«Πάλι αυτός ο ιός; Δεν θα φύγει ποτέ; Και γιατί θα φοράμε μάσκα εμείς; Κινδυνεύουν και τα παιδιά τώρα, μαμά; Είμαστε κι εμείς ευάλωτοι; Μα πώς θα αντέξω με τη μάσκα;» Λογικό επόμενο ήταν να κατακλυστώ από αυτές τις ερωτήσεις, που φυσικά έκρυβαν ανησυχίες και όφειλαν απαντήσεις, τις οποίες χρειάζομαι πλέον κι εγώ.

Έχει ουσία, κύριοι, να κρύψουμε τον ενθουσιασμό των παιδιών μας πίσω από μάσκες; Έχει ουσία να τα τοποθετήσουμε σε αίθουσες με υψηλές θερμοκρασίες με καλυμμένα τα πρόσωπά τους; Πρέπει να επέμβουμε εκτός από το φυσικό τους περιβάλλον και στη φυσική τους παρουσία με αφύσικες αποφάσεις; Πάρτε μέτρα που δεν θα επηρεάσουν άλλο τον ήδη επηρεασμένο ψυχικό τους κόσμο. Με τόσα πρωτόγνωρα που ζουν εδώ και μήνες κινδυνεύουμε να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι προβλήματα, που με σωστές και λογικές αποφάσεις μπορούμε να αποφύγουμε.

Και όχι δεν είμαι μια «σπαστική» μάνα. Το παιδί θα το πάρω σχολείο και τη μάσκα θα του τη φορέσω. Είμαι όμως από αυτές που τις απασχολεί κυρίως ο ψυχικός κόσμος του κάθε παιδιού, και όχι μόνο του δικού μου. Που υποστηρίζω πως πίσω από κάθε απόφαση το κριτήριο αυτό πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα.

Ένα εξάχρονο παιδάκι φέτος δεν αγωνιά να αγοράσει σχολικά είδη, δεν το ενδιαφέρει να διδαχτεί καινούργια πράγματα και να εμπλουτίσει τις γνώσεις του. Ούτε να μάθει να γράφει και να μετρά. Ζητά να πάει σχολείο να δει φίλους, δασκάλους, να κοινωνικοποιηθεί, να παίξει, να μιλήσει, να φωνάξει, να τρέξει στην αυλή χωρίς ενοχές, χωρίς φοβίες και προπαντός… χωρίς μάσκες.

Ας προσπαθήσουμε να το πετύχουμε αυτό, έτσι ώστε κι εμείς ως γονείς να μπορέσουμε να δώσουμε μια πειστική απάντηση στην πιο δύσκολη των ερωτήσεων, αν ο ιός αυτός θα φύγει κάποια στιγμή.

Να απαντήσουμε με σιγουριά στα παιδιά ότι ναι, θα φύγει ο ιός και δεν θα αφήσει κατάλοιπα, θα ξεχαστεί…