Της Νικολίνας Φραγκουλλίδου
Όταν ο Γάλλος µυθιστοριογράφος Βίκτωρ Ουγκώ έγραφε το 1831 το πρώτο του πολυβραβευµένο έργο «Η Παναγία των Παρισίων», ένιωσε την ανάγκη να περάσει προς το κοινό ένα σαφές µήνυµα. Τη σηµαντικότητα της τέχνης του παρελθόντος, την τέχνη της γοτθικής αρχιτεκτονικής, η οποία είχε περιπέσει σε µαρασµό και απαξίωση την τότε εποχή. Ήταν ανεπίτρεπτο γι’ αυτόν να βλέπει κορυφαία κτίσµατα που είχαν σηµαδέψει τη φυσιογνωµία της γαλλικής πρωτεύουσας επί σειρά αιώνων να ξηλώνονται, να κατεδαφίζονται και να λησµονούνται. Και τα κατάφερε.
Η «Παναγία των Παρισίων» ζωντάνεψε µέσα από την ιστορία του Κουασιµόδου, ενός τερατώδους κακάσχηµου αλλά ρωµαλέου ανθρώπου που ζει στο κωδωνοστάσιο του ναού υπό την προστασία του αρχιδιακόνου Κλαύδιου Φρολό και της Εσµεράλδας, µιας τσιγγάνας χορεύτριας. Την ιστορία λίγο πολύ την γνωρίζουµε. Όσοι δεν διάβασαν όµως το βιβλίο, δεν θα ξέρουν ότι στο τέλος της ιστορίας η Εσµεράλδα πεθαίνει γιατί αρνείται να παραδοθεί στις ορέξεις του ιερωµένου. Ο Κουασιµόδος θρηνεί για το µόνο πράγµα που είχε αγαπήσει ποτέ και µετά από χρόνια ανακαλύπτονται αγκαλιά στο νεκροταφείο.
O επιβλητικός καθεδρικός ναός έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO ως µνηµείο παγκόσµιας πολιτιστικής κληρονοµιάς. Ποιος µπορούσε να φανταστεί, παρ’ όλα αυτά, ότι ο Βίκτορ Ουγκώ θα προέβλεπε αυτό που είδαν τα µάτια µας στις 15ης Απριλίου; Στο µυθιστόρηµά του αναφέρει µε λεπτοµέρεια την πυρκαγιά που ξεσπά στο εσωτερικό του ναού. «Όλα τα βλέµµατα στράφηκαν στο πιο ψηλό µέρος της εκκλησίας. Αυτό που έβλεπαν ήταν κάτι συγκλονιστικό. Μια µεγάλη φλόγα υψωνόταν ανάµεσα στους δυο πύργους µε ανεµοστρόβιλους και σπινθήρες, µια τεράστια και ανεξέλεγκτη φλόγα, η οποία πότε φαινόταν και πότε χανόταν από τον πυκνό καπνό».
Οι σκηνές της πυρκαγιάς που αντικρίσαµε το βράδυ της ∆ευτέρας ήταν πέρα για πέρα αληθινές. Ένα από τα πιο θαυµαστά αρχιτεκτονικά µνηµεία, µε ιστορία 850 χρόνων, έχοντας καταφέρει να επιβιώσει από τους δύο παγκόσµιους πολέµους, τυλίγεται στις φλόγες µέσα σε µόνο λίγες ώρες. Στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης δηµοσιεύτηκε ένα σκίτσο του Κουασιµόδου µε µάτια βουρκωµένα, κρατώντας στην αγκαλιά του την «Παναγία των Παρισίων». Σαν να ζει ξανά το ίδιο δράµα, σαν να θρηνεί για δεύτερη φορά το θάνατο της αγαπηµένης του κυρίας, της Εσµεράλδα.
Ανήµερα λοιπόν της Παγκόσµιας Ηµέρας Πολιτιστικής Κληρονοµιάς θα ήταν καλό να σκεφτούµε τα δικά µας µνηµεία, και να τους δώσουµε τη σηµασία που τους αξίζει. Πολύ περισσότερο όταν το Τµήµα Αρχαιοτήτων παραδέχεται ότι οι αρχαιολογικοί χώροι και µνηµεία µας είναι εκτεθειµένα στους κινδύνους της φωτιάς. ∆εν νοείται το κράτος να έχει έσοδα από τις επισκέψεις σ’ αυτά τα µνηµεία και να µην επενδύει στην ασφάλειά τους από τυχόν πυρκαγιά.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
