Του ∆ηµήτρη Παλµύρη
«Η ωοτοκία των θαλάσσιων χελωνών είναι ευλογία και αποτελεί µεγάλο πλεονέκτηµα αυτή να λαµβάνει χώρα στην Πόλη Χρυσοχούς. (…)Τα όσα σηµειώθηκαν χθες δεν µας τιµούν». Αυτά δήλωσε χθες ο πρόεδρος του ∆ΗΣΥ, Αβέρωφ Νεοφύτου. Λες και είναι άλλη κυβέρνηση που αλλάζει αποφάσεις για αναπτύξεις σε θαλασσινές σπηλιές, σε αρχαιολογικούς χώρους και είναι έτοιµη να αφήσει τον γνωστό καπιταλιστή να µπήξει τα νύχια του στον Ακάµα.
Φυσικά υπάρχει και η τεράστιας σηµασίας «κοινωνική» πτυχή του ζητήµατος. Και τι θα γίνει µε τους κατοίκους; Τι θα γίνει µε τις περιουσίες τους; Γιατί να µένουν πίσω σε σχέση µε τις άλλες περιοχές; Γιατί να µη γίνουν και αυτοί ντιβέλοπερ και ξενοδόχοι ενώ όλοι οι άλλοι έγιναν; Φαίνονται σε αυτή την ανάλυση οι περιβαλλοντιστές αναίσθητοι ως προς τους κατοίκους και υπερευαίσθητοι ως προς τις χελώνες. Καµιά φορά είναι κιόλας.
Γιατί σε αυτόν τον κόσµο των συγκρούσεων, είναι το συµφέρον του Γιάννη έναντι του Γιώργου και του Γιώργου έναντι της χελώνας. Και πάντα πίσω ο µεγάλος Οραµατιστής να καινοτοµεί µε το ευφάνταστο επιχειρηµατικό σχέδιο µετατροπής της Κύπρου σε γήπεδο γκολφ.
Ασχέτως συµπαθειών προς χελώνες, τετράποδα ή δίποδα, είναι κουραστική η συζήτηση περί σύγκρουσης του ιδιωτικού και του δηµοσίου συµφέροντος. Να καταστρέφεται ο πλανήτης από τον ανταγωνισµό των πολυεθνικών, να µας φορτώνουν ενοχές για την πλαστική σακούλα και στο µεσοδιάστηµα να πρέπει να διαπραγµατευόµαστε µε το συµφέρον του καθενός για το πόσες χελώνες και πτηνά θα επιζήσουν σε αυτό τον τόπο! Ας τα κάψουµε όλα εάν αποφασίσαµε ως ανθρωπότητα να κάνουµε θεαµατική «έξοδο». Όµως δεν είναι αυτό! Πάνω από όλα είναι το ιερό δικαίωµα της ιδιοκτησίας –µεγάλη η χάρη της.
Και έτσι γεννιούνται «διλήµµατα» για το οικονοµικό µέλλον των παιδιών του κυρίου Κωστή από την Αργάκα, η οποία έρχεται σε αντίθεση µε το πού αράζει η κάθε χελώνα. Ή οι επενδύσεις των πολυεθνικών σε αντίθεση µε την επιβίωσή µας στον πλανήτη. Για µία φώκια δεν θα χτίζουµε σπίτια στις σπηλιές; Και έτσι κάνουµε λογικούς συµβιβασµούς, πόσες φώκιες θα σφάξουµε, πόσα δάση θα κάψουµε και πόσα χρόνια ζωής θα δώσουµε στα παιδιά µας.
Όλα όµορφα, λογικά και ωραία. Γιατί έτσι είναι ο κόσµος. Βρεθήκαµε πριν από 200.000 χρόνια στον πλανήτη αυτό ως homo sapiens µε τίτλους ιδιοκτησίας και µετοχικό κεφάλαιο. Είναι µέρος της φύσης µας και είναι λογικό να πεθάνουµε για αυτά. Πώς να το κάνουµε; Κάντε τις χελώνες σούπα λοιπόν. Και ας ελπίσουµε πως όταν θα έρθει η ώρα που θα αποφασίσουµε να τηγανίσουµε γκόλφερς, θα είναι ο πλανήτης κατοικήσιµος.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
