Ασίγαστος ο πόνος αυτών που μένουν πίσω

Της
Μαρίας Φράγκου

 

Σε κανένα Μολώχ δεν πιστεύουμε, κανένα Μολώχ δεν λατρεύουμε και σε κανένα Μολώχ δεν θυσιάζουμε τα παιδιά μας. Κι αν οι Φοίνικες, κατά που λέει η Παλαιά Διαθήκη ή όποιος άλλος μύθος, θυσίαζαν σε αυτή τη θεότητα τα παιδιά τους, παραμύθια είναι… Παραμύθια με κακό τέλος. Και σε παραμύθια δεν πιστεύουμε. Και κανένας Μολώχ δεν υπάρχει για να θέλει ανθρώπινες θυσίες για να επιβιώνει.

Τα παιδιά μας, τους ανθρώπους μας, τον κόσμο όλο, εμάς όλους, μας θέλουμε γερούς και δυνατούς. Να χαιρόμαστε και να μας χαίρονται, να απολαμβάνουμε τη ζωή με τα καλά και τα κακά της, τα άσχημα και τα όμορφά της.

Μάστιγα κατάντησαν τα τροχαία δυστυχήματα. Άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, άλλοι τραυματίζονται σοβαρά και άλλοι υποφέρουν μια ζωή από τις συνέπειες μιας απροσεξίας δικής τους ή της απροσεξίας ενός άλλου.

Καθημερινά, σχεδόν, τα δελτία έχουν στις ειδήσεις τους τέτοια θλιβερά νέα. Καθημερινά, σχεδόν, οι εφημερίδες έχουν ρεπορτάζ από τροχαία δυστυχήματα, θανατηφόρα, με σοβαρά ή ελαφρά τραυματίες.

Χθες άλλος ένας συνάνθρωπός μας, 44 χρόνων, έχασε τη ζωή του. Αφήνοντας πίσω παιδιά, οικογένεια… Ένα σπίτι ντύθηκε στα μαύρα τέτοιες μέρες. Τις προηγούμενες μέρες ήταν άλλος νέος, μεσήλικας, γέρος… Δεν έχει σημασία η ηλικία.

Σημασία έχουν οι παράγοντες που προκαλούν τα τροχαία δυστυχήματα. Ο ανθρώπινος παράγοντας. Οι ελλιπείς υποδομές. Το ατελές οδικό δίκτυο. Η ανεπάρκεια των αρμοδίων. Κι όλα τούτα συνθέτουν και προκαλούν τον ασίγαστο πόνο αυτών που μένουν πίσω…
Ο ανθρώπινος παράγοντας, λοιπόν, έχει μερίδιο ευθύνης που χάνονται ζωές στην άσφαλτο. Μια απροσεξία μας, μια αλόγιστη κίνησή μας, ένα ποτήρι αλκοόλ παραπάνω από το επιτρεπόμενο, η αδιαφορία μας να φορέσουμε ζώνη ασφαλείας ή να βάλουμε το κράνος μας… Όλα τούτα καθιστούν το τιμόνι ωρολογιακή βόμβα. Που θερίζει στο πέρασμά της. Ελλιπείς υποδομές. Πόσες φορές δεν ακούσαμε για ελλιπή οδικό φωτισμό. Ή για λακκούβες που δεν επιδιορθώθηκαν, για απουσία οδικής σήμανσης… Πόσες φορές το ατελές οδικό δίκτυο ευθύνεται για την πρόκληση τροχαίων δυστυχημάτων… Η ανεπάρκεια των αρμοδίων να φροντίσουν όταν πρέπει και όσο πρέπει, πόσες φορές δεν ευθύνεται για την τραγική αυτή κατάσταση;

Κι όλα τούτα και άλλα ακόμα, οδηγούν σε τραγωδίες. Για αυτούς που φεύγουν άδικα, χωρίς να προλάβουν να χαρούν και να τους χαρούν. Και τραγωδίες για αυτούς που μένουν πίσω. Ένας ασίγαστος πόνος, μια πληγή που δεν επουλώνεται για κανένα συγγενή, κανένα φίλο.
Όλες οι μέρες του χρόνου είναι ίδιες. Και ίδιος είναι ο πόνος που προκαλείται την κάθε μέρα, είτε είναι γιορτή είτε είναι σχόλη…

Οι εκστρατείες για την οδική ασφάλεια εντείνονται, επικαιροποιούνται… Η πραγματικότητα όμως δεν αλλάζει. Πενήντα δύο οι νεκροί από τροχαίες συγκρούσεις το 2019 έλεγε, χθες, το δελτίο. Τα κλάματα δεν αρκούν. Και η ανάγνωση των αιτιών, επίσης… Χρειάζεται συστράτευση όλων -από τα πάνω προς τα κάτω- για να σταματήσει το κακό.